RSSDe beloften 2014
De weergoden waren ‘De Beloften’ – de Rock Rally à la Gantoise – bijzonder gunstig gezind dit jaar met een stralende zon en aangename temperaturen. Kortom: een Indian Summer van niveau afgelopen weekend.
‘The Tubs’, één van de drie Gentse bands die de finale haalden, trapten de 11de editie van het rockconcours af met prettig klinkende garagerock. Niets in de handen, niets in de mouwen, 100% pretentieloos. Drie degelijke nummers, een zanger in Neil Young – modus en een coole drummer. Meer moest dat niet zijn om goed mee te beginnen. Een opener die alleszins beter verdiende dan het handvol toeschouwers dat tijdig naar de St.-Baafsweide afzakte.
Van het ongedwongen sfeertje en de goede luim die The Tubs meebrachten bleef weinig over eens het Antwerpse ‘Tin Fingers’ in beeld kwam. Behoorlijk wat chaos en nerveus gekissebis tijdens de podiumwissel. Eens het geluid (eindelijk) goed zat werd de Beloften – presentatrice vrolijkerwijs vergeten en sneed het vijftal een ondefinieerbare potpourri van stijlen en invloeden aan. Zelf noemen ze het: “FolkandRollquasi-PSYCHEDELICrockborderlinetitsSYNTHpop-rock’n'cockSubUrbanTEENsâ€. Moeilijk om er iets zinnig over te zeggen behalve dat het niet stoorde. Dat is al iets. Frontman Felix amuseerde zich alvast te pletter.
Nog meer Antwerpen op het podium met Mantaray. Een duo met een vrij hoog Simon & Garfunkel – gehalte. Quinten en Maxim gaan voluit voor folky soberheid met behulp van twee akoestische gitaren en – zowaar – een ukelele. Beleefde jongens met een zwaarmoedige frons in het voorhoofd en vakkundig in elkaar gezette luisterliedjes. Het geroezemoes konden ze helaas nauwelijks overstemmen; de breekbare nummers verzopen grotendeels in het festivalrumoer. Jammer. Een intiemer kader en een aandachtiger publiek graag voor Mantaray.
Na Mantaray mocht ‘Hear Hear a cheer’ voor een tweede maal het Beloften-podium op. De band zat twee jaar geleden al een eerste keer in de finale. Zaterdag konden Thomas Verheyen en co niet overtuigen, het eigen sterke repertoire ten spijt. Het miniconcert van het lo-fi collectief was een redelijk rommelige aangelegenheid en qua stemvastheid zat het ook al niet helemaal snor. Een beetje vreemd gezien de ruime podiumervaring. Hier hadden we (veel) meer van verwacht. Vraag is wat er mis liep.
Hypochristmutreefuzz – een naam waar een normaal mens zijn tong vlotjes op verstuikt – zorgde zaterdag ontegensprekelijk voor de meeste decibels. Het Gentse vijftal onder aanvoering van wildebras Ramses – even voordien bij ‘Hear Hear a Cheer’ nog achter de drums gespot – schudde stevig aan de boom met drie radio-onvriendelijke nummers.
Twee drummers, twee bassisten, harde gitaren, geflipte keys, frenetieke zang. Goed voor onorthodoxe noiserock die, zo gauw ‘Schizophrenic Blues’ werd ingezet, een eerste maal voor enige opwinding zorgde in het Coyendanspark. Not bad at all. Dit zien we graag eens verder springen dan de 15 minuten die de groep zaterdag gegund werden.
Afsluiter van dienst was ‘Barefoot and the shoes’. De jonge band – uit Tremelo of all places – heeft al twee full albums in de kast staan en werd vooraf getipt als kanshebber. Dat de band hoog mikte bleek al tijdens de soundcheck door achteloos flarden Pink Floyd en Neil Young door de monitors te jagen. Of het met de invallende avondkilte te maken had weten we niet maar echt warm kregen we het niet van de gepolijste folkrock die op het publiek werd losgelaten. Klonk braaf en afgeborsteld.
Ondanks de gelijkenissen met het gevreesde ‘Mumford and Sons’ kende de jury ‘Barefoot and the shoes’ uiteindelijk de hoofdprijs toe. Het balorige Hypochristmutreefuzz ging lopen met de tweede plaats én de publieksprijs. De olijke chaoten van ‘‘Tin Fingers’ legden beslag op de bronzen medaille.
© 2014 GENTBLOGT VZW