RSSWhere the Truth Lies
Een goede film vertelt een verhaal; of dat verhaal lineair is, is van ondergeschikt belang. Where the Truth Lies vertelt het verhaal van Lanny Morris en Vince Collins, de twee meest geliefde entertainers van de USA. Lanny en Vince hebben net een van hun befaamde telethons (een tv-marathon) achter de rug, waarvoor ze 36 uur op de been zijn gebleven. Net op dat hoogtepunt van hun roem wordt echter het lijk van een meisje in het bad van hun hotelkamer aangetroffen. Het is meteen ook het einde van hun samenwerking.
Vijftien jaar later wil Karen O’Connor, beginnend schrijfster, de zaak opnieuw leven inblazen door de biografie van Vince Collins te schrijven. Ze gaat op zoek naar de oorzaak van de split en het mysterie achter het dode meisje.
Dit klinkt een beetje als een whodunit, en, vooral naar het einde toe, klopt die beschrijving. Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige boek van Rupert Holmes, dat begint als volgt:
In the seventies, I had three unrelated lunches with three different men, each of whom might have done A Terrible Thing. The nature of their varying ‘things’ ranged from obscene to unspeakable to unutterable, and you will surely understand if, as a writer, I was rather hoping that each had. (Done their particular Terrible Thing.)
Deze alinea zet meteen de toon voor de film, die met brio de glans van de mid-50s en de losbandigheid van de jaren 70 verbeeldt. De film is enkel gebaseerd op het boek, en een aantal wendingen zijn geheel verschillend. De personages van Morris en Collins refereren in het boek sterk aan Dean Martin en Jerry Lewis, een vergelijking die Egoyan het liefste uit de film hield, omdat het teveel zou afleiden van het verhaal. De acteurs zijn perfect gecast: Colin Firth in de rol van Vince Collins, de beschaafde Brit, die de onbetaamde Amerikaan Lanny Morris (Kevin Bacon) in het gareel moet houden, en Alison Lohman, die zo uit de jaren 70 lijkt geplukt. Tuurlijk is het verhaal een beetje pulp. Maar de kracht van het verhaal en de film zit in de manier waarop de personages en sfeer worden gebracht.
Vermelden we nog even de beroering die de seksscènes in de USA hebben teweeg gebracht. Even leek het erop dat de film zou worden uitgebracht als NC-17 (de zwaarste rating, na X dat eigenlijk enkel voor porno is gereserveerd), maar toen na herhaaldelijk knippen bleek dat Where the Truth Lies op geen enkele manier een betere MPAA film rating zou krijgen, heeft de regisseur ervoor geopteerd de film zonder rating uit te brengen, om op die manier het ‘stigma’ van de NC-17 te ontwijken (dat is ook gebeurd voor bvb Requiem for a Dream van Darren Aronofsky).
Controverse of niet, dit blijft een zeer aangename film. Haalt u het niet meer tijdens het filmfestival, dan raden wij u zeker aan hem te bekijken na de officiële release.
Where the Truth Lies van Atom Egoyan met Alison Lohman, Kevin Bacon en Colin Firth. Nog te zien op 21 oktober om 14:30 in Kinepolis; wordt in de Belgische zalen verwacht vanaf 4 januari 2006
© 2005 GENTBLOGT VZW
Atom Egoyan’s films hebben me altijd al geboeid. Ook al is “Where the Truth lies” toegankelijker dan zijn voorgaanden, toch blijft hij films maken die afgewerkt zij, qua fotografie en belichting, muziek en opbouwende plots.
Niet van de gemakkelijksten weliswaar, maar waar je als toeschouwer moet meewerken, zodanig dat je meer en meer in je zetel wegduikt naarmate de film vordert.
Uitstekend vertolkt door én Colin Firth, én Kevin Bacon (die onlangs nog schitterde in Eastwoods “Mystic River”)
Voor mij is dit klasse-cinema.
De sterkte van de film zit inderdaad in de manier waarop de personages overtuigend hun rol vertolken. Ook de aparte sfeer die soms erg erotisch geladen is en die reeds in “Exotica”, Egoyan’s eerste prent, aanwezig was is hier duidelijk voelbaar.
Jammer dat het verhaal soms ingewikkeld in elkaar steekt. Oudere mensen die de film in het Plus-parcours volgden hadden het hier soms moeilijk mee. Over de seksscenes hoorden we niemand klagen…
Even een jaartje later wat zaken aan het doorpluizen…
@ Eric: ‘t is niet voor het één of ander, maar Exotica is ABSOLUUT niet Egoyans eerste langspeelfilm… als je Exotica en Where the truth lies hebt kunnen smaken, laat dan vooral ook Kin, Family Viewing, Speaking Parts en zeker The Adjuster eens op je los (allemaal ouder en heel belangrijk werk). En laten we vooral ook niet The Sweet Hereafter, Felicia’s Journey en Ararat vergeten. Een stééngoede cineast. HOERA!