RSSFoto van de dag
Iris Michiels stuurde ons een foto op met volgende vraag:
” Hallo Gentse bloggers,
Om nog even in de buurt van ‘Het Breistertje’ en ‘De Stroppendrager’ te blijven, wat vinden de Gentenaars van deze: “Brug der Keizerlijke Geneugtes” die het Prinsenhof met de Sint-Antoniuskaai verbindt ? Het beeldhouwwerk is van Walter De Buck en het smeedwerk van zijn zoon Yvan De Buck. Veel kunst dus in deze prachtige Gentse site.
De groetjes van Iris.”
Hier op de redactie vond Huug het maar: “Goed om in Disneyland neer te poten ergens bij de ingang van een spookkasteel!”
Waarop Smetty en i. onze cultuurbarbaar de opdracht hebben gegeven om alle lokalen te dweilen en de pc’s op te blinken.
In ieder geval zijn we, net als Iris- erg benieuwd naar wat U ervan vindt. Laat U hieronder dus maar volledig gaan!
» Meer foto's in het foto van de dag-archief.
© 2005 GENTBLOGT VZW
Persoonlijk vind ik het een spuuglelijk geval… maar smaken kunnen nogal verschillen. Cijfers zijn echter voor iedereen gelijk en naar het schijnt zou het project destijds zo’n 30 miljoen (belgische frank) ocmw-geld gekost hebben… gemaakt ook door een artiest ondankst een rebels verleden toch maar een gesettelde bourgois met politieke ambitie geworden is…
correct me if i’m wrong…
Die brug is ook volgens mij een wangedrocht. De pilaren zijn niet in verhouding met de brug en passen qua vorm niet bij de omgeving. De plaats van die brug is ook onverantwoord. Ze wordt dan ook bitter weinig gebruikt. Het was een ideetje van André Van Hove (VLD) op een bierviltje op een of ander terras dat dit nutteloze werk, en dan nog met OCMW geld, deed ontstaan.
En wat die rebel betreft: Walter De Buck heeft al betere werken gemaakt. Ik zou hem geen bourgois noemen, doch wel iemand die door de Sp.a handig werd gerecupereerd. In ruil voor de stemmen die hij binnenbracht kreeg hij een vaste baan als stadsbeeldhouwwerker doch ook als begeleider van jong talent in de Loods.
Okay… toegegeven. Ik schepte misschien een te weinig genuanceerd beeld van de baardige man. Ekskuzeert. Maar indien je mensen al mag vergelijken komt het me toch voor dat iemand als Mong Rosseel een stuk ‘echter’ (lees: idealistisch) is gebleven door de jaren heen. Ik hoop maar dat de grote partijen hem nooit ‘recupereren’.
Deze uit de hand gelopen zattemansgrap zegt vooral veel over de manier waarop het OCMW en het Museum voor Volkskunde werden geleid. Dat komt ervan als men een oud-schepen op die manier aan postjes helpt om uit te bollen. Het Huis van Alijn vond het bovendien gepast om voor zijn eerste “cafébaas” een “spuuglelijke” gedenkplaat (of ex-voto?) te bevestigen aan de ingang van het Museetje.
Om de eer van Walter De Buck als beeldhouwer te redden zou men zijn beelden van de “Keizerlijke Geneugten” beter verplaatsen, bijvoorbeeld in de grote tuin van Sint-Antonius, waar zij meer tot hun recht kunnen komen in verhouding met de omgeving.
Ik kan in de hierboven aangegeven kritieken komen en vind zelf de brug kitcherig maar ik bezie ze met een kwinkslag naar de liefde/haat-verhouding tussen Keizer Karel en de rebelse Gentenaars.
Wat de politiek erachter betreft is een persoonlijk gegeven. ‘t Zal wellicht niet het eerste al dan niet geslaagd (kunst)werk zijn met politiek getinte.
Ook over het nut of het veelvuldig gebruik van de brug zijn meningen verschillend.
Ik persoonlijk vind die brug passend in deze Gentse site en goed aansluitend op de geboorteplaats met standbeeld van Keizer Karel en dat van de Gentse Strop. Ze houden alle drie het rebelse in dat de Gentenaars kenmerkt.
Persoonlijk ga is er graag wandelen, een rustige oase vlakbij ‘t centrum waar een belangrijk stuk Gentse historie voelbaar is.
Iedereen over alles een mening vandaag.
Ik vind dat als je pleit voor de levendigheid van een stad en voor het niet omvormen van Gent tot een tweede bokrijk (of brugge, same thing *grijnst*) dat er af en toe wel eens een gedurfd (volgens sommigen vloekend) kunstwerk mag zijn. Ikzelf vind het best grappig. Maar ik ken daar ook niet zo veel van natuurlijk…
Beste i., volgens mij is het geen kwestie om er al dan niet veel of weinig over te kennen, ‘t geeft eerder te maken met wat men leuk vindt en hoe men er zich bij voelt.
Ik zou me veel te beperkt en opgesloten voelen in een soort Bokrijk en zelfs Brugge bevangt me.
Dan maar liever een stad als Gent waar veel mogelijk is, waar controverse heerst, waar men de rebellie voelt.
Bedankt Iris om aan mijn buurt te denken, ‘t is in ieder geval mooier dan het ontsierde Rabot door de woontorens erachter.
Er is zoveel moois te zien in die “achterbuurt”.
Dit nutteloos brugje werd op de dag van zijn inhuldiging door een Schepen bestempeld als een nieuwe verbinding tussen een buitenwijk en het centrum van de stad. Wel, dit is onmogelijk want de afstand tussen beide oevers en het centrum zijn gelijk.
Anderzijds werden de sculpturen naast deze brug vanaf de eerste dagen beschreven als “blomkule”.
Het grootste schandaal in deze buurt, buiten de sociale woontorens, zijn de gebouwen van de service-flats op de Sint-Antoniuskaai. De OCMW pootte dat neer in de plaats van een prachtige rij gevarieerde woningen uit de verschillende eeuwen die ons voorafgingen. Sommige huisjes waren echt de moeite waard om te bewaren, en het ensemble was zo dikwijls het voorwerp van onze 19de en 20ste eeuwse schilders, als Willaert , Heins, enz. Andre Van Hove heeft de roep om die te bewaren en te herstellen van uit de buurt nooit willen aanhoren, en heeft inderdaad zijn zin kunnen doen.
De buurt rond de Lieve, een schattig stukje Gent, is regelmatig het voorwerp geweest van vandalen. Een paar jaar geleden werd een nieuw appartementsgebouwtje opgericht op een stukje braakliggende grond tussen Zilverhof en de Lieve, naast de brug van de Molenaarstraat. Tot in het begin van de seventies stonden daar prachtige schilderachtige oude huisjes. Een van de laatste eigenaars, een man met zogezegd veel cultuur liet die zomaar slopen en speculeerde op de grondwaarde. Wie kon dat wel zijn? Zegt u de naam Hugo Claus iets?
Beste i,
wat jij “gedurfd” noemt is voor mij iets wat het “efteling-gehalte” van Gent alleen maar kan verhogen. Ikzelf hou enorm van het verleden en zou nog het liefst van al alles willen bewaren… maar als er dan toch iets nieuw moet komen dient het een weerspiegeling te zijn van zijn eigen tijdsperiode. Het gaat me nooit om stijl doch om kwaliteit. Zie maar eens naar een stad als Barcelona waar oud en nieuw harmonieus in elkaar passen… of in Nimes waar de archtectuur van Norman Foster naast romeinse bouwwerken kan staan omdat beide van een zekere kwaliteit zijn. De “blomkule” van WDB is in mijn ogen maar een naieve en fantasieloze verbeelding van het verleden in een stijl die je maar bezwaarlijk vernieuwend of eigentijds kan noemen.
Oei, ik had eerder al eens op een onzalig moment over het ‘Bokrijk aan de Schelde” gesproken en nu komt er een nog onzaliger vergelijking met de Efteling… als dat maar goed afloopt! ;^)
Neen, alle gekheid op een stokje: die brug is weinig geslaagd. En de blomkule vind ik daarentegen wel een geslaagde vergelijking. De wollige zever van de inzegenende schepen is eveneens een geslaagde grap. Zo ziet ge dat er toch altijd geslaagde elementen zijn aan een minder geslaagd project ;^)
Maar ik erger er me niet aan. Waar ik me wel aan erger, (hoe kan het ook anders) is het appartementsgebouwtje waar Jean-Marie over spreekt. Het unieke uitzicht op het Lieveke werd slachtoffer van een stedenbouwkundige verkrachting die door geen enkele schepen van ruimtelijk ordening kan worden goedgepraat. Als het waar is dat Hugo Claus hier achter zit, hoop ik van harte dat de Nobelprijs voor de litteratuur hem ontzegd blijft zolang dit bouwsel er blijft staan.
Oei, Jean-Marie, wat jij omschrijft als het grootste schandaal, nl. de serviceflats aan de St.Antoniuskaai, daar stap ik graag binnen vanwege de groene rust en die prachtige St.Vincentiuskapel.
En dan zie ik me ook al gekromd met een stokje in die rustige oase mijnen oude dag slijten om dan af en toe eens tot aan ‘t water, aan die “blomkuulen” van WDB, naar de toeristische bootjes te wuiven.
Allé, ieder zijn meug hé ?
Mijn marraine heeft ooit nog in de Molenaarsstraat gewoond en dat was toen een ‘echte’ volksbuurt. Of het er aangenaam was zou ik niet meer kunnen zeggen. Gezellig, ‘k weet het niet meer. Mooi? zeker niet! De hele wijk heeft een enorme transformatie ondergaan en dat de woontorens ronduit beschamend zijn heb ik in den treure herhaald want ze hebben toen mijn speelplein afgenomen. Anderzijds wonen de mensen daar comfortabeler dan destijds in die krotten van huizen rond de UCO. Ik denk echt dat ook daar, tussen de Burgstraat en de Wondelgemstraat om het gebied maar af te bakenen, de dynamiek van Gent als stad in beweging sprekend is! Walter en Van Hove zijn producten van hun tijd en daar vind ik graag iets van terug in een weliswaar niet altijd geslaagd veranderend stadsbeeld.
Beste Iris,
Het is inderdaad achter en middendie flats een rustige, aangename oase, maar ge hebt die vroegere boomgaard niet gekend waar de werkhuizen van de OCMW vroeger stonden: het was prachtig en smerig tegelijk. Het probleem was dat in die tijd de OCMW er op uit was om die plaats onbewoonbaar te maken om van nul af terug te mogen bouwen. Dit zou nu niet meer zo gebeuren!
Wat wel nog gebeurd is : er stond vroeger, nog drie jaar geleden, midden die tuin een mooi, maar zeer vervallen neogothisch kapelletje, vroeger het “duudshuizeken” van het “Ouwe Wijvekes Hospice”. Er werden geen centen gevonden om dit geklasserd gebouw te herstellen, en het stoorde ook het overzicht over dat plein, dan werd het gewoon een petanque pleintje.
Nostalgie!
Jean-Marie, ik kan erin komen en best begrijpen wat jij schrijft.
Dikwijls is nostalgie en heden moeilijk te verenigen; nieuwe tijden met andere gewoontes en noden zijn veelal noodzakelijk.
Mijn zienswijze is dat ik nostalgie houd als gekoesterde herinneringen en het heden is er om te leven in het “hier en nu”.
Ieder van ons zal wel één of ander teloor gegaan plekje missen. .
Ikzelf ben geboren op de Brugse Poort en heb elk beluikje en koerke gekend. Toch vind ik “een groene long voor de Brugse Poort” een noodzakelijk project.
Te kunnen leven in vernieuwing betekent nog niet dat nostalgie verloren gaat, die zit van binnen en die uit zich in, van mond tot mond, historische vertelsels en verhalen.
Bravo Iris, zo zie het ook voor een goed deel.