RSSKronkelende cross-over
De Belgisch-Finse Anu Junnonen sloot zondagavond het weekend af in Muziekcentrum Kinky Star. De klassiek geschoolde muzikante bracht met haar band een ongewone mix van elektropop, Finse folk, ABBA, Jazzrock en nog ’n paar dingen. Met inzet van etherische zangpartijen en – zowaar- een dwarsfluit. Het ideale recept voor een flink potje avant-gardistisch gedram, hoor ik u al denken, maar dat werd het niet. Ongewoon ja, ontoegankelijk neen.
Tien jaar geleden streek Anu neer in Brussel als au pair. En bleef er. Niet als eeuwige kinderoppas, wel als muzikante. Tien jaar in het land, maar dat was er op het podium niet aan te horen. De sirene van de Baltische Zee klonk tussen de nummers door alsof ze al heel haar leven in de druilerige driehoek aan de Noordzee heeft doorgebracht. Om er tegendraadse muziekjes te maken. Al dan niet met gelijkgestemde zielen.
Vorige maand kwam het solo debuut ‘Skeletons’ uit op LC Music. Een album met negen nummers die zowat integraal door haarzelf werden ingespeeld en waarin een buslading stijlen, stemmingen en invloeden aan bod komen. Cross-over in de ware zin van het woord. Doet wat denken aan Hanne Hukkelberg, ook van alle markten thuis. Live laat ze zich bijstaan door een drummer en een wat stuurs kijkende bassist/percussionist.
Amper twee weken geleden kwam Junnonen haar plaat een eerste maal voorstellen in Gent, in de Bijloke, maar dat vertaalde zich zondag niet in een leeg huis. Interesse was er meer dan voldoende.
Junnonen nam complexloos bezit van het podium voor een begeleide wandeling doorheen haar eclectische werk. Niet altijd even makkelijk om volgen, platgetreden paden worden immers weinig gevolgd, maar muzikaal sterk en alleszins gevarieerd genoeg om de aandacht vast te houden. Het grillige ‘Skeletons’, titelnummer van het album, maakte nog de beste indruk.
Met het einde van de set in zicht joeg Anu haar begeleiding van het podium om solo en vrijwel a capella een traag-dramatische versie van ‘The winner takes it all’ in te zetten. Na drie kwartier multi-instrumentaal gekletter ontging de bedoeling daarvan ons een beetje. Maar dat zal wel integraal aan ons liggen. Qua stijlbreuk kon het in alle geval tellen.
Na het merkwaardige ABBA – intermezzo kon er met ‘Exit Wounds’ nog één nummer af in volledige bezetting. Verreweg het vrolijkste en meest dansbare nummer van het geheel ondanks de pijnlijke titel. Zo eindigde na een klein uur het concert zoals het begon: lichtjes bevreemdend, onvoorspelbaar, twijfelend tussen somber en goede luim.
Meer informatie: http://www.anujunnonen.com/
© 2014 GENTBLOGT VZW