RSSThe Selfish Giant: Winnaar van de Grote Prijs op Film Fest Gent
De leerlingen van de richting Audiovisuele vorming (AVV) van het Stedelijk Kunstinstituut aan de Ottogracht zijn weer neergestreken op het Filmfestival. Zij moeten/kunnen er interviews afnemen, persvisies bijwonen, video- en/of fotoreportages maken, performances en tentoonstellingen bekijken, e.d.m.
Wij laten u op Gentblogt graag meegenieten van hun inspanningen.
Het verhaal op zich is niet echt gecompliceerd. Het is zelfs vrij eenvoudig. Het gaat over twee dertienjarige jongens: Arbor en Swifty, die in een marginale stadswijk wonen. De twee jongens zijn kompanen binnen en buiten de school. Arbor woont bij zijn alleenstaande moeder en zijn drugsverslaafde broer. Swifty woont in bij zijn ouders die op financieel vlak amper of zelfs niet rondkomen. Op een dag ziet Arbor dat Swifty op de speelplaats gepest wordt en hij schiet op een brutale manier te hulp. Door dit incident wordt Arbor voorgoed van zijn school geschorst en krijgt Swifty een uitsluiting van tien dagen.
In die tien dagen gaan de twee kameraden oud metaal in de straten van Bradford zoeken met paard en kar om het vervolgens te verkopen aan Kitten, een louche schroothandelaar. Het blijft niet lang bij oud metaal. De twee kompanen gaan al snel het illegale pad op en beginnen koperdraad van spoorwegen en van rollen te stelen. Kitten biedt zelfs aan om mee te doen aan illegale paardenraces.
In de marginale achterbuurten van Bradford heb je als kind weinig of geen kans op een succesvolle of hoopvolle toekomst. Het leven is er uitzichtloos. Deze film opent vast en zeker je ogen als doorsneekijker, die wel een degelijke opleiding (gehad) heeft. Je staat er niet bij stil dat zulke situaties zo dicht bij je eigen leefwereld plaatsvinden.
Extreme longshots van de jongens die zich rond de industrie van kerncentrales bevinden met bijna geen achtergrondgeluid – behalve dat van de hoogspanningskabels – zorgen voor een buitengewone kille, dode sfeer.
Plots, wanneer niemand het verwacht, slaat het noodlot toe. Niemand heeft iets gezien of gehoord, niemand heeft iets opgemerkt. Zelfs het paard met zijn kar blijft roerloos staan. Je voelt je hulpeloos als kijker, aangedaan. Als bijna elk geluid wegvalt, wordt dat gevoel nog versterkt.
De thematiek van de film doet mij sterk denken aan het Italiaans neorealisme. Die harde realiteit wordt hier ook zo reëel geschetst.
Wat het meeste bijblijft van deze film, zijn de puike acteerprestaties van de twee kind-acteurs Arbor en Swifty. Er is geen enkel moment in de film waarbij je het gevoel hebt dat de twee jongens aan het acteren zijn. Je wordt nooit door hun acteren uit het verhaal gehaald.
Dario De Dobbelaere, SKI videoteam
© 2013 GENTBLOGT VZW