RSSGentblogt, of hoe afscheid nemen in stijl echt schoon kan zijn (en veel merci’s!)
Toen we vorige week aankondigden dat we er op 15 februari mee stoppen, weekte dat veel reacties los. Eentje daarvan is van Greet, zelf ook medewerker. Zij schreef het volgende op haar blog, en wij vonden dat we u dat niet mochten onthouden. De hele redactie had zo plots last van het ajuinen snijden en zo. Merci, Greet!
Na tien jaar houdt uw, mijn en iedereens favoriete stadsblog er mee op. Dat is een beetje triestig. Zelf sloot ik bij het clubje aan eind 2009 en ik heb in die jaren zo’n 50 artikels geschreven. Met opstootjes, zoals dat wel vaker gaat hier.
Het einde zat er al een tijdje aan te komen. Wat ik altijd de troef vond – de persoonlijke insteek van mensen die ook echt iets gaan eten waren in dat leuke restaurantje of die met hun kindjes ook effectief een voorstelling hadden meegemaakt – leed de laatste tijd een beetje aan bloedarmoede. Als te weinig mensen tijd en goesting hebben om werk te steken in iets anders dan zuivere aankondigingen, dan is de meerwaarde al snel weg. Andere kanalen brengen dat soort nieuws sneller en compacter. Alle heil aan de planners die in tijden van artikelschaarste toch hun best deden om afwisselende berichten te plaatsen, maar ook ik was al een tijdje geen dagelijkse lezer meer. En dat piekte toch een beetje. Schuldgevoel, ook, omdat ik elke dag in de redactiemailbox tientallen artikelsuggesties zag van mensen die het met nadruk bijzonder leuk hadden gevonden mochten we rond hun activiteit iets brengen. Om het dan vervolgens niet op te pikken.
Ik begrijp de beslissing van de redactie. Alles verandert op tien jaar. Het is een klein wonder dat ze het zo lang op zo’n vriendschappelijke maar ook professionele manier hebben volgehouden.
Zo’n wijze, lieve mensen dat er daar aan meewerkten. Zoveel eerlijkheid en oprechtheid en ernstige goede bedoelingen. Zoveel grapjes achter de schermen van het virtuele redactiekot. Zoveel compleet vrijwillige inzet en deontologie. En zoveel mooi geschrijf en massa’s tips over wat er leeft in deze stad.
Gentblogt deed me Gent opnieuw ontdekken. Ik keek met andere ogen naar wat er zich allemaal afspeelde. Ik sprak met mensen die ik van haar noch pluimen kende om er een artikeltje uit te puren en ik kon nergens meer komen zonder mij de vraag te stellen of andere inwoners hier misschien ook een boodschap aan hadden. En het gaf een oude liefde een nieuwe impuls: schrijven. Iets wat ik altijd graag gedaan had maar nooit van verwachtte dat iemand wat ik schreef zou publiceren. En dat ik er vervolgens meestal nog een paar fijne reacties over zou krijgen. Alleen al daarvoor: merci!
Merci ook aan de fijne mensen die ik er leerde kennen. Vooral daaraan, eigenlijk. Jullie zijn een geweldige inspiratiebron en verdienen alle lof die nu met emmers tegelijk naar jullie hoofden geslingerd wordt. Merci, merci, merci.
xxx
© 2015 GENTBLOGT VZW
15 februari… Zal er rap zijn. Misschien een ontmoetingsmoment organiseren…. De laatste kans dat we de Nic Deroover, Rony Coekaerts, Michel Vuylsteke, 3S, Arthur De Decker, yves, Stan,… en ik vergeet er nog een heel pak!
Deronder en Derboven bijvoorbeeld.
Niets is eeuwig, en op alles komt wel eens sleet. Ook aan deze formule. Dus niets mis mee dat medewerkers, vrijwilligers en artikelschrijvers wel eens andere horizonten wensen op te zoeken.
Los van deze evolutie, toch enkele kritische kantlijnen. De ‘Belle-époque’- en andere (cultuur)historische artikels. Van interessant tot schitterend. Bedankt voor de inbreng, schrijvers. Wat de artikels over hedendaagse cultuur betreft, is Gentblogt de laatste jaren al te veel afgedwaald of verengd tot de Vooruit-Balthazar cultuurdoctrine. Die insteek mag er natuurlijk ook zijn, maar dekt slechts een deel van de culturele lading in Gent. Wat ons bijna naadloos brengt tot een ander punt van kritiek. De invloed van de Gentse overheid en de daarbijhorende politieke partijen die al te graag deze blog manipuleerden. Voor de naïevelingen en ruggegraatlozen onder ons, blijkbaar niet altijd duidelijk. Het spelletje van de georchestreerde reacties vanuit kabinetten… al vond ik dit best vermakelijk, zo vingerdik lag het erop.
Verder zal het de lezers, maar ook de redactie, niet ontgaan zijn, dat er niet alleen een probleem was om aan voldoende artikelschrijvers te geraken, maar dat de laatste paar jaren het aantal lezers en het aantal reacties gestaag achteruit gingen. Altijd een teken aan de wand…
En tenslotte (ik weet het, ik val in herhaling, maar ik vond het zo jammer voor een goed initiatief als Gentblogt), het een tijdlang verzieken van deze blog door een redactielid. Een redactielid dat deze blog verwarde met zijn persoonlijke blog. Waar het bon ton was, tussen vrienden, buren, familieleden en kennissen, om met bloemen naar elkaar te gooien. Omdat dit op Gentblogt niet automatisch gebeurde, en omdat er aan de bloemen soms een (bloem)pot bleef hangen, meende die persoon dan maar de ‘andersdenkenden’ te moeten beledigen en schofferen. Als daarop terecht gereageerd werd, eindigde dit steevast in censuur. Reacties verdwenen plots. Terwijl zijn eigen reacties inclusief de beledigingen mooi bleven staan. Of mijn account en die van anderen werd geblokkeerd. Dit is gelukkig, pas na een tijd, goedgekomen, allicht hebben de andere redactieleden ingezien dat dit zo niet verder kon. Maar ondertussen was het kwaad geschied. Ik had toen ook de indruk dat sinds die periode een aantal bloggers weggebleven zijn, wat mede het begin van het einde bij Gentblogt heeft ingeluid.
Je kan ook stoppen met neuten en een eigen blog beginnen, bijvoorbeeld.
Jammer dat je niet beseft dat uw soort reacties eigenlijk een reden zijn tot het einde van gentblogt.
Uw reactie nav het overlijden van Luc De Vos behoort, voor mij dan toch, tot het absolute dieptepunt van gentblogt.
Maar soit, doe maar verder…
Jean, ik herinner me een discussie met jou n.a.v. de komst van Decathlon. Een fraai beeld van jou heb ik er in elk geval niet aan overgehouden.
Gentblogt zal ik missen, maar reacties zoals die van jou helemaal niet. En nee, ik werk niet op een kabinet. Er was dus helemaal niets georchestreerds aan mijn reactie.
En mocht ik op onze blog veel reacties krijgen in het genre van wat hier soms op Gentblogt verscheen qua zuurtegraad, ik was er ook al mee gestopt.
Moge je milder en gelukkiger door het leven gaan nu alvast 1 bron van ergernis ermee stopt je op de zenuwen te werken.