RSSStraattheater op en rond het Braunplein
De aftap van MiramirO begon voor ons op het Braunplein, hartje Gentse Feesten dus. Waar je vroeger standaard op het Braunplein op de grote tribune kon gaan zitten om naar de meeste voorstellingen te kijken, is het nu soms wat zoeken om de artiesten terug te vinden. En het wordt helemaal moeilijk wanneer in de programmabrochure staat dat de act ‘zwervend’ is. Wij en met ons vele andere bezoekers liepen dus naarstig rond te speuren in de omgeving, het programmaboekje in de hand.
De eerst act van de dag was Delinus met Chez Jopie. Nu ja, act is misschien wat overroepen? Twee Nederlandse jongedames verschijnen aan de voet van het Belfort met een origineel voertuig, een soortement treintje waarvan de locomotief nog het meest lijkt op het onderstel van een elektrische rolstoel en daarachter enkele krukjes en tafeltjes met enkele retro lampjes op. Terwijl de ene dame nog het terrein gaat verkennen (blijkbaar kent ze Gent niet en moet ze dringend eens rondlopen om te gaan kijken waar ze zou kunnen rijden!) vertelt de andere dame “dat de kroeg nog niet open is en dat het eigenlijk niet voor kinderen bedoeld is” Uiteindelijk kunnen vier mensen plaatsnemen op de krukjes, krijgen ze met enige poeha een glaasje bubbels geserveerd, schalt er een Hollands liedje door de speaker dat niemand onder de aanwezig blijkt te kennen behalve de 2 dames zelf en dan vertrekt het treintje voor een rondje. We zijn niet meegelopen om te horen wat er verteld werd en hebben het treintje in de loop van de middag eigenlijk niet meer gezien om eens te horen bij de passagiers hoe het geweest was. Wellicht een grote hit in Nederland, hier trok het treintje zeker de aandacht maar ik zag toch dat velen op hun honger bleven zitten.
Dan maar op naar de volgende act Kartje Kilo met Hard Labeur. Twee straatvegers die liever lui dan moe zijn. Opnieuw even zoeken maar waar mensen bij elkaar staan, kan je een act verwachten en die redenering hield steek. Beide heren zorgen er duidelijk liever voor dat hun borstels niet te vuil worden en kijken vooral rond wat er rondom hen te beleven valt. Ze doen ‘iets’ met een hondendrol en spelen verder in op het publiek dat er wel kan om lachen. Heel interactief wordt het echter niet en het blijft ook allemaal nogal beperkt. Leuk om toevallig te zien en even te blijven kijken maar opnieuw eerder magertjes om er speciaal voor langs te komen.
Tussendoor pikken we nog een andere act mee die geen deel uitmaakt van het festival maar waar we ons toch even mee amuseren. Twee Einsteins leggen het publiek een raadsel voor. Wie zijn of haar vraag niet correct kan beantwoorden, moet even aan de kant gaan staan en krijgt een emmertje hersenen om vast te houden en hopelijk wat slimmer te worden. De twee Einsteins weten het publiek goed te entertainen en samen komen we tot de oplossing van het raadsel. Een leuk tussendoortje.
De Info*matic van De Wenkbrauwerij hadden we al gespot aan de voet van de stadshal en dus gingen we daar snel een kijkje nemen. Een leuk concept: een grote box die een beetje doet denken aan een TV-toestel waarin een man zit. Wanneer je op het knopje informatie drukt, steekt hij door een gleufje een kaartje naar buiten waarop enkele opties staan die je kan aanvinken. Je kleurt een bolletje, steekt het kaartje in een ander schuifje en afhankelijk van de gemaakte keuze produceert de man een antwoord. Een peutertje kreeg een lolly en was zo verbaasd dat het heerlijk was om zien. De andere antwoorden ga ik u niet verklappen want anders heeft u er zelf geen plezier meer aan.
De enige voorstelling van langere duur en met een vaste locatie was Tête de pioches van Heyoka Théâtre. Om zeker te zijn van een goed plekje besloten we ons tijdig op de bankjes te installeren en we waren duidelijk niet alleen met dat idee. Het duo uit Frankrijk brengt een bijna woordenloze act van 2 bouwvakkers waarvan er eentje niet zoveel zin heeft om te werken en ook niet zo handig blijkt te zijn. De voorstelling is niet vernieuwend maar wel heerlijk amusant. Er wordt hartelijk gelachen en er zitten ook wel enkele grappige verrassingen in de voorstelling. Het werden 45 minuten van echt entertainment en de beide heren krijgen dan ook een welverdiend applaus van het publiek. Voor de fotografen is het soms oppassen geblazen want het water vliegt het publiek al eens om de oren.
De voorstelling van Lazaar met Magia Accidentiae hebben we helaas gemist maar ook dat is een zwervende act en die zijn niet altijd even gemakkelijk te vinden, zoveel was ons inmiddels wel duidelijk. Wat we wel nog meepikten was Skryf, een installatie van de Nederlander Gijs van Bon. Een zelfrijdende zandstrooimachine die letters schrijft. De eerste tekst werd er eentje van de stadsdichter David Troch met een ode aan Gent. Vandaag stond ik op dit trottoir te meten hoe torens wolken verborgen. Ik dacht aan jou en ons geluk dat we hier zomaar van de stoep hebben geplukt. Het schrijven gaat langzaam maar het resultaat is wel mooi, al is het delicaat en tijdelijk van aard. De wind waait al eens wat zandkorrels weg en niet iedereen heeft meteen door dat hij doorheen een tekst stapt. Een mooie installatie om eens aan het werk te zien.
Alle beschreven voorstellingen in het kader van MiramirO die hier beschreven werden, gaan de komende dagen nog op verschillende tijdstippen en locaties door. Meer details lees je in de programmabrochure en op de website.
© 2014 GENTBLOGT VZW