Gentblogt

Nonnenbillen

dinsdag 18 april 2006 14u00 | Ina Leijman | 8 reacties
Trefwoorden: cirkulerend.

Cirkulerend in Gent, studenten verhalen over hun stad (10)

Drup… Regendruppels versieren de trapgevels van Gent. Net zoals vroeger. Als klein meisje was ik gefascineerd door het kleurenspel van de zon en de regen. Als je bofte kon je ‘s zomers als het regende, een vrolijk neerdwarrelende regenboog zien over het water van de Koren- en Graslei. Tijdens de Gentse feesten voerden de Afrikaanse geluiden van Polé Polé je tot in de hemel. Daar danste je verder met je hoofd in de wolken en een frisse cocktail in de hand. Een massa joelende mensen ging waanzinnig tekeer. Razen, rennen, razen, rennen…

Koude regen zijgt naar beneden. Ik knoop mijn jas dicht, snoer mijn sjaal een beetje aan en zet m’n regenkap op. Ik bevind me op een leeg plein in Gent. Het plein is ingesloten door enkele prachtige, wit geverfde huizen. Stilte. Rust. Vroeger gonsde het hier van de kinderstemmetjes. Fier als een gieter kwamen ze het plein opgelopen met hun entreekaartje en ze zochten de beste plaatsten uit voor henzelf en hun vrienden. Als ze 20 frank op zak hadden, spendeerden ze die aan zakjes snoep of kochten cola. Die lieten ze dan aan hun voeten op de grond staan. Ze roerden noch de cola noch het snoepgoed aan voordat het stuk gespeeld was. Ze riepen en tierden opdat hun held de slechteriken zou overwinnen. En natuurlijk deed hij dat altijd. Pierke was ook mijn held.

Ik bevind me op een leeg plein in Gent. Véél te stil, véél te rustig. Het vroegere Museum van Volkskunde heet nu het Huis van Alijn. De nieuwe naam zorgde duidelijk ook voor een nieuwe sfeer. Het bevalt me niet. Kinderstemmetjes lijken voorgoed uitgewist, het poppentheater is zijn glorie stilaan verloren en de sfeer is verdwenen. Het eens zo beroemde poppentheater van Gent lijkt uitgedoofd, nochtans spreken nog altijd dezelfde mensen de stemmen in van Pierke en van de Champetter en zingen ze nog altijd dezelfde vrolijke liedjes. De stukjes worden elke zomer herhaald in openlucht, als het weer het toelaat tenminste, maar het lijkt wel alsof niks de oude sfeer kan terugbrengen. Tenzij de klompenmaker terugkeert, die vroeger naast de poppenkast stond. Hij maakte klompen naar ieders smaak: wou je een sleutelhanger, misschien een paar klompen voor je pop of wou je ze liever aan je voeten? Hij vervaardigde het allemaal voor een zeer schappelijke prijs. De kinderen keken toe hoe hij een rechthoekig stuk hout omtoverde in een klomp.

Ook de pierkestombola is verdwenen. Op je toegangskaartje stond je tombolanummer en daarmee kon je op het einde van de voorstelling een mooie prijs winnen: een gratis ijsje, een zakje snoep, een klomp ofwel een echte pierkespop. Ik ben enkele keren in de prijzen gevallen. Ik was reuze blij met al die ijsjes. Op dit plein, wou ik dat de tijd was blijven stilstaan. Al was het maar voor even dat ik al die gelukkige gezichten nog eens kon zien en dat ik die typische Gentse sfeer nog eens kon opsnuiven.

Ik sta op en loop naar de uitgang, de trap af en even verder aan mijn linkerzijde kom ik voorbij het snoephuisje Temmerman. Talloze herinneringen doen mijn hart sneller kloppen. Ik duw de deurklink zachtjes naar beneden en ik stap het blauw geverfde, pittoreske huisje binnen.

Binnen: stilte. Rust.

Ik kom ogen tekort: links, rechts, boven en onderaan, ter hoogte van je voeten, staan er talloze Gentse specialiteiten opgestapeld. Vroeger stond de toog links van je als je binnenkwam, nu hebben ze hem helemaal achterin de winkel geplaatst.

“Nog niet eens zo’n slecht idee,” denk ik bij mezelf en vraag 100 gram nonnenbillen en 150 gram neuzekes (voor mijn oma want die eet dat toch zo graag). Verdwaald in mijn vreugde kijk ik opeens, zonder reden, links van me. En daar staat het.

Ze hebben het dus nog altijd, het rad.

Als klein meisje mocht ik altijd aan dat oude rad draaien. De pijl wees dan een kleurtje aan en in dat kleurtje kreeg je een snoepje van de verkoopster. Schichtig draai ik aan het rad. Tiktiktik tiktik tik tik… “Dat maakt dan 3 euro 20, a.u.b.,” zegt de verkoopster en in een witte draagtas overhandigt ze mij het keurig ingepakte snoepgoed. Ook hier is er een scheur in mijn droombeeld gekomen. Het is allemaal niet meer zoals vroeger. Ik ben groot geworden en alles is veranderd. Ik betaal, hang het snoepzakje rond m’n arm, verlaat de winkel en steek de brug naar de Vrijdagsmarkt over.

Ik laat een heleboel dromen achter in het oude Gent. Maar de herinneringen bewaar ik voor altijd.

Info
©irkulerend in Gent, Studenten verhalen over hun stad
Hogeschool Gent
2005, p. 31-32
Intro & eerste aflevering

© 2006 GENTBLOGT VZW