RSSBrokeback Mountain
Na de hele hype over deze “homo-western†zoals de volksmond de nieuwste film van regisseur Ang Lee bestempelt, dacht ik dat ik er, zoals met de meeste films het geval is, niet meer zou geraken. Dat was buiten een onverwachte uitnodiging gerekend en gisterenavond zat ik dan met twee deernes in zaal drie van de decascoop, niet goed wetend wat ik van de film moest verwachten. Ik had er tegelijk veel en tegelijk ook niets van gehoord.
Een teleurstelling werd het zeker niet! De film begint traag. Tijdens de openingsscene ergens op de boerenbuiten in de prachtige natuur zien we een schuchtere cowboy staan wachten met zijn lunchpakket. Er waait een briesje, de troosteloze campers benadrukken de desolatie van het plaatsje. Een oude zwarte pick-up komt aangereden. Een macho-cowboy stapt uit en de ander doet alsof hij hem niet ziet. Van sociaal gesproken. Ze wachten, terwijl de ene de ander in de gaten houdt. Tot er een tweede wagen komt aangereden waaruit een dikke man kordaat zijn camper binnen stapt, terug naar buiten gaat en met grove stem de twee ‘kloefkappers’ (naar zijn mening) bij hem naar binnen scheldt. Ze krijgen van hem een job. Schapen hoeden in de bergen, overnachten in een tent, alles altijd opruimen zodat het staatsbosbeheer hen niet vindt. Ingerukt mars!
Pas bij het buitenkomen wisselen de twee toekomstige werkmakkers hun eerste woorden.
“Jack, Jack Twist†doet Jack een poging om het ijs te breken.
“Ennis†klinkt het schuchter ontwijkend.
Is dat alles?
“Ennis Del Mar†antwoordt Ennis zonder veel zin kennis te maken.
Het begin van een vriendschapsrelatie die uitmondt in een passionele liefde.
Ennis is een introverte zwijgzame cowboy met een zwaar zuiders accent die niet graag over gevoelens praat en die ook moeilijk kan uiten. Jack is fijngevoeliger en heeft meer allure dan Ennis. Hij lokt Ennis uit zijn kot.
We krijgen prachtige natuurbeelden voorgeschoteld waarin de twee cowboys samen de schapen hoeden en doorheen het magische landschap trekken. Tot een ruwe vrijpartij zonder enige romantiek een keerpunt in hun relatie betekent. Hoe moet het de dag nadien verder? Aantrekking en onderdrukking van gevoelens wisselen mekaar af. Want hoe moet het nu verder, nu hun job erop zit?
Het verder verloop van de film overbrugt 20 jaar en we ervaren de moeilijkheid van de personages om zowel toenadering als afstand van elkaar te nemen en het angstvallig verborgen houden van hun relatie voor de omgeving. Homosexualiteit wordt namelijk uit onbegrip met een lynchpartij bestraft.
Ondertussen hebben beiden een gezin en kinderen. Hun steeds zeldzamer wordende “vispartijtjesâ€in Brokeback Mountain zijn de enige momenten waarbij ze zichzelf kunnen zijn en terzelfdertijd geconfronteerd worden met de hachelijkheid van hun relatie. Ennis liefde voor zijn gezin is groot en daarvoor lijkt hij Jack af en toe op afstand te houden. Jack daarentegen leeft alleen voor Ennis.
Als kijker voel je heel goed aan dat heel veel emoties onderhuids blijven. Het “onuitgesprokene†in de ruimste zin van het woord is sterk aanwezig. Dit maakt van deze film een heel menselijke film.
Het is niet de hoogvlieger van het jaar. Ook de muziekscore is me niet bijgebleven. Wat me wel is bijgebleven en dat is een les die al bestaat sinds de mensheid: tolerantie, verdraagzaamheid en wederzijds begrip zijn een vereiste om jezelf te kunnen zijn. Kan je jezelf niet zijn dan ben je een mens gedoemd tot een emotionele hel. Brokeback Mountain blijft een aanrader.
Brokeback Mountain van Ang Lee met Heath Ledger en Jake Gyllenhaal, te zien in Kinepolis (Decascoop, Ter Platen) en de Sphinx (Sint-Michielshelling)
© 2006 GENTBLOGT VZW
Mijn boude stelling is dat mensen onder de 30 de film niet kunnen begrijpen.
Laat me effe verduidelijken :-)
De film gaat vooral over gemis. Over het leven dat niet geleefd is. Over het besef dat je kan overvallen op je 30ste, 40ste, 50ste: “had ik toen maar… dan was alles anders geweest”.
Vandaar dat de film zo herkenbaar is. Over de homo/hetero scheidslijn heen, en los van de politieke boodschap (die er al dan niet is ingelegd). Iedereen die al meer dan 10 jaar als volwassene door het leven gaat, heeft ooit wel eens keuzes moeten maken (of kreeg ze opgedrongen door omstandigheden) waarvoor hij dromen heeft moeten opgeven. Iedereen heeft wel zo zijn eigen “Brokeback mountain”: de studies of de job die je niet hebt kunnen doen, de liefde die je niet hebt kunnen volgen….
Het is geen radicaal vernieuwende film. Maar wel één waar elk beeld, elke zin, op zijn plaats staat. En vooral, zoals je schrijft, het “onuitgesprokene” van belang is. Vandaar dat ik het toch een hoogvlieger durft te noemen. Maar wel één die veel zwaarder aankomt dan je verwacht, ik raad dus iedereen (boven de 30 :-) aan om vooral iemand mee te nemen naar de film waarmee je nadien kan uitsnotteren!
ja vind ik ook bareback mountain rules ….
graptje
mah ja mag niets zeggen heb hem nog niet gezien
trouwens, …ben ik de eerste die terug thuis is…het feestje van gent.blogt rulede zwaar
jammer genoeg zonder tangue (na twaalf uur waren de vaten op) waar waart ge?
gent.blogt …goe bezig…lena nog beter bezig
gefeliciteerd gent.blogt
@pieterr: je uitleg is niet typisch voor mensen boven de dertig, be sure of that dude!
ht missen van kansen begint al wanneer je geboren wordt: ge kont niet eens kiezen uit welke vrouw haar gat ge werd geperst!
@ ledeberg “bareback” kun je inderdaad ook in verband brengen met de film, maar ik denk niet dat dit het soort film is waar dit gepromoot wordt.
jaren is het geleden dat ik nog zo ondersteboven ben geweest van een filmisch verhaal. gisterenavond ben ik gaan kijken en die film laat mij niet meer los. hij is echt beklijvend!
spijtiggenoeg is de film gebaseerd op een ‘short story’ want de 700-pagina’s lange roman zou ik direct willen verslinden.
er is inderdaad nog zoveel niet uitgesproken en om die reden wil ik meer dan mijn eigen interpretatie…
verstaanbaar dat deze prent in de prijzen valt: hij grijpt je naar de keel.
Uw verslagske is bijna even schoon als de film zelf :)
@Pieterr: Ik begrijp wat je bedoelt, maar trust me – als prille twintiger heb ik ook mijn Brokeback Mountain-momenten gehad…
Brokeback is niet alleen voor mensen met levenservaring, deze film raakt iedereen die gelooft in de ware liefde.
@M:
prachtig gezegd! ik ben 19 en even sterk gegrepen als zogzegde 30ers en ouder… deze film raakt je, blijft hangen in het hoofd, levenservaring of niet
Doen wat van je verwacht wordt of doen wat je hart zegt?
Of die keuze uitstellen om er dan achter te komen dat het te laat is, dat er geen tijd meer is om ze te maken…
Indrukwekkend.
Het is voor mij een zeer aangrijpende film gebleken. Brok in de keel! Daarnaast het verhaal gelezen en daar kwamen de waterlanders! Frapant om te bedenken dat het orgineel een kort verhaal is. Het verhaal speelt zich af tussen de schaarse woorden. Dus feitelijk in onze eigen hoofden. Razend knap!
Iemand moet de party pooper zijn: de film sleepte mij bij momenten zo hard mee dat ik onwillekeurig begon te denken aan dingen als: heb ik het licht op de slaapkamer uitgedaan, heb ik mijn zorgverzekering al betaald, heeft Bert Anciaux enige vorm van intelligentie… Kortom, een kortverhaal uitspinnen tot een meer dan 2 uur durende film is minder evident dan het lijkt. En neen, ik behoor al lang niet meer tot de razende MTV generatie waarbij alles snel moet gaan, lees er hier maar eens mijn recentie van Bombon el Perro op na. Ja, de natuurbeelden zijn mooi, inderdaad, het gaat over onmogelijke liefdes en toegegeven: Michelle Williams is schitterend in haar rol, zowaar brok in keel. Maar blijven haken doet het niet, tenzij die mop die de film niet gehaald heeft: Wyoming: Where Men Are Men … and the sheep are scared !!!
De film heeft me vorige week, zoals verwacht, compleet uit m’n schoenen geblazen. Het is lang geleden dat een film me zo ontroerde. Dit is echt een sterk verhaal dat je zo vasthoudt, dat ik er vandaag blijf mee in m’n hoofd zitten. Toen de film afgelopen was, ben ik minutenlang blijven zitten, de krop in de keel, verstand op nul. Nadien reed ik van Brussel naar huis, het sneeuwde lichtjes en ik had de CD van ‘le fabuleux destin d’Amelie Poulain’ opliggen. Het tweede nummer ‘les jours tristes’ heb ik opnieuw en opnieuw opgezet en liet m’n emoties de vrije loop. Een wonder dat een kunstwerk (en dat is het toch voor mij, zeker weten) je zo kan aangrijpen, omhelzen, bewegen, doen inzien waar het allemaal om draait. Ja, in je leven heb je een aantal mijlpalen ankers eigenlijk, die je koestert, die jou koesteren, en die er voor zorgen dat je er bent, dat je staat voor jezelf, en dat je af en toe jezelf in een spiegel ziet. Brokeback Mountain, het is een heel eenvoudig, heel puur maar o zo emotioneel en mooi verhaal. Het zit hem allemaal in kleine gebaren, ogenblikken, details. Maar tegelijkertijd is het een heel tragisch verhaal. In elk geval spat de passie, het verlangen, de liefde enz van het doek. En dat is mooi om zien. Het is vooral een verhaal over vriendschap…zo belangrijk…
Deze film heeft wonden opengereten waarvan ik hoopte dat ik ze de baas kon.
[...]
gentseboy: we voelen met je mee, maar om zo meteen in een commentaar het einde helemaal uit de doeken te doen… ‘k hoop dat je ‘t niet erg vind dat ik je commentaar er even uitgeknipt hebt
— Michel (Gentblogt)
Ai, jong, da’s inderdaad niet zo goed. Bij mij heeft het ook wel een en ander teweeg gebracht, maar eerder ddan pijn te voelen, koester ik die herinneringen.
Als ge er wilt over pratern, let me know.
Als 45 jarige heb ik mijn verleden op het doek zien verschijnen. Zo was het vroeger. Toen ik 20 was, was het helemaal niet evident om een relatie met iemend van hetzelfde geslacht naar buiten te komen. Je werd in een getto gedrongen.Niet aanvaard, zeker niet als je in een boerendorp woonde.
Gelukkig voor de jongeren van nu ( waar ik mezelf ook nog bij reken ) is dit nu allemaal veranderd en kan je op de meeste plaatsen jezelf zijn.
Ik heb de film voor het eerst 4 weken geleden gezien en ben er nog kapot van, het laat je niet los. Vooral het einde.
Mooi gezegd horseman… heb de film gister gezien en ben er vreselijk van de ondersteboven. Het heeft me heel diep geraakt, me ontroerd, me aan het denken gezet en me nogmaals doen inzien dat je, no matter what, je hart moet volgen…
Toen ik deze film aan mijn familie aanraadde, zeiden ze “Zeg, ik heb geen goesting om naar twee homo cowboys te zitten kijken.” Ja da was dus zo teleurstellend he… De film was prachtig. Meer een ervaring dan een film, en ik vind dat dat het hoofdingrediënt moet zijn.