Gentblogt

Beuysband: visueel feestje in de Kopergietery.

donderdag 10 maart 2005 11u30 | Lyne | 4 reacties
Trefwoorden: Kopergietery, theater.

U weze gewaarschuwd: onderstaand stukje is een absoluut niet-objectieve kijk op de voorstelling Beuysband, die vorige week in de Kopergietery in première ging.

Voor deze heerlijke subjectiviteit zijn er twee redenen:

a. regisseur Johan De Smet is een prachtig mens, die het naïeve enthousiasme en de ontroerende verbeeldingskracht van een schooljongen combineert met de ervaring en bezieling van een volwassen maker

b. Kopergietery is een huis vol dierbare, warme mensen die die warmte ook uitstralen en erin slagen van elke voorstelling een feestje te maken

Dat moest er toch even uit. En dan nu: de (al iets objectievere) feiten!

Rechtstreekse inspiratiebron voor de voorstelling Beuysband was een tentoonstelling van de Duitse kunstenaar Joseph Beuys (1921-1986), eminent relschopper en voltijds provocateur, die met zijn opzienbarende installaties en performances de relativiteit van Kunst met de grote K aankaartte. Eén van zijn bekendste exploten was de performance Coyote: I like America and America likes me (1974), waarvoor hij een aantal dagen in een hok verbleef met een coyote. (Geef toe dat je varken niet tipt aan die coyote, Benjamin Verdonck!) Beuys was een politiek geëngageerd kunstenaar die onder het motto “Iedere mens is een kunstenaar” zowat het hele kunstestablishment tegen zich in het harnas jaagde.

Opperkoper Johan De Smet en choreografe Natascha Pire confronteerden dit gedachtegoed met het concept van de boysband, perfecte illustratie van de maakbaarheid van de mens. In boysbands zijn mensen volstrekt inwisselbaar, voor Beuys was elke mens uniek. Beuysband is een “theatrale dans-strip” geworden waarin drie dansers en een zangeres een feestje bouwen waar de vonken vanaf springen. Vier anonieme “iemanden” willen een boysband oprichten. Ze bedenken een artiestennaam voor zichzelf, ze oefenen de pasjes, ze kiezen de kleren. Na een tijdje ontstaan er spanningen: de één zondert zich af, de ander wordt afgewezen, er ontstaat competitie, de boysband verbrokkelt. In hun hoofden slaat de twijfel toe: waarom willen ze eigenlijk iemand anders zijn? Wie zijn ze zelf, wat is hun identiteit?

Beuysband raast anderhalf uur voort als een visuele sneltrein: er wordt weinig gesproken, de lichamen spreken voor zich. Seppe Baeyens, Boiana Angelova en Alexandre Pauly dansen verbluffend mooi, Elise Brackes bluesy stem laat onze tenen wiebelen in onze schoenen. De strakke enscenering met vier gelijke bedjes is functioneel én mooi, het spel met de citroenen slechts één van de fijne regievondsten. Niet te vergeten: een ongelofelijke pet af voor lichtontwerper Dirk Du Chau, wiens lichtspel voor adembenemende sfeermomenten zorgt. Beuysband is gewoon genieten.

Ahum. Misschien ben ik niet helemaal onbevooroordeeld. Maar wie mij wil tegenspreken moet eerst zelf gaan kijken. I rest my case.

Info:
Beuysband,
nog tot begin mei in de Kopergietery, Blekerijstraat 50, 9000 Gent.
Tickets en info: 09/233 70 00.
Volledige speellijst op www.dekopergietery.be

© 2005 GENTBLOGT VZW