RSSFilm Fest Gent (10/23)
En toen was het weekend, en kwamen er plots een heleboel films bij. Met voorwaar minstens twee hoogtepunten (en even zoveel dieptepunten, helaas).
Zeker te bekijken als u daar kans toe hebt: All Is Lost, The Canyons & Starlet. Totaal te vermijden: A Teacher.
Blue Ruin
Regisseur Jeremy Saulnier financierde Blue Ruin met crowd funding, en de prent wordt, zes jaar na het bejubelde Murder Party, positief onthaald. Hoofdpersonage Dwight Evans is de anti-held van dienst, die na een lang zwerfbestaan huiswaarts keert. De man die zijn ouders heeft vermoord, wordt op vrije voeten gesteld, en Dwight zint op wraak. (De titel, Blue Ruin, verwijst naar de blauwe, verweerde wagen waarin Dwight al die tijd heeft geleefd.)
Wat volgt is een film gevuld met zoveel irreële daden, dat het verhaal paradoxaal genoeg helemaal geloofwaardig overkomt. De inventiviteit en vanzelfsprekendheid waarmee Dwight de tegenslagen op zijn weg overwint, dragen bij aan het naturel en de vaart van de film. Er zitten een aantal interessante scènes tussen, maar toch mist deze film, die baadt in een sfeer van tristesse en surrealisme, vaak fotografische kansen. Vermoedelijk kan dit gelinkt worden aan de look & feel die eigen lijkt voor independent films, en daarmee misschien aan het bescheidener budget.
Het wraakthema maakt dit tot een min of meer onderhoudende film, al ben ik niet zeker dat ik hem had uitgekeken als hij op tv werd uitgezonden. Er zitten een aantal dode, enfin: minder levendige, momenten in de film, die de kijker wat op zijn honger laten zitten. Jammer, want er zitten zeker een flink aantal interessante scènes in.
Blue Ruin is nog te zien op 15 (22.30 u. – Kinepolis) oktober.
—
All Is Lost is één van de twee films die ik niet alleen heb gezien. Niet alleen betekent in deze in zelf uitgekozen gezelschap, want in de cinemazaal heb ik tot nog toe niet zonder andere mensen rond mij gezeten. Dit overigens geheel in tegenstelling tot het aantal personages in deze film, want de in de aftiteling als “Our Man” gedesigneerde Robert Redford is de enige acteur die u gedurende 106 minuten zal te zien krijgen. Veel dialoog heeft hij trouwens niet, al worden de handvol zinnen die bij aanvang off screen worden geuit, ook hier door de afdeling Vertaler-Tolk van HoGent… vertaald. Voor de rest hoort u hooguit een tussen neus en lippen gemompelde ‘shit‘ en één luid geschreeuwde maar totaal gerechtvaardigde ‘fuck‘.
We vergezellen our man gedurende een dikke week op zee, pal midden tussen twee continenten in. Hij schrikt wakker in zijn zeilboot, waar in de boeg, door een van een vrachtschip gevallen container, een gat werd geslagen. Wat volgt zijn 100 spannende survival minuten, met een gigantische spanningsboog.
Toegegeven, er is reeds altijd een fascinatie geweest voor rampenfilms. Denkt u maar aan films als Airport, The Poseidon Adventure (het origineel alstublieft), en The Towering Inferno. Maar het moet sinds Danny Boyles 127 Hours geweest zijn dat we zo geboeid hebben gekeken naar de overlevingsdrang van één man. Robert Redford zet een sterk staaltje acteertalent neer, en deze film is dan ook zonder meer een eerste hoogtepunt van het filmfestival te noemen.
All Is Lost is niet meer te zien op het Film Fest Gent.
—
The Canyons
Het begint moeilijk te worden –voor de rangschikking, bedoel ik dan. Schraders The Canyons is een intrigerende film vol intertekstualiteit (lang geleden dat ik dát woord nog eens heb kunnen gebruiken) die baadt in een jaren 80 sfeertje.
Paul Schrader is net zo bekend als regisseur dan als schrijver. In de eerste categorie hebt u vermoedelijk wel minstens één van zijn vroege films gezien: American Gigolo, Cat People, Mishima: A Life in Four Chapters, in de tweede is er natuurlijk Scorseses Taxi Driver, Raging Bull en The Last Temptation of Christ, maar ook Brian De Palma’s Obsession, Peter Weirs The Mosquito Coast en zijn hiervoor vermelde eigen films. Voor The Canyons, dat voor een groot deel via Kickstarter werd gefinancierd, gebruikte hij een scenario van Brett Easton Ellis, en trok hij acteurs aan zoals Lindsay Lohan en pornoster James Deen.
Om één of andere reden focust de media vooral op dat ene woordje: porno. In de film komen inderdaad een aantal –naar Amerikaanse maatstaf behoorlijk expliciete– sex scènes voor en komt er een paar keer een mannelijk lid in beeld. Voor de rest is het naakt én de sex heel erg functioneel, d.w.z. het is essentieel voor het verloop van verhaal.
Dat verhaal is vintage Brett Easton Ellis (zelfs als hij niet was vermeld als scenarist, had u er zijn invloed zó uitgehaald) en ademt de sfeer van een klassieke Brian De Palma uit. Dit is gefundenes fressen voor de fans, met een puike prestatie van Lindsay Lohan. Het was trouwens allemaal redelijk close to home voor de actrice, zo wist Schrader achteraf te vertellen. Er werd nooit expliciet naar verwezen op de set, gaf hij verder mee, maar het was duidelijk dat de situatie zeer herkenbaar –en voor de rol erg bruikbaar– was voor Lohan.
Enig minpunt is de fotografie, we zitten hier weer met de indie low budget look & feel, al zitten er voortreffelijke shots in, die met de juiste camera (en een groter budget) ongetwijfeld veel meer tot hun recht waren gekomen.
The Canyons is nog te zien op 14 oktober (22.30 u.) in Kinepolis.
—
Starlet
Een beetje oneerbiedig omschreven, is Starlet een romcom: een romantic comedy, bijna klaar voor VijfTV. Behalve dan misschien dat hier (i.t.t. The Canyons) wel wat porno in voorkomt –grotendeels creatief gecensureerd maar toch (veel) meer dan suggestief.
De hoofdrollen zijn weggelegd voor de eerder dit jaar overleden Besedka Johnson en Dree Hemingway, dochter van Mariel (zus van Margaux) en dus kleindochter van schrijver Ernest Hemingway. Wanneer Jane (Hemingway) een grote som geld vindt in een thermos die ze op een yard sale van Sadie (Johnson) koopt, werkt ze zich het leven van Sadie binnen. Of het uit nieuwsgierigheid of schuldgevoel is, wordt nooit helemaal duidelijk, maar de film biedt een fascinerende blik in twee (schijnbaar) mijlenver uit elkaar staande levens.
Sadie is een alledaagse alleenstaande oma, die op zaterdag bingo speelt, en Jane zit in de porno-industrie. Dat laatste is niet meteen als schokkend gegeven bedoeld: er wordt lustig in ondergoed rondgelopen, de crackpijp gaat rond en we zijn getuige van een porno shoot, maar dat alles is voor Jane niet meer dan werk. Voor het overige leidt ze een leven dat zo (ab)normaal is als dat van Sadie. Er wordt wel schitterend en geloofwaardig geacteerd, en de kijker gaat probleemloos in het verhaal mee. Ik heb zelfs gelachen (ja dat is een referentie).
Starlet is nog te zien op 14 (22.30 u.), 15 (17.30 u.) & 17 (14.30 u.) oktober in de Sphinx.
—
Viola
De eerste film die helemaal niet voor mij was. Ik druk mij voorzichtig uit, want ik vermoed dat Shakespeare fanaten mogelijks een hilarische prent te zien kregen, die aan mij totaal is voorbij gegaan. Het werd op de festivalpagina omschreven als een vindingrijke riff op Shakespeare’s ‘Twelfth Night’
, wat van deze film een gegeven maakt voor een bijzonder beperkt niche publiek, dat vermoedelijk ook graag (liever zelfs) naar theater gaat. (Nee, dat is geen waardeoordeel.)
Viola is nog te zien op 15 oktober (14.30 u.) in de Sphinx.
—
Our Nixon gaat eigenlijk uit van dezelfde premisse als Parkland: we nemen een internationaal (over)bekend gegeven, en belichten dat vanuit een andere invalshoek. In deze film werd evenwel niet voor een gedramatiseerde, maar een documentaire aanpak gekozen. Niet dat zulks niet gekleurd zou zijn natuurlijk, maar de evenementen worden niet nagespeeld, maar getoond zoals ze zich echt hebben voorgedaan.
Drie assistenten van Nixon zijn adepten van de super 8 camera, en filmen op zeer geregelde tijdstippen de gebeurtenissen die zich rond de figuur van Nixon ontrollen. Van de doorbraak in China tot het nefaste Watergate, met daartussen beelden van de hechte en spontane samenhang van de kliek rond de Amerikaanse president. Het is een bijzonder ontwapenende film over een gebeuren op het moment dat het bewegend beeld steeds toegankelijker en (dus) belangrijker begon te worden in de maatschappij. Een beetje voorkennis was noodzakelijk, maar geen absolute voorwaarde. Ondertussen hebben wij trouwens meteen toegang (via smartphones o.a.) tot informatie als dat nodig is (tijdens een documentaire bijvoorbeeld: Nixon in China, landslide re-election, Watergate scandal) –dat was toen wel anders.
Our Nixon is nog te zien op 15 oktober (22.30 u.) in Studio Skoop.
—
A Teacher
Ach komaan zeg. Dit is helemaal vijfTV materiaal. Een onderwijzeres heeft een relatie met een van haar studenten en… jawel: het loopt verkeerd af. Het is een onderwerp dat al menige keren veel uitgebreider en vooral beter aan bod is gekomen.
A Teacher is nog te zien op 18 oktober (14.30 u.) in de Sphinx.
© 2013 GENTBLOGT VZW