RSSSpannende Anger, maar geen steek in het hart
De jonge reporters van Stampmedia brachten een week lang verslag uit vanop het Film Fest Gent. Ook al is dat Filmfestival nu al even achter de rug, toch willen we jullie hun recensies niet onthouden. Gewoon omdat jonge mensen vaak hun eigen kijk hebben op de dingen. David (21) ging naar ‘La prochaine fois je viserai le cÅ“ur’, waarmee de Franse regisseur Cédric Anger zich op glad ijs begeeft. “Het is verre van simpel om een film te maken die enerzijds focust op de gruweldaden van een seriemoordenaar, maar waarvan het anderzijds ook de bedoeling is om het publiek te ontroeren. Anger slaagt in zijn opzet, zij het niet met grote onderscheiding.â€
Laat u zich vooral niet misleiden door de titel: het hoofdpersonage in deze film is immers allesbehalve een Cupido die de andere personages bestookt met liefdespijlen. Integendeel, in ‘La prochaine fois je viserai le cœur’ werp je als kijker een blik op het banale leven van agent Franck Neuhart (Guillaume Canet) die in z’n vrije tijd jonge vrouwen, en bij voorkeur liftsters, van het leven berooft. De film speelt zich af eind jaren zeventig, en is gebaseerd is op waargebeurde feiten.
De Franse flik lijkt op een vleesgeworden ‘Mr. Jekyll en Dr. Hyde’, waarbij die laatste persoonlijkheid steeds meer de overhand lijkt te krijgen naarmate de film vordert. Waar Neuhart in het begin van de film zijn slachtoffers ‘slechts’ ernstig verwondt en zich zelfs vriendelijk opstelt tegen zijn huishoudster Sophie (Ana Girardot), daar wordt hij naar het einde toe steeds agressiever en onbevattelijker.
Want dat is toch de vraag die opdoemt: waarom? Waarom heeft Neuhart zo’n grote aversie van vrouwen, dat hij weerloze studentes in zijn auto lokt en genadeloos toeslaat? Ligt een getroebleerde jeugd aan de oorzaak van dit alles? Of heeft hij ze van bij de geboorte niet allemaal meer op een rijtje? Regisseur Cédric Anger (van o.m. ‘Le Tueur’ en ‘L’Avocat’) verschaft geen antwoord op zulke vragen en dat maakt het enkel maar raadselachtiger.
Wat we wel weten is dat Canet schittert als psychopaat. Deze rol lijkt hem – en dat bedoelen we heus niet slecht – op het lijf geschreven. Enkel en alleen al die o zo vermoeide ogen geven aan dat de agent, naast zijn politiewerk, een immens zware last met zich mee draagt. En zo toont Neuhart, ook door de verschillende vormen van zelfpijniging die hij na iedere gruweldaad toepast, dat hij toch nog een sprankeltje besef bezit.
Niettemin is het toch haast onmogelijk om als kijker enige empathie te kunnen opbrengen voor Neuhart. Zijn daden zijn gewoon zo wreed en bizar, soms zelfs op het grappige af, dat je je nooit echt kan inleven in het personage. En dat is toch nog altijd één van de belangrijkste voorwaarden om van een meeslepend drama te kunnen spreken. Een gemiste kans voor Anger, want anders konden we het bestempelen als een topdrama.
Laat u zich echter hier niet van weerhouden om de film te gaan bekijken, want naast puik acteerwerk van Canet, is de film stilistisch top en de muziekkeuze geweldig. Zo passeren o.m. ‘You Can’t Put Your Arms Around a Memory’ van Johnny Thunder en ‘The Black Angel’s Death Song’ van The Velvet Underground de revue.
Volgende zomer willen deelnemen aan ‘Route du Soleil’ lijkt ons dan ook de enige geldige reden om nu thuis te blijven.
© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – David Ongenaert
© 2014 GENTBLOGT VZW