RSSOdeGand – een selectie uit het dagprogramma
OdeGand, dat is de jaarlijkse start van het festival van Vlaanderen en van zowat het volledige culturele leven dat weer voor 200% uit de startblokken schiet. Al jaren is het een evenement dat met grote letters in onze agenda genoteerd staat om zeker niet te missen. Het uitpluizen van het programma, het twijfelen over te maken keuzes, vaak met een beetje spijt in het hart om wat we daarnaast allemaal zullen missen. Het aanbod van de dag is steeds te groot om volledig te kunnen meemaken maar dat zorgt er natuurlijk ook voor dat er nog meer mensen kunnen deelnemen en genieten.
Omdat wij op stap gaan in jong gezelschap (een negenjarige jongedame) besluiten we ons programma ook zoveel mogelijk aan haar aan te passen zodat ook zij volop kan meegenieten. We besluiten ons met de fiets en de benenwagen te verplaatsen, de beste transportmiddelen voor een stad vol wegenwerken, een massa volk en badend in een heerlijk nazomerzonnetje dat de temperatuur een behaaglijke hoogte in stuurt. Onze eerste halte is in het NTG waar een muzikale clown, Puddels Pity Party, op het programma staat. Het concept is eigenlijk heel eenvoudig: men neme een man, voorzien van goede zangstem (zo zijn er vele natuurlijk), voege daar een vlot, jazzy, muzikaal trio aan toe (ook zo zijn er nog wel te vinden) en zoekt dan een originele invalshoek nl. steek de man, die ruim 2m groot is, in een pierrotpak. Het resultaat is behoorlijk origineel en zorgt ervoor dat de man de aandacht krijgt die hij verdient: aandacht voor zijn krachtig stemgeluid en originele covers die hij brengt van classics, crooners, smartlappen, ballads en popsongs. Of het nu Tom Jones is, dan wel het magistrale Hallelujah, een Spaans nummer of het heerlijke Royals, de versie van de man is steeds verrassend en indrukwekkend. Ik betrapte mezelf er op dat ik aangenaam onder de indruk ben van de man en de helft van de voorstelling met een grote grijns heb zitten luisteren. Wat ons betreft alvast een heel goede start.
Bij het buitenkomen blijven we nog even hangen op het Sint-Baafsplein waar er net een buitenvoorstelling bezig is: Tango versus Hip hop. Het moet gezegd dat beide duo’s uitermate bedreven zijn in hun dansdiscipline maar ook goed ingespeeld zijn om met elkaar in muzikale dialoog te gaan. Het ruim aanwezige publiek geniet met volle teugen en een luid en warm applaus wordt dan ook met plezier aan de artiesten gegeven.
Vervolgens wandelen wij richting Zuid waar we mee aanschuiven in de lange rij voor een zitje in de Capitole. Gelukkig hebben ze daar een grote zaal, mogen we snel binnen en kunnen we ons nog een goede plek uitkiezen. De programmabrochure kondigt Paul Morocco aan als onvoorspelbaar, grappig en spectaculair en daar blijkt geen woord van gelogen. De 3 mannen zijn uitstekende muzikanten die uit hun gitaar alle mogelijke genres toveren en hun instrument ook voor meer gebruiken dan enkel om muzieknoten te produceren. Bij momenten is hun act te gek voor woorden en de zaal ligt meerdere keren plat van het lachen. De persiflage van de Bee Gees, om maar iets te noemen, is gewoon hilarisch. Ook bij de meer voor de hand liggende grapjes proberen ze vaak nog net een stapje verder te gaan. Ook enig jongleertalent is de mannen niet vreemd en voor we het goed en wel beseffen wordt er gegooid met appelsienen tot bij het publiek op het balkon maar ook met (rauwe!) eieren. Na een flitsende voorstelling van een uur is een staande ovatie van het publiek dan ook het resultaat.
Na een hapje en een drankje trokken we richting Groenzaal voor het laatste deel van ons drieluik, Binti. Hadiel, Yasmin, Amina, Rana, Sherien en Fedia Holail zijn zes zussen die drie jaar geleden besloten om hun stemmen te bundelen. Hun groepsnaam is een verwijzing naar hun Egyptische roots en betekent in het Arabisch ‘mijn meisje’, ‘mijn dochter’. De jongedames begeleiden zichzelf met gitaar, dwarsfluit, keyboards en de bijzondere Bintibak, een houten kistje met centjes wat voor een specifiek slepend geluid zorgt. Maar het belangrijkste instrument van de groep blijft evenwel de stem, in zesvoud. En dat geluid is bij momenten hemels met een stevige ondertoon, een beetje zoals bij Laïs in hun beginperiode ook al is hun muziek anders. We kregen nummers te horen in diverse muziekstijlen, soms jazzy, dan meer soul of blues, wat close harmony maar ook pop. Kortom, de dames hebben duidelijk heel wat in hun mars en wie ze nog niet gezien heeft, moet dat zeker eens doen.
Een voorsmaakje van hun samenzang hoort u alvast hier.
© 2014 GENTBLOGT VZW