Gentblogt

The band called Waldorf

dinsdag 15 februari 2005 15u25 | ilse | 4 reacties
Trefwoorden: Waldorf.

Het is alweer even geleden, maar we wilden u deze recensie niet onthouden…u hoort dit namelijk te weten. *grijns*

Toen het lief enkele weken geleden na een avond café meedeelde dat de vreemde rode vlek in zijn hals kwam doordat Wolfke-de-zanger-van-Waldorf hem gebeten had, was de eerste gedachte van ondergetekende “Heeft die salade nu behalve nootjes ook al een zanger?”. Want Waldorf-salade, dat eten wij nu eens graag zie. Die frisse blaadjes groen, die stukjes appel, die knapperige nootjes om het geheel af te werken: u moet het ten gepaste tijde zeker een keer proberen.
Anderhalve seconde later drong het tot me door: lief had die naam al eerder laten vallen. Waldorf. A band called. Talentvol. Rock ‘n roll. Mijn interesse was, zoals altijd als er in nekken wordt gebeten, gewekt.
Het leek wel alsof we de daaropvolgende weken hun naam zowat overal tegenkwamen: de single werd een paar keer gehoord op Studbru, er werd melding gemaakt van een CD-release, kaarten werden uitgedeeld voor de voorstelling daarvan in de AB, in Zone09 verscheen een interview. Kortom: het kon niet op. Toen ook in de Charlatan een affiche hing over diezelfde CD-voorstelling, was er geen ontkomen meer aan: we moesten en zouden deze jongens aan het werk zien. Geen luie zetel voor ons dus, die dinsdag, maar door de vrieskou naar de Charlatan voor een portie vettige gitaren. En avant!
Het moet gezegd: enig muzikaal chauvinisme is ondergetekende niet vreemd. Als het Belgisch is, heeft het al meteen een streepje voor. De laatste tijd is er echter in het Vlaamsche land een acuut tekort aan – wik, weeg, zoek het juiste woord – ballen. Wat het Vlaamse muziekvolk doet is goed, daar niet van: ze kunnen ontroeren (Joost Zwegers), glimlachjes veroorzaken (Flip Kowlier) of making you wanne shake vanalles (Daan) . Maar geen enkele van eerder genoemde meneren kan loeihard door mijn hoofd waaien en me een brede grijns op het gezicht bezorgen. En dat doet Waldorf nu net wel.
Iets na half elf bestegen de heren het podium en mijn eerste bedenking bij het aanschouwen van frontman Wolfgang Vanwymeersch was dat hij er niet echt gevaarlijk uitziet. Ik begon prompt even te twijfelen aan het verhaal van de rode nekvlek, maar dat niet alles is wat het lijkt, bleek toen deze kleine jongen het eerste geluid uit gitaar en keel wrong: beide even strak en krachtig. Het was meteen duidelijk: dit viertal durft al eens te bijten, op z’n tijd.
Viertal, dat is: eerder genoemde Wolfgang, gitarist David Dumont, bassist Bart Soens en drummer Brecht Decroos. Een mooie combinatie, om te zien en om te horen.
“Talk it over” mocht de dans openen en werd een tweetal nummers later gevolgd door “Mama Said”, de single die u ondertussen allemaal al hoort te kennen. De rest van de set: meer van hetzelfde. Mooi opgebouwde songs, uitstekend gitaarwerk, weinig franjes en een sound die je bij momenten omver blaast. Zo hebben we dat graag, meneer.
De ene song genoot al iets meer (Catch 24! Killing Time! wieha!) de voorkeur dan de andere, maar dat is niet meer dan normaal. Des gouts et des couleurs, inderdaad, u kent dat wel. Zelfs de nummers die wij minder smaakten, zijn eigenlijk best te pruimen: er staat op dit debuut geen enkele echt slechte song. Toegegeven, deze muziek is niet vernieuwend, maar dat zal ons worst wezen. Wat goed gemaakt is moet niet altijd innoverend zijn en dit is klassieke gitaarpoprockdinges op z’n best.
Vergelijkingen maken laten we liever aan anderen over: u zal de komende maanden vast wel in besprekingen allerhande met namen als Queens of the Stone Age, David Bowie en Pavement om de oren geslagen worden. Allemaal waar, maar evenwel overbodig: deze jongens kunnen best op eigen benen staan; binnenkort ongetwijfeld ook op een podium in uw buurt. En al u verstandig bent, staat u dan gillend op de eerste rij…

© 2005 GENTBLOGT VZW