Gentblogt

Stef Kamil Carlens en Olaf Bär

dinsdag 14 juni 2005 8u10 | josie* | 4 reacties
.

Lui vleiden we ons neer in de rode klapzeteltjes van de Handelsbeurs, lekker vooraan, op de derde rij.
De affiche van klassiek versus modern had, zoals verwacht, een vrij divers publiek gelokt; van studenten tot grijzende vijftigers en zowat alles wat daar tussenin zit.

Ondanks 4 of 5 jaar muziekschool in een ver verleden beschouw ik mezelf als een absolute leek in de klassieke muziek. De naam Olaf Bär zei me dus niks.
Ook de beschrijving uit de folder van de Handelsbeurs maakte me niet veel wijzer: “De bariton Olaf Bär, die van operahuizen en concertzalen zijn tweede thuis maakte, deelt al jaar en dag het podium met wereldsterren van de klassieke muziekscene als Anne Sophie von Otter, Dawn Upshaw en Juliane Banse. Vanavond brengt hij de liederen ‘Drei Gedichte von Emmanuel Geibel’ en ‘Dichterliebe’ van Schumann, begeleid door pianist Camillo Radicke.”

Het publiek, vooral het oudere deel, begon luid te klappen toen er 2 mannen in kostuum op het podium verschenen. Eén ging achter de vleugelpiano zitten, de andere bleek dus het heerschap Bär.
Vol humor gaf deze man een ganse inleiding aan zijn deel van de avond, bezorgd als hij was dat het ‘pop-gedeelte’ van de zaal niet bekend was met de klassieke liederen. Hij hoopte enkele zieltjes te kunnen bekeren. Een aangename man was het in elk geval.
Toen hij de eerste noten aanhief, moest ik oppassen om niet in lachen uit te barsten, zoveel drama, zulke theatrale klanken, ik ben het niet gewoon. Maar ik vond deze confrontatie tussen moderne en klassieke muziek toch de moeite waard om wat moeite te doen om het genre echt te proeven. En dus probeerde ik me open te stellen voor de muziek. Wat tijdens de eerste drie nummers amper lukte (wat is Duits toch een rare taal), maar wel in de songcyclus die daarna volgde. Die nummers bleken effectief in staat me even mee te voeren en ik kon toch heel wat appreciatie opbrengen voor die deftig uitziende mens in kostuum daar op het podium.

Na de pauze kwam dan het deel waarvoor ik eigenlijk gekomen was, Stef Kamil Carlens die enkel onder begeleiding van Tom Pintens een resem songs brengt.
Het heerschap Carlens was zoals steeds opvallend gekleed: een wit glitterhoedje, een losse gestreepte broek, een korte zwarte jekker, knalrode schoentjes,…
Het werd een erg geslaagd optreden, de man was zoals steeds een en al bezieling en charisma, ging van starend fluisterend over teer zingen naar vol bezielig schreeuwen, trok alle registers weer wijdopen.
Qua nummers werd er weer uit het ganse oeuvre geput, gaande van in de Moondog Jr periode (TV song) tot de meest recente cd (de quoi a besoin l’amour, thinking about you all the time). Daarnaast stonden ook een heleboel covers op het programma: Robert Palmer, Leonard Cohen, Morphine, Voilent Femmes en raar maar waar Elton John.

Wat opviel, na de griezelige perfectie van de klassiek geschoolde zanger, was de gans andere manier van zingen; Bär kon zonder enig probleem de ganse zaal bereiken zonder micro, wanneer Carlens even zonder micro ging was dat mooi en breekbaar, maar ook duidelijk enkel mogelijk voor heel even. De complete toonzuiverheid in contrast met de soul.

Bovendien hadden Pintens en Carlens niet altijd hun huiswerk gemaakt, TV song ging tot 2 keer toe helemaal de mist in.De eerste noot die Pintens uit zijn klein orgeltje haalde was zo vals dat niet enkel de hele zaal, maar ook de muzikanten er de slappe lach van kregen. Ook nadien leek het niet te lukken, tot uiteindelijk weer werd overgeschakeld naar de vleugelpiano. Maar dit soort (voor een man als Bär waarschijnlijk onvergeeflijke) ‘rampen’ droeg in dit geval wel bij tot de relaxte en fijne sfeer in de zaal. Iets wat bij een zittend optreden ook niet altijd evident is.

Al bij al dus een interessant experiment en meer dan dat, een uiterst geslaagde avond!

Info:
Stef Kamil Carlens en Olaf Bär zongen dit weekend in de Handelsbeurs.

© 2005 GENTBLOGT VZW