Grondstaren: Widdershins live @ Kinky Star, zondag 9 februari 2014

donderdag 13 februari 2014 10u05 | Wouter De Sutter | reageer
Trefwoorden: , , .

Toegegeven; bij de combinatie Zwitserland-muziek kunnen we ons eerder weinig voorstellen. Sinds de doorbraak van de fantastische Young Gods nu al een kwart eeuw geleden, kwam er weinig tot niets grensverleggend en/of memorabel uit het Alpenland onze richting uit.

Muziekcentrum Kinky Star probeerde daar afgelopen weekend verandering in te brengen door ‘Widdershins’ te programmeren. Een trio uit de omgeving van Zürich dat niets met koekoeksklokken of alpenhoorns heeft. Met gitaren, psychedelica en shoegaze rock des te meer.

1920342_616636815068241_1873301143_n

Widdershins werd een drietal jaar geleden in stelling gebracht en maakt sindsdien dromerige zweefrock die zijn weg vond naar twee platen van sterk gepolijste orde. Om het tweede full album ‘Amor’ (Eigen beheer, okt. 2013) te promoten werkt de band momenteel een stevige Europese tour af. Met een Belgische tussenstop op de Vlasmarkt.

Op het podium liet het trio aangevoerd door Steve Navid (gitaar/zang) zich van zijn meest bedeesde kant zien. Met het publiek werd geen contact gezocht. Er werd vooral naar de grond gestaard. Goeie muzikanten met gevoel voor precisie – geen valse noot gehoord – maar ook brave jongens met de uitstraling van een overgordijn.

Widdershins manifesteerde zich zondagavond als het minder ruige broertje van Black Rebel Motorcycle Club, nog steeds de shoegaze referentie bij uitstek. Denk aan BRMC met één gitarist minder en in een versnelling lager en je komt in de buurt. Op de playlist vooral nummers van de nieuwe plaat zoals ‘Heliopolis’ en de titeltrack ‘Amor’. Erg keurig gespeeld allemaal maar helaas ook iets te sterk inwisselbaar.

Net toen we ons een beetje begonnen te storen aan de veilige eenheidsworst gooide de band het over een andere boeg. Het zorgeloos zweven werd na een half uurtje ingeruild voor snediger werk. Vooral de finale ‘Kingdom of the night’, een hypnotiserende draaikolk die ruim boven het kwartier afklokt, mocht er best wezen en werd op applaus onthaald.

Daarmee was het meteen ook afgelopen. Een bis was niet voorzien en kwam er bijgevolg niet, ondanks het aandringen van het publiek. Met de boodschap ‘we don’t speak Dutch’ begonnen de bandleden prompt met het opbreken van hun materiaal. Zelden gezien.

Conclusie: lang niet slecht maar, om het in middenstanderstermen uit te drukken, het had iets meer mogen/kunnen zijn. Minder epigonisme, meer eigen smoel plus een minimum aan présence en het komt nog allemaal goed met deze jongens.

© 2014 GENTBLOGT VZW

Reacties zijn gesloten.