RSSHotel Rwanda
Historische docudrama’s, ik ben er verkikkerd op. Met hoge verwachtingen stelde ik dan ook aan mijn gezelschap voor om eens naar Hotel Rwanda te kijken. Begaand zijnde met de wereldpolitiek en toch ook met die genocide waarvan een westerling nog altijd niet begrijpt welke lading dat “steriele†woord “genocide†eigenlijk dekt, waren we benieuwd naar het verhaal dat in de mond-op-mond-reclame gemakshalve afgedaan wordt als Schindler’s list in Afrika. Een groot verschil met Schindler’s List is dat deze laatste minder realistisch overkomt dan Hotel Rwanda en dat Paul Rusesabagina, de correcte manager van het viersterrenhotel van Sabena, als bescherming tegen de Interhambwe-milities geen guestlist heeft, ondanks zijn 1268 onverwachte gasten.
Aangrijpend, treffend, authentiek. Samengevat is dit de sfeer die de hele film weergeeft.
Dit is niet de film waarin zomaar eventjes lekker leuk een genocide wordt nagespeeld. Verwacht geen heroïsche hollywoodachtige actiescenes zoals in Black Hawk Dawn.
De film start met een radioboodschap van RTLM – Hutu-power-radio, we worden ondergedompeld in de typisch Afrikaanse chaotische drukte van Kigali. De deftig uitgedoste Paul Rusesabagina doet zaken met jan en alleman, Hutu of Tutsi, blank of zwart: zolang hij maar de voorraden van het Hotel kan spekken, de reputatie van het luxehotel hooghouden en zijn hoge (corrupte) relaties te vriend houden. Zo is zijn hotel zowel een verblijfplaats voor de Rwandese Hutu-generaal als de UN-kolonel en de internationale pers.
Met de oproerkraaiers op de haatradio’s loopt hij niet hoog op. Hij neemt ze zelfs niet serieus en ondanks het feit dat zijn naaste omgeving de angst niet meer kan verbergen over wat komen gaat, blijft hij vertrouwen op de UN, vertegenwoordigd door een Canadese Kolonel (Nick Nolte), zonder mandaat (=peacekeeping force, not peacemaking force).
Tot de bevolking verneemt dat president Habyarimana vermoord is. De haatradio roept de Interhambwe-milities op “de hoge bomen te kappen†en de “kakkerlakken†uit te roeien…
De eerste razzia’s zijn bezig en het Rwandese Hutu-leger valt het Hotel lastig.
Het hek is van de dam. Al rap wordt de kijker geconfronteerd met de blinde haat en de massamoorden. Nee, wees gerust: er spat geen bloed in het rond. Maar de beklemmend onwerkelijk dreigende sfeer grijpt je naar de keel. De aanvankelijk rustige veilige haven van hotel Mille Colllines, met zijn volle kelders, waarmee Paul gunsten afkoopt, wordt nu het laatste toevluchtsoord van burgers die niet begrijpen waarom hen dat allemaal wordt aangedaan. Paul onderhandelt zoals hij altijd heeft gedaan, alleen is de inzet dit keer honderden mensenlevens.
Ik moet zeggen dat zelden ik emotioneel geraakt wordt door een film, maar af en toe had ik wel een krop in de keel. Sporadisch weerklonk gelach door de zaal. Niet omwille van het komische maar omwille van de opluchting en om de spanning even te verteren.
Toch is dit allesbehalve een melige film (gelukkig maar!). Het is vooral een authentieke menselijke film. Of hoe je zonder in het rond spattend bloed, een nog sterker benauwend effect kunt creëren.
De machteloosheid van de UN en van Paul in zijn hotel waar de Rwandese generaal zijn scotch komt drinken tussen de mensen die hij buiten de poorten van het hotel laat verdelgen, doet vreemd aan en de film zit vol ‘contrasten’ die wij westerlingen nauwelijks kunnen vatten.
Om het met de woorden van de machteloze cameraman te zeggen die met de laatste bus blanken wordt geëvacueerd: “ik voel me zo beschaamd…â€
De hoop flakkerde even op als de Belgen in ware rambostijl het plein voor het hotel opreden.
Maar de kreet “Only whites†drukt alle hoop onverbiddelijk de kop in.
Het weerspiegelt duidelijk de nog steeds actuele internationale politieke mening over Afrika: een Afrikaans leven is niets waard.
Een aanrader voor iedereen die een beetje een internationale kijk heeft, maar doorspoelen achteraf is wel nodig. Of hoe tolerant zijn we eigenlijk?
Info:
Hotel Rwanda speelt in Gent in Decascoop en in Studioskoop.
Site: Hotel Rwanda
© 2005 GENTBLOGT VZW
Ik kan alleen maar beamen dat de film waardevol en boeiend is, hij geeft een beeld van de genocide. Je kan er als het ware aan ruiken zonder dat je de absolute horror met de bijbehorende verdoving van The Passion of the Christ voelt. Hotel Rwanda kan je wel tot je laten doordringen. De love-story waar in de pers veel over te doen was valt heel goed mee en weegt niet op de film, meer zelfs, het blijft bijna terzijde. De acteerprestaties waren wat minder, maar zeker niet slecht. Alleen had ik een beetje de indruk dat ze wat berekend en koud waren, misschien ligt de oorzaak in de onmogelijkheid om de genocide volledig te begrijpen en te vatten. Hotel Rwanda is zeker een film die ik zou aanraden, en niet alleen omwille van het historisch besef (er zijn enkele toegevingen gedaan op de realiteit, die op geen enkele manier in de weg staan) maar ook omdat het een goede minder Hollywoodiaanse film is.
Ik was gechockeers over zo´n lakoniek gedrag in de jaren ´90. De film eindigt niet goed maar hard. De hoofdrolspelers zijn subliem.
ik vond de film heel boeiend en dan ziet ge maar hoe goed leven om u heen is en dat je nee moet zeggen tegen discriminatie en racisme want iedereen is een mens en iedereen is gelijk en toon heel veel respect voor paul rusesabagina