RSSTrefzekere ingenieurs met gitaren
“Een mix van garage, punk, postrock en experiment. Live een geschifte bomâ€, zo werd het optreden van Chief Roberts van afgelopen zaterdag in de Kinky Star aangekondigd. Echt veel is er niet geweten over de Antwerps-Gentse groep. In 2012 kwamen ze voor het eerst duidelijk voor het voetlicht toen ze deelnamen aan Humo’s Rock Rally. De recensent van dienst sprak toen van een goeie livegroep en beweerde dat ze op een haar na de halve finale hadden gemist.
Sindsdien heeft het basloze trio niet stilgezeten. Eind vorig jaar namen ze in Studio Jezus met producer Pascal Deweze (Metal Molly, Sukilove, Broken Glass Heroes, nog vanalles) een nieuwe demo-EP op die onlangs verscheen. Die worp – hun vierde al – kreeg de naam ‘The Promenade’ en bevat vier compromisloze tracks.
Maar Chief Roberts – zou die naam naar een illuster indianenopperhoofd verwijzen? – is dus vooral een livegroep die de rock ‘n’ roll hoog in het vaandel draagt. Geen betere plaats om dat met eigen ogen en oren te ondergaan dan de Kinky Star, in Gent toch nog steeds de plaats met het hoogste gehalte rock ‘n’ rol per kubieke centimeter.
Omstreeks negen uur was de tent al mooi volgelopen. Nog voor het optreden begonnen was, wisselden er zelfs al enkele demo-cd’s van eigenaar. Toch had niet iedereen zulk een blindelings vertrouwen. Een sceptische tooghanger die duidelijk meer voor het bier dan voor de muziek gekomen was vreesde op basis van een vage herinnering aan een eerder optreden dat hij “op gitaren rammende ingenieurs†voorgeschoteld zou krijgen. Het moet inderdaad gezegd: voor visueel spektakel moet je niet bij Chief Roberts zijn en er bestaan ongetwijfeld heel wat ingenieurs die net als de leden van CR zweren bij een ruitjeshemd.
Al blijft de vraag of het visueel aspect eigenlijk wel iets uitmaakt in de Kinky Star: doordat het publiek in dichte drommen op elkaar gepakt voor het podium stond, konden de meeste aanwezigen toch slechts af en toe een gitaarhals of een pluk haar van een van de groepsleden boven de koppen zien bewegen.
Gespannen aders
De muziek dan: vanaf de eerste noot al maakte Chief Roberts zijn intentieverklaring duidelijk: er zou rechtdoor gerockt worden. Ze hadden gitaren mee en zouden er inderdaad op rammen, zij het wel bijzonder trefzeker. “Hier hangt een nineties-sfeertje’, merkte iemand uit het publiek op. Feit is dat de muziek echo’s van grunge, stoner en soms zelfs hardcore opriep. Van het aangekondigde experiment of de postrock evenwel geen spoor. Toen we de gespannen aderen in de hals van zanger Steven Galle opmerkten kwam al snel Dave Grohl in gedachten. Hij zou ongetwijfeld goedkeurend geknikt hebben bij het aanhoren van het precisiebombardement dat Chief Roberts aan het uitvoeren was.
Veel tijd voor verdere contemplatie over genres was er niet. Riff na riff werd zonder meededogen op het publiek afgevuurd en de drummer mepte er bepaald niet naast. Het minste wat je kon zeggen was dat het geheel bijzonder strak was, al snakte je soms wel naar iets meer melodie en iets minder eenvormigheid. Na twaalf nummers – het leken er meer – zat het erop. Missie geslaagd, zag je de groepleden naar elkaar knikken. Volgende keer komen ze misschien ook u platwalsen. Trek alvast uw ruitjeshemd aan.
Beluister Chief Roberts: https://soundcloud.com/chiefroberts
Facebook: https://www.facebook.com/chiefrobertsband
© 2014 GENTBLOGT VZW