RSSBoombalfestival – Luka Bloom brengt warmte
Het Boombalfestival in Lovendegem is al jaren het gezelligste familiefestival bij uitstek in de omgeving van Gent en misschien zelfs ver daarbuiten. Al jaren op rij is Gentblogt er van de partij. Als fotograaf is het er altijd leuk om vrolijke plaatjes te schieten en te genieten van de relaxte vriendschappelijke sfeer. Persoonlijk vind ik de catering aan democratische prijzen altijd zeer geslaagd. Iets wat zeldzaam geworden is in het festivallandschap. Jammer dat de zomer niet altijd meewerkt. Bitterkoud werd het ‘s avonds. Bovendien waagde het Boombalfestival zich aan een nieuwe opstelling. Dit keer met het hoofdpodium in open lucht. Als de weergoden ons maar goed gezind waren!
De zaterdag bleef het alvast droog en de zon deed zelfs meer dan deugd. Ik kuierde er op mijn gemak wat rond. Heel veel volk was er nog niet. De danstenten waren slechts halfvol, bijna niemand zat in de eettent, maar er was wel belangstelling voor de initiatie buikdans.
Tijd om wat plaatjes te schieten. “Error” zei mijn camera. Na wat vloeken en alle knoppen gecontroleerd te hebben opende ik de sleuf en ja hoor. Geheugenkaart zat nog in mijn pc. Een zoveelste verstrooidheid die dag.
Gelukkig is er de smartphone. En om eens tegen mijn winkel te spreken. Sfeer kan je nooit zo goed vastleggen op foto als in het echt. Zeker het optreden niet van Luka Bloom. Magisch vond ik het, maar daarover later meer.
Terwijl de danstenten op op dat moment nogal eentonige doedelzakmuziek even eentonig stonden te wiegen, bracht Tin Soldier in the Underwoods er de sfeer in. Ik kende de groep niet, maar wat ze brachten kon ik echt smaken. Enthousiast, muzikaal en vocaal erg geschoold en variatie. Van bluegrassachtige songs die doen denken aan de wel bekende gebroken circle-band tot Franse chanson van de bovenste plank uit de jaren stillekes. De frontvrouw overtuigde. Alleen jammer dat de belangstelling voor deze groep niet erg groot was.
De volgende groep vond ik erg saai. Een frontman die teveel sprak en dan nog vol met flauwe moppen. Afvoeren die handel.
Een ijsje en een frietje en een tussenstop om extra trui en dekentje te gaan halen later, zaten we goed ingeduffeld voor het podium te wachten op de Ierse bard Luka Bloom. Ik kan de naam al sinds de jaren negentig. Ik denk dat ik nog maar zelden een song gehoord heb, laat staan dat ik een titel van een song kan opnoemen.
Toch keek ik uit naar dit optreden, net zoals zoveel anderen, en vooral een iets ouder publiek vormde een mooie welkomst voor de zanger.
In witte korte hemdsmouwen, met een groot boeket bloemen achter hem en met een boel gitaren verscheen Luka Bloom op het podium. Hij verwelkomde ons en had mij meteen mee. Al schoot even de gedachte in mij binnen dat een akoestisch concert misschien niet ideaal zou zijn. Ik was verkeerd.
Hij had me mee na enkele songs, waarvan ik de teksten praktisch voor 100% kon mee volgen, ik liet me meedeinen op zijn music from the heart. Warme melancholie. Warmte die we erg goed konden gebruiken aangezien het toch ferm aan het afkoelen was. Luka Bloom wou vooral zijn gitaren warm houden. Hij zong zelfs een verzoeknummer dat hem twee weken ervoor was gemaild. Hij verwonderde zich er oprecht over hoe tof dit festival was en dankte Klesie en zijn vrouw met mooie woorden en een even mooie song.
Naarmate het concert vorderde vorderde ook zijn gitaarspel. Hij was in zijn element en het publiek voor het podium speelde zonder problemen voor begeleidend koor. Prachtig.
Op het einde bleek hij de bos bloemen aan een bekende van me gegeven te hebben, zo las ik later op facebook.
Dit was een echt geslaagde kennismaking met Luka Bloom. En de weergoden ja. Die waren ons genadig. Luttele minuten nadat de laatste noten uitgestorven waren, kletste er een plensbui neer aangekondigd door een felle bliksemschicht en duister gerommel. De gezellige vuurtjes die ondertussen waren aangestoken bleven weerstand bieden. Ja Luka, hij gloeide nog lang na.
© 2014 GENTBLOGT VZW