RSSDe Koningin van de Nacht
Ik geef het toe: niet elke opera kan me bekoren, en soms vind ik het ronduit gekweel. Maar De Toverfluit van Mozart, daar gaat toch iets magisch van uit: pa pa pa pa papapapapa! En dan de fameuze aria van de Koningin van de Nacht: veel frusterender oorwurmen zijn er niet, want het zit dan oeverloos in mijn hoofd, en ik kan het nog niet eens zingen wegens veel te hoog!
Toen we vrijkaarten aangeboden kregen voor de kindervoorstelling (7+) van de Koningin van de Nacht afgelopen vrijdag, hier in de Vlaamse Opera, in samenwerking met theater Transparant, maakte mijn hart dan ook een sprongetje: opera voor de kinderen! En wat een kennismaking! Vol enthousiasme liet ik hen al op voorhand de Koninginaria horen, en we keken er reikhalzend naar uit. Persoonlijk keek ik ook uit naar Greetje Bijma, een dame die fantastische dingen kan doen met haar stem, en de vreemdste geluiden kan oproepen. En aangezien zij de Koningin zou spelen, verwachtte ik ook behoorlijk wat van die aria.
Helaas.
Van het originele verhaal blijft niet veel over, en het niveau is jammer genoeg bijzonder wisselvallig. De Koningin is blind, en laat zich begeleiden door haar dochter Famina. Die is dat op een bepaald moment beu, en loopt weg met de vogelvanger Papageno. De koningin vindt daarop de jonge Tamino bereid haar te zoeken, en wanneer hij haar vindt, zingen ze samen de aria van Papageno en Papagena. Wanneer Papageno haar confronteert, zingt Famina op haar beurt de aria van de Koningin van de Nacht, weliswaar iets lager, maar toch nog uitmuntend. En de Koningin? Die loopt er af en toe tussen, maakt wat vogelgeluiden, produceert rare stemmetjes, en moet op het einde plaats ruimen voor de komst van de zon. Zelf zingt ze niet, en dat is bijzonder jammer.
Alles wordt begeleid door dwarsfluit en accordeon, en de beroemde aria’s zelfs door draaiorgel, jawel. Op het podium staat de hele tijd het weliswaar uitstekend zingende kinderkoor van de opera, maar helaas lopen ze nogal verloren op scène. Ze zijn een groep raven (of kraaien?) die de hele tijd lopen te klapwieken en te krassen, maar na een tijdje wordt dat in plaats van charmant eerder storend en chaotisch.
En mijn jongste keek me verbaasd aan, toen Papageno plots ‘Marina’ begon te zingen: “Dat hoort daar toch niet thuis, mama?” Tsja.
Een half geslaagde bewerking dus, wat mij betreft: het verhaal is wel zeer gekortwiekt en gesimplifieerd, de stemmen zijn zeer wisselvallig, en de experimentele vertolking van Greetje Bijma past eigenlijk niet bij de rest van het verhaal.
Maar de jongens vonden het leuk, waren onder de indruk van de zaal en van de aria’s, en hadden al bij al wel een fijne kennismaking met het fenomeen opera.
De Koningin van de Nacht (7+)
Vlaamse Opera ism. theater Transparant
Gezien op vrijdag 31 januari 2014
© 2014 GENTBLOGT VZW