RSSLuigifest: Belgisch-Italiaanse potpourri
Een concertnamiddag ter ere van de Italiaanse platenbaas Luigi Falagario met een bloemlezing van artiesten die hij op zijn label Almost Halloween Time onderdak biedt, dat moet wel een keur aan crooners en Belcanto-artiesten opleveren? Nou, nee: het programma van ‘Luigifest’ oogde door en door Gents en op het podium werd er geen woord Italiaans gezongen. Falagario heeft dan ook een sterke band met ons land en dat al sinds de hoogdagen van de lo-fi, intussen twintig jaar geleden. Wie de ogen sloot, kon zich ondanks de waaier aan genres die de revue passeerden zo in 1996 wanen.
Falagario runt zijn label op een ambachtelijke, erg on-2015-achtige manier. Hij beperkt zich tot kleinschalige uitgaves op cassette of vinyl, telkens op een paar tientallen exemplaren. Dat is in principe bijzonder weinig, maar het wordt plots erg véél als je bedenkt dat hij voor de hoes van elk exemplaar een uniek ontwerp maakt dat hij volledig met de hand schildert. We zien het bij Sony of Warner nog niet direct gebeuren. Een sympathiek initiatief dus, dat gevierd werd met een reeks sympathieke concerten.
Philippe Guislain
Toen we omstreeks vier uur arriveerden in de goed verborgen concertzaal Gouvernement was Philippe Guislain al aan het spelen. Enkele minuten later en we hadden zijn volledige optreden gemist, want hij had maar een kwartiertje speeltijd gekregen. Onder zijn nieuwe nom de plume serveerde deze Ingelmunsterse Gentenaar ons de Nederlandstalige variant van het type absurde rammelpop waar hij al jaren – zij het vroeger als The Ordinary Seaman – het patent op heeft. Het gitaarspel klonk rudimentair, maar de teksten waren grappig en soms enigszins smachtend. Een korte, maar gesmaakte opener.
Wio
Vervolgens stapte Wio het podium op met het soort gitaar dat schijnbaar twee wereldoorlogen had meegemaakt. Er ontbraken snaren en het geheel leek met spuug en plakband bij elkaar gehouden te worden. Toch klonk zijn set lang niet zo crappy als je op basis van zijn instrumentarium zou verwachten. Met zijn spaarzame gitaaraanslagen en ingetogen fluisterzang wist hij een intieme sfeer te creëren, die het publiek – te oordelen aan het luide applaus – bijzonder wist te waarderen. Voor dit soort optredens is ooit het woord ‘ontwapenend’ uitgevonden.
Mote
Onze eerste kennismaking met Mote dateert van 1995. Toen ging onder deze groepsnaam een trio schuil onder leiding van ene Ben Depoorter. Die Depoorter is intussen al jaren naar het zonniger Californië verkast, maar Mote bestaat nog steeds, al blijft er van de oorspronkelijke bezetting en het daarbij horende geluid niet veel meer over. De vrijgekomen plekken in de groep zijn ingenomen door enkele muzikanten van de portables, die het meteen op een stevig stukje postrocken zetten. Met hun energieke set – we moesten er toch even de oordopjes bij nemen – trok Mote de namiddag definitief op gang.
Annelies Monseré Band
Het optreden van Annelies Monseré en haar ensemble stond enigszins ongelukkig na dat van Mote geprogrammeerd. Haar muziek had vooral nood aan een ingetogen en geconcentreerd publiek, maar door het opgedreven volume van het voorgaande optreden was het publiek aan het babbelen geslagen, waardoor het concert van Monseré zelf grotendeels verloren ging in een zee van geroezemoes. Spijtig ook voor de niet-alledaagse begeleidingsband (met o.a. een dwarsfluitiste en celliste) die ze voor deze gelegenheid rond zich verzameld had. Nu leek het wel alsof het vijftal stond te spelen op een schoolfeest waar het publiek meer aandacht had voor de drankkaart dan voor het optreden.
Autopilot
Daarna tekende Autopilot voor het eerste hoogtepunt van de namiddag (die inmiddels naadloos in de avond was overgegleden). Net als bij Mote dateerden hun belangrijkste tekenen van leven van diep in de jaren 90. Sindsdien was het bijzonder stil geworden rond dit trio, dat met drummer Tomas De Soete zowaar een BV in de rangen telt. De groepsleden leken erg nerveus over hun ‘reünieconcert’, maar het publiek had er duidelijk zin in. Al vanaf de eerste noten weerklonk er herkenningsapplaus van de familie en vrienden die – kroost incluis – op de voorste rijen hadden postgevat. Autopilot speelde stemmige indierock met af en toe bijzonder mooie samenzang. De muziek klonk simpel, maar oprecht. Als toegift gooiden ze er ook nog een snedige versie van het nummer ‘Rebound’ van Sebadoh tegenaan, een goeie zet die niets dan tevreden gezichten in het publiek opleverde.
Köhn
Na de pauze een staaltje van efficiënt programmeren: Köhn mocht immers de soundtrack bij onze spijsvertering verzorgen. Zijn instrumentale soundscapes – denk aan Klaus Schulze, Mike Oldfield en (waarom ook niet) Jean-Michel Jarre – leidden de nasleep van ons avondmaal in goede banen. Visueel was het niet echt bijster interessant – dit soort muziek wordt immers stokstijf voorovergebogen over een keyboard geproduceerd – maar met de ogen gesloten waanden we ons toch ergens far out in space.
Joe Speedboat
Joe Speedboat – niet te verwarren met Joe Speedboot, want dat is een boek – heeft een reputatie hoog te houden als rammelcollectief. Tijdens hun nummers, die gemiddeld een minuut en nog wat duren, zitten ze in de regel meer naast dan in het ritme, als er überhaupt al een ritme afgesproken zou zijn. Maar kijk: door steeds meer op te treden was het drietal zowaar hechter gaan klinken, bijna als een groep die effectief op samenspel mikt. Frontman Jelle zong zich de ziel uit het lijf en waar zijn enthousiast gewauwel vroeger vooral charmant was, nam het deze keer soms de vorm aan van ontroerende melodieën. We moesten dan ook bijna een traantje wegpinken, zeker toen de tristesse van een songonderwerp als “buitengesmeten worden uit je repetitiekot†ten volle tot ons doordrong.
de portables
De portables zaten nog steeds in de spacetrip van hun jongste plaat ‘It’s Time To Leave This World Behind’ uit 2012, zo bleek. Er werd groots geopend en meteen werd duidelijk dat ze hun slot als headliner niet gestolen hadden. Het blijft na al die jaren nog steeds een raadsel hoe een groep die zo’n onmiskenbare muzikale kwaliteiten heeft zich zo zorgvuldig voor een groter publiek weet af te sluiten. Voor ons niet gelaten: we stonden met open mond te genieten op de eerste rij. De nummers van de portables deden meer dan eens aan de hoogdagen van de progrock denken, maar hun geluid bleef steeds fris en de structuur was nooit gekunsteld. Minder goeie muzikanten zouden deze onderneming nooit tot een goed einde brengen, maar de portables loodsten je probleemloos naar hogere regionen. Hoed af ook voor drummer Hans die in het afsluitende nummer meermaals virtuoos uithaalde, zonder dat je het gevoel kreeg dat hij ook maar één slag te veel speelde.
Nog iemand die een pluim verdient is trouwens de man (of vrouw) die het tijdsschema van Luigifest in de gaten hield. Stipt om 22u zou het evenement afgelopen zijn en zo geschiedde ook. Met acht op z’n minst interessante optredens achter de kiezen konden we met een brede smile op het gezicht terug huiswaarts.
Meer info over Almost Halloween Time Records:
http://www.underwaternow.com/
https://www.facebook.com/pages/Almost-Halloween-Time-Records/211257998912841
© 2015 GENTBLOGT VZW