Gentblogt

Caché

maandag 7 november 2005 20u13 | jm | 6 reacties
Trefwoorden: bespreking, Sphinx.

De nieuwe film van Michael Haneke pakte naast de Gouden Palm in Cannes. Die ging naar L’Enfant van de gebroeders Dardenne. Verdiend? Dat moet u zelf maar uitmaken. Beide films hebben behoorlijk wat gemeen: de sobere stijl, het langzame tempo en de afwezigheid van muziek.

Georges (Daniel Auteuil) en Anne (Juliette Binoche) lijken een gelukkig paar. Ze hebben het allebei professioneel gemaakt. Georges is de presentator van een boekenprogramma op televisie, Anne werkt op een uitgeverij. Geen wonder dat de muren in de woonruimte gevuld zijn met eindeloze boekenrekken. Ze hebben een zoontje op de drempel van de puberteit.
Alles lijkt prima geregeld tot hun leven overhoop wordt gehaald als Georges cassettes en tekeningen in de bus krijgt die blijkbaar naar iets uit zijn verleden verwijzen. Wat dat precies is, zal maar druppelsgewijze duidelijk worden, niet alleen voor de toeschouwer maar ook voor Anne, want Georges probeert haar er in eerste instantie zo weinig mogelijk bij te betrekken. Dat maakt hem natuurlijk extra verdacht. De inhoud van de tapes lijkt in het begin ook vrij banaal en weinig relevant: opnames van hun huis waar af en toe es iemand uitloopt.

Toch worden de relaties in het gezinnetje grondig ondersteboven gehaald. Het onderlinge vertrouwen is weg. Als het echtpaar de hulp van de politie vraagt, blijkt die weinig of niets te kunnen doen. Er zijn immers geen concrete bedreigingen geuit, er is niet ingebroken of materiële schade aangericht. Met de komst van nieuwe tapes en tekeningen komt er toch enigszins een beeld van wat er ooit is gebeurd. Het heeft te maken met een pijnlijke episode uit de jeugd van Georges. Ik vertel er niets meer over, want het maakt allemaal deel uit van de zich langzaam ontvouwende puzzel. De verdediging van Georges is in elk geval herkenbaar en begrijpelijk: ik was maar een jongetje van zes. Het gaat hem in de film dan ook niet in de eerste plaats over persoonlijke schuld, maar meer over maatschappelijke verhoudingen. Hogere klasse tegenover lagere, autochtoon tegenover immigrant.
Parallel daarmee is er het probleem van de communicatie in het gezinnetje. Niet alleen tussen man en vrouw blijkt die zeer verstoord, maar ook tussen de ouders en hun in zichzelf gesloten zoontje.

Al die elementen komen uiteindelijk samen in het slot van de film. Dat laat je een beetje op je honger omdat het geen echte opheldering brengt. Je moet als kijker zelf een betekenis geven aan wat je ziet. Wat je ziet en hoe je het ziet sluit overigens perfect aan bij de videotapes. Je kijkt naar een opname van iets, waarvan de sleutel ontbreekt. De regisseur duwt daarmee de toeschouwer in dezelfde ongemakkelijke positie van de hoofdpersonages.

Caché is een boeiende psychologische thriller, maar wel een film die een actieve rol verwacht van de toeschouwer. Dat maakt het je als kijker niet gemakkelijk, maar dat is het natuurlijk evenmin voor de personages in de film.

Info
Regie en scenario: Michael Haneke
Met: Daniel Auteuil, Juliette Binoche, Maurice Bénichoud e.a.
117 min
In Sphinx

© 2005 GENTBLOGT VZW