RSSFilmfestival 2013, dag 1 en 2
Bruno Lowagie, dat is in de hele wijde wereld van Google tot de NASA de man van iText, software waarmee PDF-documenten kunnen gemaakt en aangepast worden. In Gent en omstreken is hij ook wel bekend als “die mens die ooit een programma schreef om zoveel mogelijk films van het Filmfestival te kunnen zien”. Dit jaar loopt het (wegens te druk bezig met andere dingen)Â zo’n vaart niet, maar u krijgt toch elke dag een kort persoonlijk verslagje van de films die Bruno zag.Â
Vandaag opent het filmfestival van Gent officieel zijn deuren, maar gisteren zagen we al onze eerste twee films in persvisie:
Casse-tête chinois
Deel drie uit een reeks die begon met L’Auberge Espagnole (gezien) en Les Poupées Russes (gemist). De personages die we ons nog herinneren als twintigers in de “Spaanse herberg” in Barcelona zijn ondertussen 40 geworden. Door een speling van het lot raken de vrienden van weleer allemaal in New York verzeild. Als ze al dachten dat hun leven als student complex was, dan was dat klein bier vergeleken bij de complexiteit van hun leven als prille veertiger. Een typisch Franse film, dat wel, maar geen draak zoals Julie Delpy’s 2 Days in New York. Héél herkenbaar en daardoor ook heel genietbaar. Daarmee is voor wat mij betreft alles gezegd.
The Selfish Giant
Ik heb een haat-liefde verhaal met films zoals dit. (Dat is geen kritiek, dat is een goed teken.) Ik hou niet van tuig van de richel dat erop los steelt en zich niets aantrekt van de gevolgen. Ik keek dus met enige weerzin naar de hyperactieve kwajongen Arbor die zijn goedmoedige vriend Swifty aanspoort om van school weg te blijven en geld te verdienen voor de inhalerige Kitten. Je ziet dat Swifty meer in zijn mars heeft, maar uiteindelijk toch kiest voor de weg van de minste weerstand. Uit masochisme kijk je verder en uiteindelijk kom je stil en gedeprimeerd de zaal uit. Ik weet het, dit is niet echt reclame voor de film, tenzij ik er aan toe voeg dat ik heel erg geraakt was. Dit is een film die ik me heel lang zal herinneren omwille van het gevoel. Net zoals ik het verhaal van Kes helemaal vergeten ben, maar nog altijd kippenvel krijg als ik eraan terugdenk hoe ik me voelde na afloop van de film.
Vandaag stonden drie films in persvisie op het programma en uiteraard ook de openingsfilm, maar The Canyons raakte niet vlug genoeg gedownload naar de bioskoop voor de persvisie (zo gaat dat de dag van vandaag). Dus zagen we vanmorgen enkel deze twee films:
Kill Your Darlings
De volgorde had andersom moeten zijn! Vorig jaar zagen we On the Road, de semi-biopic over Jack Kerouac, waarin illustere figuren van de beat-generation zoals Allen Ginsberg en William S. Burroughs de revue passeerden. Deze Kill Your Darlings is de pre-quel van On the Road waarbij de focus ligt op Allen Ginsberg en het jaar 1944. Het groepje noemde zich in die tijd nog The New Vision.
Waar ik na het zien van On the Road vooral veel dorst had, had ik na deze film vooral een grote leeshonger. Een mooie cast, een degelijke film, wat kan een mens nog meer wensen?
L’étrange couleur des larmes de ton corps
Dit jaar heb ik vooraf niets gelezen over de films die we gaan zien. Voor de tweede film van vandaag wist ik niet eens de titel tot hij op de begingeneriek verscheen. Ik wist niet wat te verwachten: een man komt thuis van een reis en hoewel de deur van binnenuit gesloten is, blijkt zijn vrouw verdwenen. Wordt het een mysterie? Ondertussen zie je een naakte vrouw die gebonden wordt en gestreeld met een scheermes dat vervaarlijk over haar tepels glijdt. Een erotische film in de SM-sfeer? Vervolgens zie je een mes dat toesteekt en hoor je een gil. Een horrorfilm?
Het blijkt een combinatie te worden van de drie. Horror, SM en mysterie. De beeldtaal en het achtergrondgebrom tijdens de stiltes doet denken aan David Lynch. De muziek herken ik uit Italiaanse jaren ’70 films waarvan ik ooit fragmenten zag tijdens één van Jan Verheyen’s nachten van de wansmaak. Ik zie overal verwijzingen (The People Under the Stairs, Body Double, zelfs naar The Godfather), maar net als in een Abel Ferrera film loop ik verloren in de plot. Dat is waarschijnlijk de bedoeling, want er wordt kwistig gespeeld met kaleidoskopische beelden van het Art Deco huis waar het verhaal zich afspeelt. Ik denk dat ik uiteindelijk snap hoe de vork in de steel zit, maar… het hoefde niet voor mij. Dit is een film voor een specifiek publiek en hoewel ik het altijd wel leuk film zo’n film op ons filmfestivalprogramma te hebben, behoor ik niet echt tot het doelpubliek.
Vanavond gaan we naar The Fifth Estate. Onze verkoper had een speciale quizvraag in gedachten: Wat is het verband tussen iText en de openingsfilm van het festival van Gent? Het antwoord: uit de Wikileaks dossiers is gebleken dat iText heel veel gebruikt wordt voor allerhande overheidsdocumenten. Stiekem zit ik nog altijd te wachten tot een personage uit zo’n film uitroept: “This is an iTextgenerated document! This is important!”
© 2013 GENTBLOGT VZW