RSSBefore Sunset
Na de steengoede recensie uit De Standaard en een recente revisie op de buis, achtte ik het niet nodig om langer te wachten en trok ik de dag na de release reeds naar de Studioskoop. Voor zij die het eerste deel – Before Sunrise – zagen, is de film een absolute must. Before Sunset lijkt in het begin inderdaad even te vervallen in een heuse praatfilm, maar eenmaal de acteurs erin slagen het Parijse decor naar de achtergrond te dringen, zie je tussen Ethan Hawke en Julie Delpy de vonken afspringen.
Wat mij persoonlijk trof, was het subtiel gespeelde oogcontact en de onbewuste lichaamstaal tijdens de dialogen die duidelijk de spanning ten goede kwam. De overtuigde fans van het eerste uur komen zeker aan hun trekken bij dit vervolg. Niet alleen worden er enkele verrassende details onthuld uit het Weense avontuur van 9 jaar voordien, ook blijkt dat Julie Delpy over enig muzikaal talent mag beschikken! Het slot doet alleen maar verlangen naar meer…
Info:
U kunt “Before Sunset momenteel bekijken in de Studio Skoop.
© 2005 GENTBLOGT VZW
Cool! ik was al redelijk tevreden over het makkelijk ontspannend “before sunrise”…nu nog ne romantischen date vinden :p:p:p
Ooit was er een nacht, de nacht van juni 1994. Weet u niet meer waar u dan zat? Ik ook niet, ik weet wel waar ik zat toen ik een film bekeek over twee jongeren die als door het lot verbonden een avond en een nacht doorbrachten in de Weense straten. Ik zat namelijk thuis voor de TV toen ik geamuseerd en zelfs “verbonden†met hen, meebeleefde wat Jesse (Ethan Hawke) en Celine (Julie
Delpy) toen uitspookten in Wenen. Ik heb het over “Before Sunriseâ€: een korte luchtige romantische praatfilm van Richard Linklater uit 1995.
Toen ik die film een paar jaar terug zag, was ik misschien nog wel even idealistisch als de Jesse en Céline toen, vol dromen over de Liefde van mijn leven.
Nu is er een sequel. Ik hoor jullie al steigeren, ok een flauw afkooksel van hoe het hen uiteindelijk verging en wat er die nacht dan eindelijk gebeurde.
Mijn interesse was in ieder geval direct gewekt, ik heb nu eenmaal een voorliefde voor goede lovestories (helaas maken ze er zelden goeie films over).
Vier weken na de release slaagde ik er in om twee leuke dames mee te vragen naar deze film om de stofferige stressvolle (voor hen dan toch) werkdag te vergeten.
Als de toon van “Before Sunrise†dan misschien wat naïef en idealistisch was, is â€Before Sunsetâ€, zoals de titel klinkt, ietsje meer melancholisch en een stuk volwassener. Of ligt het aan de aard van mijn beestje?
Jonge dertigers (miljaar ik voel me al met die generatie verwant???) die zich pijnlijk realiseren dat ze wellicht dé gemiste kans in elkaars levens zijn, zijn boeiend en tragisch – en voor veel mensen wellicht herkenbaar (deze zin komt rechtstreeks uit de review van de Standaard).
Jesse geeft in Parijs een signeersessie rond zijn succesvolle debuutroman, waarin hij het Weense avontuur uit de doeken doet. Opeens merkt hij Celine op in het publiek – niet. Voor hij het vliegtuig neemt, wil hij met haar nog eens bijpraten. Dat is de start van de film. We volgen hen op weg naar “le Café Pureâ€, hun kuieren door een park, het boottochtje op de Seine en ten slotte het einde bij haar appartement.
Wat ze vooral doen, is bijpraten. Veel praten.
Je wordt direct meegesleept in de “magie†tussen de twee personages en je kunt je perfect voorstellen hoe je zelf zou zijn in een gesprek. Hoewel je op het einde van de film niet meer goed weet wat er allemaal is gezegd, op het moment zelf weet je perfect waarover het gaat en ja kan je je perfect inbeelden dat je net hetzelfde reageert of ook eigenlijk constant praat over van alles en nog wat, net niet nerveus om toch maar geen stilte te doen vallen. De interactie tussen die twee is verbluffend.
Jesse en Céline zijn negen jaar ouder geworden, hun jeugddromen zijn totaal anders uitgekomen, ze zijn cynischer en wantrouwiger geworden. Hun levensloop was niet wat ze verwacht hadden. Jesse is getrouwd maar niet gelukkig, Céline kan zich niet binden en heeft een LAT-relatie met een oorlogsjournalist.
Ze praten over van alles terwijl ze door de camera’s gevolgd worden door de smalle straatjes van Parijs, de alledaagse onderwerpen, job, politiek en levens passeren de revue. Zo komen ze tot steeds persoonlijker onderwerpen en met schuwe plagerige opmerkingen wordt ook de romantische aantrekking tastbaarder.
Inderdaad opeens komen we te weten wat er is gebeurd. Waren ze op de afspraak zes maanden na hun Weense avontuur? Wat gebeurde er die nacht?
De existentiële vragen over “voorbestemdheid in de liefdeâ€, “het leven over een andere boeg gooien†“gemiste kansenâ€, daar zijn velen onze generatie mee bezig. Het doet soms fatalistisch aan en je hoopt dat ze er net als jezelf uit geraken.
De naturel waarmee Ethan en Julie de pannen van het dak spelen zorgt ervoor dat je als kijker de film meebeleeft. Het maakt de film sterk. Ik kan er niet aan doen maar ik was ongelofelijk gecharmeerd door Julie Delpy. Miljaar!
Ik zat met een brede vrolijke glimlach (waar was mijn duistere blik gebleven???) te kijken van begin tot einde en hield er net als mijn gezelschap licht vochtige ogen van ontroering aan over. Charmant, prachtig en ondanks de luchtige toon, diepmenselijk.
Prachtige recensie Jeronimo! Je verwoordt precies wat ik toen ook dacht!