RSSFilmfestival, dag 10
We hebben alle films in competitie gezien, en de winnaars en verliezers zijn gekend. Dat betekent echter niet dat het filmfestival achter de rug is.
Fruitvale Station
Toen we een paar maanden geleden in California waren, stonden de kranten vol over de release van een ‘kleine’ film die een ‘groot’ publiek zou trekken. De film opent met GSM-beelden van wat er op oudejaarsnacht in een BART (Bay Area Rapid Transit) station in Oakland gebeurde met Oscar Grant. De beelden zijn misschien niet helemaal duidelijk voor wie nog nooit van Oscar Grant heeft gehoord, maar ik had het verhaal al helemaal gelezen in de Amerikaanse kranten, en wist dus hoe de vork in de steel zat. Die voorkennis hinderde echter niet.
We zien een dag uit het leven van een Afro-Amerikaan die in de nor gezeten heeft, maar die samen met zijn Latina vriendin en hun dochtertje Tatiana, een nieuw leven wil opbouwen. De film toont eigenlijk wat meestal niet in de kranten vermeld wordt na een incident. Fruitvale Station was hier niet in competitie, maar viel op andere festivals (terecht) in de prijzen.
Under the Skin
Ik weet niet of ik de film helemaal begrepen heb, maar dit is hoe ik het zie: een mysterieuze motorijder haalt een (vermoord?) meisje uit de gracht en legt haar in een bestelwagen. Het meisje reïncarneert als een exacte replica van haarzelf, met dat verschil dat ze enkel nog vage herinneringen heeft aan haar menselijkheid. Ze rijdt door Glasgow op zoek naar eenzame mannen. De mannen verdwijnen op symbolische wijze en de motorijder duikt op uit het niets om alle sporen op te ruimen. Stel je er vooral geen vragen bij. Dat is niet de bedoeling. Begrijp me niet verkeerd: dit is geen hersenloze slasher movie. De horror heeft een zeer puur gehalte. Er zijn geen “Boe, ik laat je schrikken” momenten, maar de horror kruipt zeer langzaam onder de huid.
We krijgen Scarlett Johansson te zien zoals we haar nog in geen enkele rol gezien hebben. Ze lijkt wel een alien in de huid van een mens. Samen met de surrealistische moordscènes en dito soundtrack zorgt dit voor een zeer bevreemdende ervaring. Het is een film om ‘s avonds laat te zien en heel erg bij te griezelen.
Lovelace
Ergens in onze filmcollectie hebben we een dubbel-DVD met enerzijds Deep Throat en anderzijds Inside Deep Throat, de documentaire die eigenlijk interessanter was dan de film zelf. Ik herinner me van de documentaire vooral de rechtzaken achteraf, bij voorbeeld om de film uit de zalen te bannen of om de mannelijke hoofdacteur Harry Reems te veroordelen.
Deze film focust echter volledig in op de “ster” van de Deep Throat films, Linda Lovelace en het “brein” achter haar carrière, haar toenmalige man, Chuck Traynor. Dat verhaal komt zijdelings aan bod in de documentaire, dus ik wist al hoe het uiteindelijk zou aflopen, maar de film Lovelace zorgt voor een heel knappe kunstgreep die je, zelfs als je de ware toedracht kent, een tijdlang volledig op het verkeerde been zet. Ik vond dat knap.
Zo, dit waren film 26, 27 en 28 van ons festival. Morgen zullen we aan 30 zitten, en dat is best een mooi aantal.
© 2013 GENTBLOGT VZW