RSSBrugge poort Gefixeerd II
Een wervende tekst schrijven om u, de stad, naar een boekvoorstelling te lokken terwijl u, de stad, in nevelen bent gehuld en rouwt om het heengaan van een icoon? Dat is geen sinecure. Met het Leven kan je in discussie gaan, leven kan je bestrijden en weglachen. Maar de Dood? Niets is zo groot(s) als de dood. Respect.
Maar goed.
De koning is dood, leve de koning.
De wervende tekst dus. Fixatief, het fotocollectief van De Vieze Gasten gevestigd in de Brugse Poort brengt zijn tweede fotoboek uit. Het eerste dateert alweer van 2008 dus er mocht nog wel eens iets uit de kast gehaald worden om weer in de kast te kunnen zetten. De optelsom van een buurt en een groep fotografen: De Brugse Poort Gefixeerd II. Alstublieft, dankuwel.
Zelf ben ik al meer dan tien jaar bewoner van de Brugse Poort, ‘buurtschrijver’ én bovendien ex-Fixatiever. Dus uit mijn mond mag u geen objectieve mening verwachten. Maar verwacht ook geen eenzijdig positief verhaal. Want de Brugse Poort, dat is een haat-liefde verhouding. Dat is een lief die je doodgraag ziet, een lief die je absoluut niet kunt missen maar waarmee je eigenlijk niet kunt of wilt samenleven.
Fotografie vraagt veldwerk, graven in de grond waarop je loopt. Als fotograaf ben je verplicht om dicht op het vel van je onderwerp te zitten, je moet kijken en dichterbij komen, soms te dicht; en dan weer afstand nemen omdat je het anders niet meer ziet. Aantrekken en afstoten. Dat is fotograferen. Schroom overwinnen, een traan wegpinken en soms wegkijken en niet afdrukken. De schoonste foto’s zijn de foto’s die je niet maakt.
Wandelen door de buurt en de tijd nemen om stil te staan geeft altijd verrassende resultaten. Niet omdat de buurt zo waanzinnig spectaculair en exotisch is, integendeel, maar gewoon: als je de tijd neemt om rond te kijken komen de verhalen vanzelf naar je toe. Laat ik hier in één beweging een pleidooi houden voor de traagheid. Geef uw tijd aan iemand anders, luister naar een ander zijn woorden en zie wat er gebeurt.
Ik geef u Dirk. Mijn tijd, zijn woorden. Een toevallige ontmoeting deze week in de Noordstraat, het niemandsland tussen de Brugse Poort, het Rabot, de Groene Vallei en ’t stad zelf. Dirk, al vijfentwintig jaar lang de uitbater van café De Gouden Leeuw in de Noordstraat, een kruispunt van levens. Letterlijk en figuurlijk. Dirk wordt binnenkort uit zijn café gezet door de eigenaar van het gebouw, na vijfentwintig jaar lang pinten getapt te hebben. Vijfentwintig jaar dagschotels serveren aan de duivenmelkers en de biljarters, dat kruipt in uw kleren en in uw bloed. Zijn vrouw daar begraven, zijn zoon daar opgevoed. Maar het gebouw moet tegen de grond, er worden appartementen gezet. Vernieuwing en vooruitgang. Alles kan beter. Alles moet beter. Lees ‘beter’ als ‘moet meer opbrengen’. Maar de gevel die mag blijven, die is schoon en bovendien geklasseerd. Maar misschien is het leven van Dirk ook wel schoon en geklasseerd en dus de moeite waard om te blijven bestaan, daar in dat niemandsland? Misschien moet er daar eens wat meer aandacht aan worden besteed?
En Dirk kwakt met deze woorden zijn hart op tafel, rauw en nog warm maar al afgesneden en onherstelbaar gekwetst. Met de tranen in zijn ogen lacht hij zijn verhaal uiteindelijk weg. Natuurlijk vertrekt hij, wat kan hij anders? Waar hij precies naar toe gaat dat weet hij nog niet.
Mijn compagnon en ik trekken de deur van de Gouden Leeuw dicht, ook met tranen in onze ogen. De pijn van het zijn. Lang leve de traagheid en het leven. We moeten dit meer doen bedenken we, luisteren en daarna vertellen. Want er is altijd iets te luisteren, iets te vertellen, hoe banaal het ook lijkt. Iedereen heeft een verhaal.
En dat is wat Fixatief doet met zijn foto’s: luisteren, verhalen en daarna vertellen; hoe banaal het verhaal ook moge lijken. Fragmenten van levens, van emoties en van dagdagelijkse dingen. Iedereen heeft een verhaal. Maar niet iedereen krijgt het verteld.
Vergeef mij, ik had u gewaarschuwd dat ik onmogelijk objectief kon zijn. Niemand die ergens nauw bij betrokken is en lijf en leden investeert, kan objectief zijn. Bovendien luister ik ondertussen naar de laatste van Damien Rice, dat helpt ook al niet. Qua melancholie kan dat tellen, ik zeg het u.
Dus kom naar de voorstelling van het tweede fotoboek van dit unieke fotocollectief. Donderdag 11 december speelt Fixatief ten dans in de Kringloopwinkel Brugse Poort, vanaf 19u. Schrijver/fotograaf/muzikant Bart Koubaa zorgt voor de prelude.
Kom naar de foto’s luisteren en laat u wiegen op de kracht van een beeld.
‘Niemand gaat verloren’.
© 2014 GENTBLOGT VZW
Mooi stukje,maar ik heb het altijd moeilijk met zinnen als” de schoonste foto’s zijn de foto’s die je niet maakt”.
Een fotograaf die geen foto’s maakt is geen fotograaf.
Soms druk je inderdaad niet af, niet omdat het te mooi is, maar juist omdat het precies niet is wat je wil hebben.
Beste Fixatief , ik heb veel respect voor jullie fotografisch werk . Maar inderdaad zoals jezelf komt te zeggen mis je een objectief oordeel, kijk op de Brugse Poort .Ik ben er geboren in het midden van de vorige eeuw en er dus uiteraard ook getogen . De buurt is maar een schim niet meer van wat het geweest is een typische arbeidersbuurt met verzorgde straten , winkels , bioscopen , volkscafe’s enz . Ik herken de Brugse Poort niet meer :( Ze spreken er vele talen maar niet mijn taal er zijn vele culturen maar ik mis mijn cultuur mijn eigenheid als Gentenaar als het tenminste nog mag ? De buurt is voor mij volledig vreemd geworden niets is wat het was . En het ergste van al het is geen positief verhaal geworden voor de Brugse Poort en zijn oorspronkelijke bewoners ( arbeiders ) eigenlijk een schoolvoorbeeld van de mislukking van de zogenaamde intigratie ( migratie ) het opendeurbeleid heeft deze buurt gewoon verwoest , onleefbaar gemaakt voor de Gentenaars !
Wat hier neergepend is in sommige teksten kan en wil ik beogen want soms en dikwijls voel ik mij meer toerist dan bewoner.
Jos , of je drukt de ontspanknop niet in omdat je het niet wil laten zien . Je het beeld bewust niet wil vastleggen !
Oef, Els, 10 jaar Brugse Poort. Hoe zal je reactie zijn binnen 40 jaar? Zelf hoor ik commentaar van hen die ,ons’ niet geloven van ,hoe het een halve eeuw terug’ was. Neen, de tijd heeft niet stilgestaan voor mezelf. Voornamelijk heb ik het aantal bewoners zien verdubbelen door het legaal of illegaal gebruik van verhuren van kamers tot en met matrassen. Wij hebben die uitbreiding van bevolking niet kunnen tegenhouden. Ook niet een zekere verloedering… terwijl toch ,langzaam’ heel wat werd vernieuwd. Voor mij hoeft het niet dat een winkelstraat volgeplant zit met bakkerijen, groentenzaken, internetcafes. Dat noem ik oervervelend en niet echt positief. Er mag zeker en vast meer variaties komen. Groot gelijk wanneer beperkte ruimte wordt vernieuwd tot sardineblikken, gestapeld… verhuurd door zekere personen wat dan ook voor puur winstbejag. 1 vierkante meter voor een boom? Dat is voor hen een heel kostelijke vierkante meter en plaats voor dat bankje erbij waar buurtbewoners terecht kunnen voor een gezellige babbel wordt alleszins té duur. De explosieve groei van onze bevolking in buurten maakt ons kwetsbaar. Er iets aan doen zo moeilijk. De rust ,van toen’ is heel zeker verdwenen!!! Komt nooit meer terug.
Er kan veel gedaan worden aan deze wantoestanden op de Brugse Poort , Muide , Dampoort, Wondelgemstraat enz . Vooreerst al wie hier wettelijk niet mag zijn terug naar het land van herkomst . Een nultolerantie op druggebruik . Optreden tegen prostitutie die vanuit sommige zogenaamde vzw-cafes worden georganiseerd . Een beperking van nachtwinkels en verbod op verkoop van alcohol . Verbod op bendevorming . Streng optreden tegen huisjesmelkerij. Streng optreden tegen allerlei vormen van criminaliteit . Met andere woorden grote kuis houden in die buurten en niet doen zoals het beleid hier al 20jaar doet hun ogen sluiten voor de realiteit . Als ze echt zo begaan zijn met de toekomst van hun stad en onze kinderen kunnen ze er het best vandaag aan beginnen !!!
Ernest, alles goed en wel hé van dat ,streng’ optreden en zo. Maar heb je er een idee van wat dat allemaal kost. De regering heeft geen geld voor al dat optreden dat wij zo graag zouden willen. En dan blijft het ook nog de vraag of het allemaal wat uithaalt. Als dezelfde regering komaf zou willen maken met het ongelooflijke rechtssysteem waar banaliteiten het systeem dwarsbomen… Daarmee bedoel ik dan procedurefouten? Onze politie mag het goed menen met het aanpakken – op de goede manier – van al die overlast, maar… hun werk wordt veelal teniet gedaan. Wij betalen ons ,blauw’ aan die aanpak zonder zinvol gevolg!
Niets doen is het slechste wat je kan doen . Waar een wil is , is een weg !