RSSTe gast: Karin Temmerman
Een maandag begint traditioneel met een overleg met de Dienst Stedenbouw. Dat was gisteren niet anders, en jawel, ook gisteren hebben we het project rond Gent-Sint-Pieters besproken. Waaronder ook het debat van zaterdag. (Tussen haakjes: voor mijn reactie op ‘Inspraak in Gent?’, zie elders op deze site…). Een van de agendapunten was hoe we de dialoog met de buurtbewoners nu verder willen voeren. Er wordt sowieso een klankbordgroep opgericht waarin alle betrokken partijen zullen vertegenwoordigd zijn, dus niet alleen het buurtcomité maar ook de treingebruikers, de vele scholen in de stationsomgeving enzovoort. Daarnaast zijn er wellicht nog andere manieren om over dit complexe dossier te communiceren en te overleggen, en specifiek over dit aspect gaan we volgende week met een paar externen samenzitten. Communicatie is werkelijk alles dezer dagen, zo lijkt het wel, en daar is op zich niets mis mee – alleen bekruipt me af en toe het gevoel dat die communicatie op zichzelf gaat staan en er over de feitelijke inhoud bijna niet meer gepraat wordt! Maar goed, dat zal wel aan mij liggen…
Neem nu bijvoorbeeld die kwestie van de Deense cartoons die nu al dagen voor opschudding blijven zorgen. In de media krijg je daarover een echte lawine aan reacties, reacties op die reacties, reacties op de reacties op de reacties… De kwestie raakt ook een teer punt aan natuurlijk, en daar had ik het gisteren over met mijn kinderen. Mijn dochter zit in het laatste jaar van het middelbaar en heeft als opdracht gekregen om een verhandeling over de cartoonkwestie te schrijven. Dat leidde tot een boeiende discussie met haar, haar vriend en mijn zoon, iemand die doorgaans nogal in zwart-wit denkt. Tot mijn grote verbazing waren hun commentaren zeer gematigd: ja, dergelijke cartoons moeten kunnen, maar ook: ja, iemand die zich daardoor beledigd voelt, moet een middel hebben om dat te uiten. Op een beschaafde manier, bijvoorbeeld door een klacht neer te leggen en naar de rechter te stappen. Moet kunnen. Maar dus niet: ambassades beginnen bombarderen of rellen schoppen. Wel, op zo’n moment ben ik oprecht verrast over de zin voor nuance die jonge mensen van achttien jaar vandaag aan de dag kunnen leggen. Tegelijk besef ik dat mijn generatie op die leeftijd veel minder pragmatisch was aangelegd…
Ook gisteren nog – dit is ten slotte een dagboek – was er een vergadering met de taxi’s. Een belangrijke vergadering, want sinds 1 januari is er een nieuw reglement van kracht dat de taxibedrijven oplegt zich anders te organiseren. Een gevolg van een Vlaams decreet dat vorig jaar is opgemaakt. Gisteren was de eerste terugkoppeling, en nogal wat taxibedrijven klagen over het vele papierwerk in hun administratie, en vooral over de bedrijven die het reglement aan hun laars lappen. Door in het zwart te rijden bijvoorbeeld, aan dumpingprijzen. Een terechte klacht, en ik kan ook de verzuchting over het papierwerk begrijpen. Het komt er nu op aan om de taxibranche te vrijwaren van onderhandse praktijken, in het voordeel van iedereen.
Gisteravond zijn we onze moeder gaan verrassen met lekkere dingen en cadeautjes. Het was haar verjaardag en ze had ons eigenlijk niet verwacht, dus het was extra leuk toen we plots met alle kinderen en kleinkinderen voor haar deur stonden. Dat doet mij eraan denken dat mensen doorgaans veel te weinig zeggen hoe en waarom ze elkaar graag zien! Daar hebben we toch geen Valentijn – met alle commerçe vandien – voor nodig, hoop ik? Het kan ook zonder de portemonnee in aanslag…
Website Karin Temmerman
Foto: Senta Kochanek
© 2006 GENTBLOGT VZW