RSS‘t Rommellandje
Nog maar eens van dat: mijn fiets te pletter gereden op de kasseistenen. Dat samen met mijn goede voornemen om opnieuw meer gebruik te maken van ongemotoriseerd vervoer, deed mee eerder deze week in de Macro belanden. Gelukkig vond ik daar niet de tweewieler van mijn dromen, waardoor ik voor de tweede keer in mijn leven in ’t Rommellandje in de Phoenixstraat terecht kwam.
Je moet er maar één keer voorbij gewandeld zijn, om te weten dat er hier een speciale sfeer hangt. Door de vele waarschuwingsspreuken, met stickers, alcoholstiften en verf aangebracht op alle mogelijke plaatsen van dit hoekhuis, kan je niet echt spreken van een aangenaam welkomstgevoel. De deels verbrande etalagepop met oude legerkleren die aan de deur postgevat heeft, maakt het er niet beter op. Een blik achter het etalageraam is al een belevenis op zichzelf, en doet het hart van liefhebbers van alles wat oud en te verzamelen valt sneller staan. Die van de gemiddelde met smetvrees bedeelde persoon valt ter plaatse stil. En aangezien de fietsen buiten uitgestald staan, ben ik dan nog niet eens binnen geweest!
Van bij mijn vorig bezoek herinnerde ik me dat de eigenaar van deze winkel niet echt op zijn mondje gevallen is. Dit werd ook dit keer weer bevestigd. Terwijl ik rustig rondkijk naar de vakkundig opgelapte tweedehands fietsen, vraagt de Afrikaanse vrouw van de eigenaar of ze me kan helpen. Wanneer ik zeg dat ik wel in een fiets geïnteresseerd ben, haalt ze haar man. Voor ik ook maar iets heb kunnen zeggen begint er een sappig (letterlijk) relaas over echte kwaliteit, vakmanschap, de vloek van de goedkope fietsen uit het Oosten, het met de hand in twee breken van een damesfiets, en het niet gestolen zijn van de fietsen. Dit blijkt een stokpaardje, want wanneer een een Turkse jongeman geïnteresseerd de prijs vraagt van een fiets, is het vlotte antwoord “These are not stolen, he, not like you guys doâ€. Exit twee potentiële kopers: de jongeman en ikzelf.
Het gesprek een andere wending laten vinden is niet makkelijk, net zo min als een antwoord krijgen op een simpele vraag. Zelfs het afronden van een gesprek lukt enkel dankzij een lieve vrouw die vanuit haar auto de prijs vraagt van een kinderfiets (hierbij zorgend voor opnieuw een file in de Phoenixstraat).
’t Rommellandje is fantastisch als je tijd hebt, op zoek bent naar koopjes, en geen rillingen krijgt van een laag stof. Ook politiek correct denken laat je beter even links liggen. Voor mensen die op zoek zijn naar een tweedehands herenfiets: je kan er hier één vinden tussen de €100 en €150. Ikzelf doe het voorlopig nog maar even met de auto.
Info:
Rommellandje
Phoenixstraat 160
09/236 43 31
© 2005 GENTBLOGT VZW
In plaats van weg te lopen had je beter die meneer geattendeerd op het feit dat wanneer die jongeman naar de prijs van iets vraagt hij dus wel degelijk wil betalen voor een ‘kwaliteitsfiets’ en niet voor een prikje een gestolen fiets van wie dan ook wil kopen. Soms moeten we onze medemens ff wakker schudden en confronteren met hun eigen domme uitspraken. De eigenaar van die zaak heeft er nu waarschijnlijk een beter gevoel bij dat hij 2 mensen de kast heeft opgejaagd en zal zijn gekleurde uitspraken verder etaleren in gelijkaardige situaties. Je had dus gewoon een opmerking kunnen maken en dan nog de zaak verlaten; wedden dat zijn Afrikaanse echtgenote hem hierna ook nog iets te vertellen heeft?
Inderdaad, een gemiste kans. Ik zou meteen sarcastisch gaan doen zijn :)
Niet gestolen? Allez, dju, da’s spijtig: ik heb mijn velo’s liever gerodeerd.
Hoe? Doen jullie niet in gestolen velo’s? En ik had juist een kamionette vol staan!
Jamaar als die velo’s niet gestolen zijn, dan moet er toch iets mee aan de hand zijn? Ah ja, waarom zou iemand anders een werkende fiets wegdoen?
Allez meneer, ge gaat mij nu toch niet zeggen dat alle turken dieven zijn? takkoord, ze stinken bijna zo veel als negers, maar dat wil toch niet zeggen dat ze ook zo’n dieven zijn?
hm. ik kan BA wel begrijpen. Die mens van rommellandje is -hoe zal ik het zeggen- een beetje…eeeurhm…redelijk…angstaanjagend.
Probeer het zelf een keer en vertel ons uw heldenverhaal!
ik ken de genoemde zaak ,ze bestaat al 20 jaar vrees ik en de wijze waarop ze de winkel runnen spreekt voor zich ,wat ik mij wel herrinnerde toen ik er ooit de eerste keren binnenging is inderdaad de rare sfeer en opeenstapeling van veel te veel brol en rotzooi terwijl ik weet dat hij wel gestolen boel verkoopt de helft van de junkies in gent gaan er hun gestolen goederen verkopen ………………….enfin zo zie je maar de vwereld is klein en criminelen heb je in alle rangen van de bevolking dus ook daar, gelijk heb je als ge daar geen fiets hebt gekocht ,wacht tot de zondagmorgen op de vogelmarkt is er een fietsenmarkt ook ze zijn daar vriendelijk en goedkoop grt latino
Ik ben akkoord met i, jullie zijn hierbij uitgedaagd om hem even te ‘attenderen’. Ik woon binnen de geluidsgrens van zijn winkel en als ik een cent kreeg voor elke keer ik al het woord ‘Taiwan’ uit zijn richting gehoord heb, kon ik nu rentenieren.
Toch zou ik niet zo rap zijn met allegaties over gestolen goed en junkies. Hij doet vooral faillissementen, en wordt goed door de belastingsdiensten gecontroleerd. Iets aan hem proberen verkopen? Je moet het maar eens proberen! Grote kans dat hij je de huid vol scheldt, dus dat junkieverhaaltje lijkt me zeer ongeloofwaardig.
Hij heeft zelfs o.a. een vertegenwoordiger van het Afrikaans museum uit Tervuren op die manier weggejaagd.
Ik zoek een tweedehandsfiets.
Is het nu zinvol om daar eens te gaan kijken of niet?
Geeft die man garantie?
Leo
Zijn fietsen zijn meestal van goeie kwaliteit.
Hij is geen bedrieger, eerder een fenomeen.
Dat is inderdaad een pracht van een museumstuk maar tragisch.
Chi=energie dat niet in beweging is, geeft slechte invloeden. Het huis staat letterlijk vol.
Toch zeker de moeite waard om er te kopen. Alles is er in orde. Zelf ervaren.
De man van wie de winkel is, is idd alles behalve vriendelijk. Zijn vrouw en zoon daarentegen zijn wel steeds vriendelijk en behulpzaam.
Als je goed uitkijkt kan je er koopjes doen, als je niet uitkijkt word je dik in ‘t zak gezet. (of dit opzettelijk is weet ik niet; van sommige goederen die er te vinden zijn, weten de mensen die er werken gewoonweg weinig of niets af…)
maar op zich wel een leuk winkeltje…
En waarom weet ik niet, maar het winkeltjes “is niet meer”. Eerlijk gezegd vind ik het geen gemis. U wel?
‘t Is jammer voor de uitbater. Het enige wat hij nog overhad was een deken en zijn auto. Letterlijk. Vrouw en familie is weg en hij heeft nog lange tijd zo rondgezworven. Wat er nu met hem gebeurd is weet ik niet, maar aan je 60 jaar zo aan de grond geraken is echt wel heel tragisch. Ik wens hem alleszins het beste toe