Gentblogt

Roel Richelieu Van Londersele te gast

dinsdag 17 mei 2005 8u00 | Roel Richelieu Van Londersele | 6 reacties
Trefwoorden: Roel-Richelieu-Van-Londersele.

Roel Richelieu Van Londersele werd geboren in Ninove in 1952, maar woont al sedert zijn 18de in Gent.
Hij publiceerde negen dichtbundels, waaronder Mijn Geboomde Vader (1980), Een Jaar van September (1992) en Een Mens op de Bodem (2001).
Zijn romans werden uitgegeven bij Atlas in Amsterdam: De Overtocht (1995), De Vriend van Vesalius (1997).
Momenteel werkt hij aan een reeks misdaadromans met in de hoofdrol de koppige Gentse speurder Dirk Vereecken. De eerste misdaadroman , “Onzichtbaar” , verscheen bij uitgeverij Manteau onder de auteursnaam Londerzele. Zijn werk werd bekroond met diverse literaire prijzen o.a. de Literatuurprijs van de stad Gent en de Louis Paul Boonprijs.
In 2003 werd hij benoemd tot eerste Gentse stadsdichter. Recent werden zijn negen stadsgedichten op kalligrafische posters uitgegeven door het Poëziecentrum. En deze week schrijft hij hier op Gent.blogt.

Dinsdag. Parijs. Ik stap op Place Clichy uit de metro met het vaste voornemen te genieten van een gemoedelijke, Franse film. Het wordt een stomp in mijn maag: ik zie alleen dezelfde gigantische, Amerikaanse reclameborden als bij de Decascoop aan mijn deur.

Vrijdag. Schilder Edward Hopper heeft me naar Keulen geroepen. De rij wachtenden is ontmoedigend lang, maar de meester maakt het waar, overbluft me met zijn intieme eenzaamheid. Als ik gebalsemd naar buiten kom heb ik nog ruim de tijd om – vlakbij – Keulens belangrijkste winkelstraat te verkennen. Ik geraak niet verder dan de heerlijke bakker met plaatselijke specialiteiten, want verderop: dezelfde winkels als in de Veldstraat, dezelfde winkels als in de Kalverstraat. De smakeloze eenheidsworst doet me walgen.

Zondag. Gent. 9u30. Ik fiets door mijn slapende stad. De kalmte ruikt een beetje naar verlatenheid tot bij St.Jacobs de wereld plots verandert. De rommelmarkt ademt constant mensen in en uit. Ik laat me gul opnemen in een ontspannen drukte.
De eerste die ik zie is Sneeuwwitje, ze staat er goedkoop bij, zonder dwergen is ze minder waard. De charmes van de tekortkomingen overvallen mij. De dingen zijn niet perfect, wel ontroerend.
Een bak roestige sleutels van kasten die niet meer bestaan, biljartballen waarmee je geen wedstrijd kan winnen, bierglazen van overleden brouwerijen, vogelkooien met een ontsnappingsroute, lampenkappen die het licht stoffig maken, knopen die je nergens kan aannaaien, kleren waarmee je jezelf in jezelf kan vermommen, een half geraamte.

En dan wordt mijn aandacht getrokken door een voorwerp dat ik niet kan thuisbrengen. Ik blijf ernaar staren, de eigenaar klampt mij niet aan. ‘Wat is dat voor iets?’ vraag ik ten slotte. ‘Een asbak, gemaakt van een struisvogelpoot.’ zegt hij luchtig. Dat ik dat koop is uitgesloten en eigenlijk zou ik moeten protesteren in naam van alle lopende en vliegende vogels, maar ik kijk nog even rond en merk dat de man geen enkel stukje eenheidsworst in zijn grondvitrine liggen heeft.
Ik vergeef hem graag zijn struisvogelzonde.

© 2005 GENTBLOGT VZW