RSSLuc Liebaut: tekeningen en sculpturen
Write about what you know, zeggen ze. Wel, ik ken nauwelijks iets van kunst en tóch schrijf ik er iets over. Als je ‘t tenminste niet erg vindt dat ik de dure woorden achterwege laat.
Gisteravond ging de vernissage door van de tentoonstelling “Luc Liebaut – tekeningen en sculpturen”. Liebaut is niet aan zijn proefstuk toe; eerder werkte hij immers al aan het project Wabi Sabi mee. De tentoonstelling die nu plaatsvindt is echter Liebauts eerste eigen expositie. Eén ding staat vast: Het loont de moeite om het te gaan bekijken.
De locatie van het gebeuren is de schitterende Norbertijnerkapel, die uitgebaat wordt door Het Huis van Alijn en gelegen is aan het Kaatsspelplein in het Patershol. De kapel leent zich perfect tot deze expositie: Niet alleen is er het duidelijke verschil tussen oud (de kapel) en nieuw (het werk van Liebaut) dat hier tot zijn recht komt, maar is er tegelijk ook een vreemdsoortige synergie tussen beide. Wellicht is dat toevallig, maar ik vond het wel geslaagd.
De bezoeker die de kapel binnentreedt, wordt immers al meteen geconfronteerd met duistere, onheilspellende kraaien, die Liebauts kunst min of meer representeren – of beter: overkoepelen. In zijn werk plaatst Liebaut zich naar eigen zeggen buiten de maatschappij, en slaagt hij daar nog wonderwel in ook. Dat betekent natuurlijk niet dat hij geen invloeden kent: Hij combineert verschillende stijlen en inspireert zich bijvoorbeeld zowel op Egyptische kunst als op tekeningen van Leonardo Da Vinci – en hier en daar herkende ik ook invloeden van moderne kunstenaars zoals Thierry De Cordier. Deze invloeden zijn echter tijdelijk: Zoals Liebaut zelf zegt, blijft hij een einzelgänger – wat als leidmotief in de ganse collectie terugkomt.
Sommige mensen opperen dat Liebauts werk iets te clean is, te netjes, te afgewerkt. Daar zit iets in, al wordt het stilaan wel een beetje cliché dat een kunstenaar een bohémien moet zijn en dat tevens in zijn (M/V) kunst moet reflecteren. Bovendien vond ik de toegankelijkheid van deze tentoonstelling een pluspunt. Mijn vriendin zag alvast een paar tekeningen in haar toekomstige huis hangen; of Liebaut met die opmerking opgezet zou zijn, is echter een andere zaak. Maar alle gekheid op een stokje: Wie een beetje nadenkt, linkt de creaties van Liebaut met redelijk voor de hand liggende betekenissen, die ik zelf bovendien ook herkenbaar vond. Des te plezanter, natuurlijk.
En nu genoeg geleuterd. Begeef je als de bliksem naar de Norbertijnerkapel. Met dat mooie weer kun je er meteen een uitgebreider uitstapje van maken.
Luc Liebaut – tekeningen en sculpturen
Norbertijnerkapel, Kaatsspelplein, Patershol
van 2 tot en met 10 april
dinsdag tot en met vrijdag: 14u-18u
zaterdag en zondag: 10u-18u
© 2005 GENTBLOGT VZW
We zijn er vanmiddag eens binnengelopen. Bevreemdend en knap. En de werken passen bovendien perfect in “het kader”.
Een fraaie ruimte. Doorheen het ‘glas’raam van Delvoye schijnt een weinig natuurlijk licht binnen, gefilterd door de versneden röntgenfoto’s. Een naakt stukje klooster, temidden van het drukke Patershol. Een goed georganiseerde tentoonstelling, die van Luc Liebaut. Aantrekkelijk voor zij die zich interesseren voor kunst. Vreemd qua thematiek. Zware titels. Soms luguber. Maar braaf. Onmiskenbaar bepaald door Thierry De Cordier, een vaste en wellicht blijvende Belgische waarde waar je niet omheen kunt. Luc Liebaut staat dan ook te veel in diens schaduw vind ik. Sommige van de tekeningen aan de muren zouden uit De Cordiers catalogi kunnen komen, nauwelijks te onderscheiden van zijn schilderijen, tekeningen en sculpturen. Een klein wolkenlandschap bijvoorbeeld, de herinterpretatie of eigen interpretatie van de lijdensvanger op tekening en in 3D en ware grote (painstick) en vogel-mensfiguur (Ich bin krank in mein Kopf). Alles zwart ook. Te weinig sprekend. Is er een gebrek aan diepte, datgene wat kunst maakt tot wat het is en onderscheidt van louter aantrekkelijke en esthetische prenten? Het leent zich tot projectie, interpretatie en kritiek. Er is niets beter dan negatief-opbouwende kritiek. Niet overtuigd.
Aangenaam verrassende tentoonstelling.Scoort zowel technisch als inhoudelijk zeer hoog.Past echt in de naakte,brute Norbertijnerkapel.Beelden en tekeningen komen er zeer goed tot hun recht. Zeer aparte sfeer.Eindellijk nog eens kunst die mij raakt.Niet kitscherig,niet oppervlakkig,niet louter decoratief,niet modieus abstract,maar puur,beklijvend,doordringend.Ik voel verwantschap met Thierry De Cordier (misschien af en toe net iets te veel) en Berlinde de Bruyckere.De deels anatomische tekeningen doen natuurlijk denken aan de renaissansetekeningen van vooral Leonardo da Vinci.Ik kan mezelf vooral terugvinden in de grote staande figuur(titel: pallier). Dit beeld domineert, ondanks (of dmv ?) zijn eenvoud de ganse kapel.Het roept bij mij gevoelens op van teruggetrokkenheid,kwetsbaarheid, nederigheid,lijden, schaamte,vervreemding.Geplaatst in de kapel,krijgt het bijna een religieuze betekenis.
Deze tentoonstelling is een ware verademing in het kunstcircuit van Gent.Proficiat aan de kunstenaar.Doe zo verder.
Beste,
ik dank u voor de tip. Ik heb er een uur of zo bewonderend rondgelopen en alleen in mijn gedachten hinkstapsprongen gemaakt naar grote filosofieën.
Ik zie in dit werk van de jonge kunstenaar een vormgegeven gevecht vol kwetsbaarheid, gevoeligheid, groei en zelfs wat schuchtere en speelse nachtmystiek, een ophouden ook, een voorlopig niet uitvoeren.
Er is een prent die over evolutie spreekt: van aap naar mens, naar een overstijgen, een zwart gemaskerde mens. Voor mij is dit een sleutelprent want in andere tekeningen en sculpturen zie ik dit zelfde masker weer. Veelal is daaronder, of kan men vermoeden dat het zo is, het lichaam nog zonder huid, anatomisch in aanbouw, alsof het nog niet voltooid is, alsof het nog niet is dichtgegroeid en dus te gevoelig voor het bevrijdende licht. Wie toekijkt kan evenwel al de bron vermoeden dat achter deze dichterlijke nevels, binnen deze beelden in aangroei, aan het rijpen is. Juist dat versluierd zijn maakt het grote uit van dit werk. Tenslotte zal de stap vooruit, ook echt een stap vooruit zijn, lijkt de kunstenaar ons te willen zeggen. En dat hij aarzelt, wikt en weegt, wel juist dat vormt voor mij de grote kracht van dit werk. Er wordt vandaag al veel gezegd, getoond zonder dat er iets wezenlijks gezegd of getoond wordt.
Deze tentoonstelling speelt daar niet in mee. Het is precies of de kunstenaar wacht, al scheppend nadenkt over wat de volgende stap zal of zou kunnen zijn en zo lang hij het niet zeker weet, zich is blijven bezinnen. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de vormen die in de cocons groeien, op de ontsluiering van deze beelden. Ik kijk uit naar een volgende expositie en hoop dat u mij op de hoogte houdt.
“Een goed mens is zich in zijn duistere drang wel bewust van de juiste weg, doet God opmerken aan Mefistofeles. Het filosofische leven is zich in dit opzicht wel bewust van de oneindige nacht die het omgeeft en die het nooit volledig zal opslorpen. Het leeft niet alleen in spanningen, in afgronddiepe melacholie, zoals de onverzoenlijken (pascal, kierkegaard en De Unamuno) het uitdrukken, maar het houdt niet op zich naar de eenheid toe te bewegen, daar waar het onfilosofische leven zich in toenemende tevredenheid en gemakzuchtig optimisme vertwijfelt waarin de illusie en de valse mythische geborgenheid van het Nietzsches “laatste mens” de lijdende en worstelende eenheid van het bestaan verzaakt. Een filosofisch leven zou in dit opzicht religieus genoemd kunnen worden omdat het niet uiteenvalt in brokstukken, maar zich naar de eenheid toe beweegt. Daarom kent het de grote onrust, de uiterste droefheid en ook de uiterste blijdschap.” (Hubert Dethier. Dansen op de draad van Ariadne).
Prachtige beelden vol geheimzinnigheid ! Knappe sfeer. Zeker de moeite van een bezoek waard.
Kunst is geen eenvoudige kwestie. Een kunstenaar zal proberen te vatten wat niet, of moeilijk grijpbaar is. Een kunstenaar zal met tekeningen en beelden zijn (kijk op de) wereld weergeven.
Een en ander doet Luc Liebaut met verve. Niet alleen getuigt de verfijnde tekentechniek van een groot scheppingsvermogen, ook de inhoud en/of boodschap van het werk laat niemand onbewogen. Ga zien en beleef.
De boodschap -onmiskenbaar aanwezig doorheen het gehele tentoongestelde oeuvre- getuigt van een grote sociale bewogenheid: isolement, vereenzaming, iets wat in onze maatschappij groeiend aanwezig is en wat een wezenlijk kenmerk blijkt te zijn van de mens anno 2005.
Treffend, groots en beklemmend is het beeld van de mens/sarcofaag. De door de kunstenaar gebruikte beelden laten je niet los, dit is geen fait divers maar een statement. Knap!
Luc Liebaut heeft met zijn eerste individuele tentoonstelling zijn entrée op de complexe en overvolle (Oost-)Vlaamse kunstmarkt niet gemist. De lokatie is uitstekend, in het historisch hart van Gent, het drukke Patershol, en in een ruimte die zich schitterend leent voor het soort werk dat hij brengt. De halve ruïne die de Norbertijnenkapel tenslotte is, maakt overigens op zich al indruk. En in het geval van het eigenzinnige werk van deze jonge kunstenaar nog meer.
Zoals bij elke beginnende kunstenaar merk je uiteraard invloeden van de groten. Wie kan er aan ontsnappen ? Hopelijk vindt hij ooit de heel eigen toets. De kunstwereld leert ons wel dat dit allesbehalve vanzelfsprekend is. Kopieerwerk zien we bij Liebaut in elk geval niet. Wat me trof, is het métier, de ambachtelijke zorg waarmee de werken zijn gemaakt én de combinatie in het beste deel het ongewone, bizarre en tegelijk flatterende. Geen kunst met de losse pols gefabriceerd, waarbij het choquerende en/of chaotische de inspiratieloosheid en het gebrek aan
techniek moet maskeren. Wat we zagen, liet niet onverschillig.
Ga verder je eigen weg, Liebaut ! Succes !
Een ingetogen, eerlijke tentoonstelling die tot nadenken stemt. De opgestelde sculpturen wekken een sfeer van sereniteit en intimiteit op. Samen met fijne, figuratieve studies en tekeningen – waarin her en der ook enige romantiek schuilgaat – maakt dit samenhangend geheel in een uitgelezen omgeving een meer dan sterke – ietwat sacrale en zeker pure – indruk.
Sterk is o.m. het feit dat de beelden elkaar blijken aan te vullen, onlosmakelijk met elkaar verbonden lijken. En dit terwijl ze er evenzeer ook elk ‘an sich’ stà à n. Je voelt a.h.w. de aanwezigheid van ieder werk afzonderlijk dat mij tot een echt persoonlijk kijken/denken dwingt. Het tentoongestelde roept bij mij tal van associaties op.
De overheersende, zwarte kleur staat in fel contrast met de vluchtige, de kleurrijke en de bijna vervlakte en noodgedwongen hippe maatschappijgeest van vandaag. Hieraan is meer dan duidelijk een denkproces voorafgegaan. Een stilstaan. Een overpeinzen. Een zelfreflectie om dan de desolate tocht te kunnen verderzetten. Die idee lijkt mij vervat in ‘Pallier’, de grote staande figuur (pallier: bemantelen en met als homoniem palier: de overloop/fig.: een stop, een pauze inlassen of keuzes maken). Zit hierin een verwijzing naar Diogenes uit Sinope?
Bij enige twijfel aan diepgang wat deze kunstwerken betreft, wordt m.i. het oeuvre van Liebaut niet (ten volle) begrepen.
Want wat met de bemantelde/ingekapselde kraaien (eeuwenoude associatie met magische, duistere krachten) die in Liebauts werk meermaals te aanschouwen zijn? Zijn zelfs vogels niet meer vrij te verklaren? Wordt ook hen de ‘snavel’ gesnoerd (zoals bv. in het werk ‘XII’)? Of staan zij eerder symbool voor de mens? Allegorie van de mens (cfr. Allegorie van de grot)?
Of wat met het masker – la double face? – een element dat vormgeeft aan verscheidene tekeningen/sculpturen (zoals bv. in ‘Onweerstaanbare drang naar zelfredzaamheid’, ‘Zelfportret ANNO 2004′, ‘Anatomische studie XII’) en refereert aan de nood aan ademruimte.
En dan ‘Zonder titel’: een galg op ware grootte in het centrum van ‘de stad der stroppendragers’!
Geslaagd.
Voor Liebaut wellicht een meer dan louter historische betekenis.
Rein, doordacht, overdacht, zonder oppervlakkig choquerende pathetiek, met grote diepgang.
Meer dan overtuigd.
Proficiat aan dit jong talent.
De doorleefde grove muren in de kapel lijken de werken van Liebaut volledig tot zich te nemen. De werken staan er krachtig tegenaan geleund. Het contrast tussen het grove en het nette maakt het geheel aantrekkelijk. Daarbij komt nog dat de tekeningen en sculpturen op zich al een geheel vormen omwille van overeenkomende timbre en stijl.
Louter fixatie op deze werken zonder vergelijkingen aan te halen, vind ik het een geslaagde en best aantrekkelijke kunst.
Een kunst als deze – al ben ik niet zo te vinden voor hedendaagse kunst – kan me best wel ontroeren! Vooral de zwarte vogels die voor zich uitstaren en iets mysterieus uitstralen, laten me niet onberoerd.
Het is een kunst die vleit en aandacht vraagt, en deze ook krijgt.
… en toen stapt ik binnen, zag en aanschouwde… huiverde, maar dan huilend… dit is één van de beste tentoonstellingen van de afgelopen jaren!
Vergeet diegene die het vergelijk aankaarten met Thierry De Cordier en vraag ‘diegene’ wie ONZE grootmeesterS inspireerde… niets is origineel, alles is een cliché… het is WAT je doet met het cliché…
En ik, Mijnheer Liebaut, zag dat het goed was…
Doe je ding, volg je hart, laat datgene vloeien wat eruit moet… evolueer, maar leer ook te elimineren… af en toe te ‘schrappen wat niet past’… de affiche van deze tentoonstelling krijgt een plekje ergens in mijn huis… en laat daarnaast zeker een plekje vrij voor een ‘echte’ Liebaut.
Met mijn respect, groet ik U van harte.
M.L. Jones
Luc Liebaut is een brave jongen. Hij is tevens niet van de straat. Hij weet z’n voorbeelden te kiezen. Orginaliteit is het bestaande op een persoonlijke manier heruitvinden, moet hij gedacht hebben. Luiheid is het bestaande doodleuk kopiëren en er je naam onder zetten- slechts een enkeling die het merkt. Liebout is een originele luiaard. Maar hij doet z’n best. Museeuw zou bv. niet kunnen wat hij kan. Museeuw kan wel fietsen als de beste. ik zou Liebout eens willen zien fietsen. Daar zal volk naar komen kijken! Ik wens Liebout veel succes. Mijn grootmoeder haar reet verschonen is ook een nobel vak. Maar Luc (Lucky Luc voor de vrienden) Liebout is op zijn terrein zeker ook een nobele vakman. Ik vond het verschrikkelijk goed. Een nieuw talent is opgestaan en blablabla. Diepgang is wat in m’n reet zit. Blijf geloven in jezelf. Je moet maar zo denken: zolang jij dat doet, is er altijd iemand die in je gelooft.