RSSL’Enfant
Van het restaurant naar de bioscoop. Gent Blogt zal het geweten hebben dat ik na mijn verhuisperikelen mijn openbare leven weer heb hervat. Net op tijd, maar alleen nog keuze uit de vijf voorste rijen. Ik kijk nog omhoog.
Op tijd, dat konden de broers Dardenne niet zeggen, ze moesten blijkbaar tegenstroom op rijden. Het geplande interview begon met drie kwartier vertraging. Ontzettend veel wijzer werden we daar niet van. Wel leuk dat we al vooraf wisten dat er ook bij l’Enfant geen sound track was, het zou ons anders pas bij de aftiteling zijn opgevallen.
De Dardennes maken krachtige films zonder veel franje. Het verhaal is opnieuw vrij eenvoudig en wordt heel direct verteld. Het kind uit de titel is Jimmy, de baby van Sonia en Bruno. Sonia leeft van een uitkering, Bruno vindt werken iets voor sukkels. Hij vindt het leuker anderen voor hem te laten werken, jonge tieners gaan voor hem stelen en hij verkoopt die spullen door. Al onmiddellijk blijkt zijn geringe betrokkenheid bij de baby en zijn moeder. Bruno gedraagt zich zelf nog als een kind, zonder de gevolgen van wat hij doet zelfs maar te overwegen. Hij is niet bij Sonia als ze het kind krijgt, zo blijkt. Hij vindt er niets beter op dan haar flat door te verhuren terwijl ze in het ziekenhuis is. Zij moet hem opzoeken. Hij heeft het te druk met zijn louche zaakjes, is alleen maar uit op geld. Als hij te horen krijgt dat zo’n baby heel wat geld kan opleveren, kan hij de verleiding niet weerstaan. Hij verkoopt Jimmy bij de eerste gelegenheid. Sonia is er letterlijk kapot van en eenmaal in het ziekenhuis klaagt ze hem meteen aan. Pas dan dringt het tot Bruno door wat hij heeft aangericht en probeert hij de verkoop ongedaan te maken. Dat lukt niet zomaar.
Het acteerwerk is heel sterk. Deborah François debuteert krachtig als Sonia. Jeremie Rénier (ook al in La Promesse) is overtuigend als Bruno. De film is uiterst sober, maar heel efficiënt verfilmd. Geen goedkope effecten, dus ook geen seksscènes. Wel twee schitterende scènes waarin het fysieke contact tussen Sonia en Bruno — de ene keer heel speels, de andere keer aan het einde van de film heel ernstig — heel veel duidelijk maakt over hun relatie. En dan, de aftiteling in een volstrekte stilte.
Geen feel good film, maar het einde laat toch wat hoop voor de toekomst.
Info
Vanaf 14/09 in
Sphinx om 17, 20 en 22.30
en Kinepolis om 14.45 17.15 20.15 22.30
© 2005 GENTBLOGT VZW
Ben ook favoriet van de Dardennes, alhoewel ik hun Gouden Palmfilm “Rosetta” nu niet precies hun geniaalste vond waarbij ze, volgens mij, al te veel de dogma-technieken (camera in de hand, geen extra belichting of geluid) toepasten.
Mijn voorkeur blijft “La Promesse” en “Le Fils”.
Idd geen feel good films maar maatschappelijke werkelijkheid.
Ik vergelijk de Dardennes een beetje met de andere sociaal-geëngageerden zoals Ken Loach, Mike Leigh.
Voldaan teruggekeerd deze avond van een alweer ontroerende film van de Dardennes, die voor mij nog maar eens de bevestiging geven dat ze de Ken Loach’s en de Mike Leigh’s van ons landje zijn.
Een low budget-prent in een somber Seraing-decor die des te meer de kracht van het marginale benadrukt.
De juiste acteurskeuzes brengen prachtprestaties.
Ik blijf fan van de Dardennes.