RSSGravity 3D
Over Gravity was al eerder veel te doen. We vroegen ons toen af hoe deze film zou overkomen op het publiek. Niet allen qua special effects, maar ook qua acteerprestaties. Want hebben we niet alles al gehad wat mogelijk is in de ruimte, denk Star trek, Star wars en tientallen andere films en series. Bovendien was Sandra Bullock niet de eerste keus van de Mexicaanse regisseur Alfonso Cuarón. Hij wou eerst Angelina Jolie, die wiegerde echter twee keer! Nathalie Portman moest verstek geven wegens zwangerschap. En er volgde nog een hele lijst. Sandra dan maar. Als laatste keuze van de laatste. Tof moet dat geweest zijn voor haar. Gelukkig ook nog steeds bij mijn persoonlijke toppers. Het spreekt van zelf dat de acteurs niet in de ruimte konden gaan acteren. Green key dus. Moet niet simpel zijn om je in een kleien studio tegen een scherm te voelen alsof je in de oneindigheid verloren bent aan het gaan.
En dan heb ik het nog niet gehad over de eeuwige discussie over de al dan niet meerwaarde van 3D nog .
In elk geval ik was niet teleurgesteld, integendeel.
Korte inhoud: Dr. Ryan Stone (Sandra Bullock) is een briljante medische ingenieur die op haar eerste shuttlemissie gaat met de ervaren astronaut Matt Kowalsky (George Clooney), die het commando heeft over zijn laatste vlucht voor hij op pensioen gaat. Maar een schijnbaar routine ruimtewandeling draait uit op een ramp. De shuttle wordt vernietigd waardoor Stone en Kowalsky helemaal alleen achterblijven – enkel vastgeketend aan elkaar en steeds verder zwevend in het duister. De oorverdovende stilte verraadt dat ze elke link met de Aarde verloren hebben … en elke kans op redding. Angst wordt paniek, en elke hap lucht vermindert de nog resterende hoeveelheid zuurstof. Maar misschien is de enige weg naar huis verder te gaan in de angstaanjagende uitgestrektheid van de ruimte.
En hiermee weet je meteen genoeg.
De film begint in stilte, rustig, doet ons wennen aan de eindeloosheid en de geluidloosheid in de ruimte. Aan het feit dat tijd bijna zinloos is en alles aan een trager tempo gaat.
We kunnen genieten van de prachtige beelden van de aarde. We kunnen genieten van hoe het daar zou moeten voelen. Daar onmetelijk hoog in de ruimte en toch op schijnbaar armlengte afstand van de aardbol. Beangstigend en comfortabel veilig tegelijk.
We volgen de chitchat tussen de personages die bezig zijn met een ruimtewandeling.
Ze doen rustig hun werk. We kunnen ons als kijker afvragen of dat eigenlijk effectief makkelijk gaat zo werken met die dikke handschoenen. Ik kan nog niet eens mijn fietsslot openen met mijn handschoenen aan. En dan plaatsen we ons weer in de rol van Clooney, die met een soort jetpack wat heen en weer tolt in de ruimte. Plezierig dat dat moet zijn, zolang je vast hangt en niet door een stuurfout de eindeloze zwartheid wordt in gekeild.
En dan de grapjes met Houston. Het moet zijn zoals de verkeersleiding van een luchthaven of van het spoor. Alles in orde: doe je werk maar en hoe is het nog met de vrouw en kinderen.
Een mooi alledaags toneel tot opeens de relaxte sfeer wordt doorbroken door een bericht van Houston: er is een satelliet ontploft en de brokstukken vliegen de richting van onze personages uit, aan een duizelingwekkende snelheid van 32.000 km/u.
Voor zover de 3D tot nu toe al een meerwaarde bood, de rondvliegende brokstukken zijn daarvan het ultieme bewijs. Niet dat je iets kunt waarnemen dat geen luchtverplaatsing teweegbrengt en aan 32000 km/u voorbij suist, maar voor de film brengen ze dat maar eventjes in beeld, anders valt er niets te zien.
Ik vergeef het dus de filmmakers dat ze voor de film de rondvliegende brokstukken in beeld brachten en ook de inslagen en gevolgen filmden op een voor het menselijk oog waarneembare wijze.
Onze helden overleven de inslagen maar het ruimtestation is vernietigd en ze zijn op elkaar aangewezen. Alleen en verloren. Geen radiocontact. Je zou voor minder een hartstilstand krijgen.
Sandra Bullock moet hier op haar eentje acteren en de film rechthouden met het tonen van oprechte emoties zoals stress, existentiële angsten, haar enorme ervaring als professor, als mens met maar één doel: in leven blijven en proberen de aarde te bereiken.
Het ene moment slaat ze in dolle paniek, het ander moment haalt de professional in haar weer de bovenhand, op momenten waar het einde nabij lijkt, komt de mens in haar boven.
Sandra Bullock is altijd een van mijn favoriete actrices geweest. Niet uitmuntend goed, maar vooral menselijk. Geen uitgesproken karakter, maar een mix van wat alles en zonder al te harde kantjes. Ze brengt het er mijn inziens meer dan behoorlijk van af. Al heb ik wat problemen met het hollywoodiaanse. Of verwar ik het met het typisch Amerikaanse. Het is een verhaal van hoop. wanneer je denkt dat je leven eigenlijk al niets meer voorstelde, en tot het besef komt dat het einde het einde is, dan is er toch altijd wel weer hoop.
In elk geval. Wie twijfelt of een film kan boeien over twee mensen in de ruimte. Er zijn eerder al films gemaakt over een mens in een graf en twee mensen in de zee. Het verhaal boeit. Al zijn er veel momenten waarin er ‘niets’ gebeurt. Het bouwt de film op, het bepaalt de setting. De climax is het spectaculaire einde. Iets waarvan je weet dat het zo gebeurt maar nooit echt zag, want zoiets werd nooit in het echt gefilmd. Mocht het een documentaire zijn, dit zou effectief waarheidsgetrouw zijn, denk ik.
Blij dat ik deze film gezien heb.
© 2013 GENTBLOGT VZW