Gentblogt

Dinosaur JR @ Vooruit

donderdag 30 juni 2005 13u57 | Egel | 7 reacties
.

Wegens drukke werkbezigheden met enige vertraging maar hier is hij dan toch: de enige echte Dinosaur Jr at Vooruit- review.

Dinosaur Jr… één van die weinige echt legendarische groepen. Jarenlang de vaandeldragers in de alternatieve obscure underground scène van de jaren 80. Toen de mensheid enkel oog had voor de knullige dance pop van Duran Duran en Wham!. Toen Metallica nog jong, razend snel, onbekend en razend gevaarlijk leek. Toen punk niet de attitude van verwende kereltjes van 14 was. Toen de new beat, de wielerbroeken en marina kuiven opgang maakten.

Samen met tijdgenoten als Husker Du, Big Black, Sonic Youth en later de Pixies en Screaming Trees (wie zin heeft om nog een name te droppen: doe gerust) zorgden deze groepen ervoor dat de muzikale erfenis van legendes The Germs, The Minutemen, Black Flag, Wire, Mission of Burma niet verloren ging. Integendeel, door onvermoeid touren en de ene steengoede plaat na de andere wisten ze een nieuw publiek te veroveren en de wereld warm te maken voor wat nog moest komen: Nirvana, Pearl Jam en vanaf daar kan u waarschijnlijk de rest zelf wel schrijven.

Dinosaur Jr dus, de groep van klassiekers als Start Choppin’, Take a run at the sun, Feel the pain,…
Dinosaur was en is J. Mascis (de J. staat voor jozsef blijkbaar): een golf van pure noise opgetrokken door de wall of sound van de gitaar van J Mascis, het neuzelige, breekbare stemmetje van J. en gevoelige breekbare songs. Steeds ondersteund door kwaliteitspersoneel:
Lou Barlow, Murph, x Johnson, Thalia Zedek,…

De groep viel in latere jaren meer en meer op het herkenbare concept van enkele goede singles per plaat en voor de rest een stevige brok alternatieve muziek en was daardoor niet meer echt baanbrekend. Dit had waarschijnlijk evenveel te maken met het vertrek van de andere groepsleden, moegetergd door J. (J. speelde op de laatste platen ongeveer alle instrumenten zelf), als met de opkomst van nieuwe, meer hongerige wolven en het feit dat mensen nu eenmaal ooit door de feiten worden ingehaald. Eind de jaren 90 blies Dinosaur dan ook zijn laatste kaarsje uit en daarmee verdween alweer een rocklegende.

Tot het nieuws kwam dat hoe onwaarschijnlijk ook, J., Murph en Lou elkaar hadden teruggevonden en een aantal reünieconcerten zouden houden, zoals dat past in de Vooruit in Gent. Oude muziek door oude zakken in een oude zaal.
Onmiddellijk voor mezelf en de eeuwige liefde tickets besteld. En ja hoor, het geheel bleek zelfs uitverkocht. Het publiek was al even belegen als al de rest, voornamelijk biergebuikte dertigers die hun helden van weleer kwamen groeten. Het voorprogramma was even jong als slecht. Ik zou het een oneer vinden hun naam hier te vermelden, misschien moeten ze wel nog leren.

Dinosaur Jr dan. We hadden naar goede gewoonte postgevat in de eerste 10 rijen.
De heren lieten hun set vooraf gaan van de nodige stretch oefeningen, zo kon ik al turend in de backstage opmerken.
Eerste teleurstelling: toen ze opkwamen waren ze oud, Murph bleek de lange wapperende haren voor een kaal hoofd ingeruild te hebben, J. was volledig grijs en Lou lijkt met de dag meer op een middelmatige boekhouder dan op een rock icoon. Ze zouden enkel nummers uit hun glorierijke verleden spelen, de hele oude dan nog, uit platen die indertijd de wereld op zijn grondvesten deed daveren: Dinosaur, You’re living all over me en Bug. Songs zo oud dat niemand ze nog leek te kennen, uitgezonderd een kern hardcore fans.
De zang was grotendeels onverstaanbaar eens de distortion werd ingetrapt. De gitaar leek verschillende niveaus van luid te heben: gewoon luid, luider, veel te luid en luider kan echt niet. De eerste rijen moesten dan ook snel wijken.

Toch kwam er halverwege een beetje vaart in het concert en een aantal nummers brachten de halve zaal in beweging. Maar na een minuut verdween de muziek weer in de loeiende geluidsmassa van de gitaar van J. . Jammer.
Even overwogen om het concert van op grotere afstand te gaan volgen maar toch bleven we staan: zo oud zijn we nog niet, dat we de eerste rijen moeten achterlaten. Er is meer voor nodig dan een rammelende 80ties groep om ons te ontmoedigen.
Dat de liefde tussen de drie heren nog steeds niet bijzonder groot was bleek uit de conversaties en blikken op het podium: beperkt, vijandig.

Toch een paar hoogtepunten: little fury things, sludgefeast, in a jar, freak scène en de afsluiter: just like heaven. Geen show me the way, ondanks herhaalde verzoeken van het publiek. Jammer.

Om na te denken: wat is het nut van een dergelijke reünie? Het beeld verstoren van het legendarische Dinosaur dat wij voor ogen hadden? De mythe ontkrachten? Geld verdienen? Jongere mensen de kans te geven die oude nummers live mee te maken?
The Pixies die terugkwamen waren muzikaal niet meer relevant maar hoogst entertainend. Dinosaur Jr. dus niet. Enkel een beetje leuk en vooral oud geworden. Was het de moeite waard? Ik vond van wel, zoals de U2-liefhebbers na uren te wachten en uiteindelijk uit de verte een paar nummers te horen, zullen zeggen: we waren er bij. Maar dat was het dan ook.

Laatste noot: er is al een tweede reunie aangekondigd. U bent gewaarschuwd…

Info:

Dinosaur Jr speelde op 15/06 in de Vooruit.

© 2005 GENTBLOGT VZW