RSSGravity
De leerlingen van de richting Audiovisuele vorming (AVV) van het Stedelijk Kunstinstituut aan de Ottogracht zijn weer neergestreken op het Filmfestival. Zij moeten/kunnen er interviews afnemen, persvisies bijwonen, video- en/of fotoreportages maken, performances en tentoonstellingen bekijken, e.d.m.
Wij laten u op Gentblogt graag meegenieten van hun inspanningen.
Zeven jaar na zijn post-apocalyptisch drama Children Of Men is regisseur Alfonso Cuaron terug met Gravity, zijn ruimte-epos waarin George Clooney en Sandra Bullock de hoofdrol spelen. Cuaron wou de film al een tiental jaar geleden op de markt brengen, maar heeft een tijdje moeten wachten tot de technologie voor de film beschikbaar was. De film is in 3D.
Ik, een filmstudent van het Secundair Kunstinstituut, kreeg de kans om gedurende de duur van het festival met een accreditatiekaart vele films te bekijken. Gravity was ongetwijfeld de prent waar ik het meest naar uitkeek. Het voordeel van een accreditatiekaart is dat je de films ‘s ochtends bekijkt, afgezonderd van een menigte kinderen die doorheen de ganse film met een grote bak popcorn je gehoor teisteren. Bij een film zoals Gravity, waar je constant gebombardeerd wordt met voorbij passerende geluidseffecten of waar stilte een rol speelt, is dit zeer welkom.
Visueel impressionant
De sterkste kant waarmee Cuaron uitpakt, is ongetwijfeld de indrukwekkende special effects. In een tijdperk waarin we meer dan 10 superhelden-blockbusters krijgen per zomer is een doorsneekijker niet snel onder de indruk van grote actiescènes. Toch slaagt Gravity erin om het gevoel van constante dreiging doorheen de film te bewerkstelligen. De hele lange camerabewegingen geven een confronterend gevoel als het eenmaal allemaal fout begint te lopen. Mensen die wat weten over de ruimte zullen de film ook appreciëren omdat men in de film de wetten van de fysica respecteert. De afwezigheid van geluidseffecten en de stilte in sommige chaotische scènes maken de dreiging nog groter. Het is ook heel gewaagd hoe Cuaron wisselt tussen subjectieve en objectieve shots. De subjectieve point-of-view shots waarin een serie brokstukken komen aanvliegen verhogen de betrokkenheid van de kijker enorm.
Suspension of disbelief
Toch wankelt het scenario van Gravity af en toe. Het ongeloofwaardige feit dat alle ruimteschepen op een afstand van 100 mijl van Sandra Bullock zweven, is iets waar ik veel problemen mee had. Vooral omdat het hoofdthema van de film juist het tegengestelde is: dat je alleen bent en er geen hulp is. De scenarist neemt duidelijk veel vrijheid. Het probleem is dat dit zo vaak gebeurt dat het op het einde van de rit ongeloofwaardig is. Ook wordt de achtergrond van Sandra Bullocks personage via enkele clichématige zinnen duidelijk gemaakt. Daarin vertelt ze dat ze haar zoontje heeft verloren. Daarna horen we er amper nog iets over. Als de makers denken dat dit ons emotioneel raakt, dan zijn ze goed mis.
Betrokkenheid van de kijker
In de eerste helft van Gravity wil men je vooral angst doen voelen. Angst door de constante aanwezigheid van gevaar. Het gevaar komt zowel door de technische mankementen van het ruimteschip en rondvliegende projectielen, alsook van de eindeloosheid van de ruimte. Wat opvallend is: juist door die eindeloosheid krijgt men een claustrofobisch gevoel.
© 2013 GENTBLOGT VZW