Gentblogt

Exsimplicity.

woensdag 1 maart 2006 13u18 | Lode! | 7 reacties
Trefwoorden: Minard, theater.

Ik ben zonet met mijn mama (!) door de sneeuwvlokken teruggewandeld van de Minardschouwburg, alwaar we naar de voorstelling Exsimplicity van Ontroerend Goed (OG) gaan kijken zijn.

Ik heb me op voorhand wat geïnformeerd over dit gezelschap dat zijn 5e verjaardag viert in de Minard met de herneming van tal van voorstellingen. Net vóór de voorstelling hoorde ik nog de OG-woordvoerder op Mekka verklaren dat Herman De Coninck ooit geschreven had “dat een dichter een makelaar is in ontroerend goed”. Prachtig is dat, maar die mens was wel zo eerlijk om er bij te vermelden dat ze die quote maar ná hun naamkeuze ontdekt hebben.

Exsimplicity is allerminst conventioneel. In Zone09-magazine stond de term meta-theater, maar ik hou het liever bij analyserende acteurs / acterende analisten.
Vreemd hoor, als de 3 acteurs op scène geen verhaal vertellen, maar het publiek toespreken vanuit het standpunt van de schrijver, elkaars personage of vanuit hun eigen ik die een personage speelt. Vreemd maar toch niet vervreemdend.

“Ga maar op de eerste rij zitten” zegt de hostess ons, en dat doen we ook. Ready for interactie! Acteur Peter bijt de spits af: “voelt u het ook? Spannend hé!? Dat begin…” Ja, we voelen het, we voelen zelfs sympathie omdat de acteur onze gevoelens onderschrijft. Zo valt die beginspanning ineens weg. Als Peter even later poedelnaakt voor het publiek staat, zonder echte reden, gewoon omdat hij dat graag doet, is iedereen wat gegeneerd. “U hoeft niet in mijn ogen te kijken hoor”, zegt hij tegen mijn ma, “ik en mijne piet, wij mogen gezien worden!”. Ik denk “nu krijgt ze het”, maar nee, mamie kan er nog mee lachen. Ik geloof mijn ogen niet, maar ik voel in mijn rug dat ik niet de enige ben. Het publiek volgt met verbazing een verhaallijn die er niet is, een personage dat gesproken wordt door de tekstschrijver. Ik ben zelfs tot 2 maal toe gekust door actrice die Laura speelt, omdat de tekstschrijver – die door haar spreekt – haar dat had bevolen.

Maar leuk gedaan, ze bleven ons echt boeien van begin tot einde, een klein uur lang. Voor personages Annanda, Laura en Peter zijn de emoties bij het publiek géén raadsel, au contraire. Haarscherp overlopen ze hoe elk van ons van thuis tot in de zaal gekomen is, wat we gezien, gedacht en gedaan hebben tot op het moment dat we vóór hen zitten. Acteurs in het donker, spotlights op het publiek.

Tot slot krijgen we nog een opdracht, een truukje dat ervoor zorgt dat het gezelschap een staande ovatie op aanvraag verkrijgt. Niet dat het niet verdiend was: we hebben van het stuk genoten.

Info:
U kunt vanavond voor het allerlaatst naar Exsimplicity in de Minard…

© 2006 GENTBLOGT VZW