RSSStuDe chocofoon
Bij het ontwaken deze morgen vroeg mijn vader mij: “Wat is dat nu weer waar jij stukjes voor schrijft? Gent blaft?â€
Och, mijn papa kan ongelofelijk onwetend zijn… Na bijna vier jaar (de tijd dat zijn eigen dochter al psychologie studeert) kent hij nog altijd het verschil niet tussen een psychiater en een psycholoog. Daarmee heeft hij mij al een aantal keer het schaamrood op de wangen bezorgd.
Psycholoog word ik dus, dat is vijf jaar studeren. Een psychiater is een gespecialiseerde arts; die heeft dus eerst 7 jaar geneeskunde gedaan.
Geregeld denken mensen dat ik psychologiegewijs de hele tijd zit te analyseren wat ze zeggen, om hen toch maar op een seksueel geladen freudiaanse verspreking te kunnen betrappen. Hoe fijn dat ook kan zijn, niets is minder waar in mijn geval.
Twee jaar geleden heb ik namelijk beslist om keihard weg te lopen van de esoterische concepten, die vaak terugkeren in de klinische optie. Ik zag het echt niet zitten om 24/24 en 7/7 met andermans problemen bezig te zijn (ik heb al genoeg aan mijzelf…).
Bedrijfspsychologie en Personeelsbeleid is het bijgevolg geworden. Nog nooit heb ik daar spijt van gehad. Waarschijnlijk raak ik dan na mijn studies verzeild in de zachte kant van de harde businesswereld, nl. Human Resources. Het vooruitzicht daarvan lijkt mij eigenlijk wel plezant: Human Resources en ik zullen een uitstekende match, het perfecte koppel en bovenal zielsgenoten zijn omdat ikzelf ook de harde bolster-blanke pit-filosofie aanhankelijk ben. (Waarschijnlijk word ik naast psychologe ook zo’n trien met oogkleppen op, die getrouwd is met haar werk.)
Ondanks mijn fascinatie voor het meedogenloze businesslandschap ben ik toch altijd wel massa’s geïnteresseerd gebleven in andermans problemen. Nieuwsgierigheid is dan ook een talent dat iedere psycholoog van gelijk welke optie nodig heeft.
Om zoveel mogelijk van iemand anders te weten te komen, heb ik daar recentelijk iets op gevonden… In mijn ingebeelde vrije tijd pretendeer ik namelijk een chocofoon te beheren. Hierbij bied ik vrouwelijk schoon (occasioneel ook mannelijk schoon) een stukje chocolade en een telefonische schouder om op te huilen. Chocolade, ook mijn troost in bange examentijden, zet werkelijk de emotionele sluisdeuren open. Hele levensverhalen zijn mijn deel dan en – zonder mijn gevoel voor empathie te verliezen – geniet ik schaamteloos van andermans miserie.
Het zijn dan ook vooral die verhalen die ik tijdens de examens mis; er is dan jammer genoeg geen tijd over voor de chocofoon. En hoewel ik volledig de noodzakelijkheid van examentoestanden besef, vind ik de sociale isolatie die ermee gepaard gaat, werkelijk pervers. Opsluiten in een dwangbuis, dat zouden ze met examens moeten doen!
Ik ben ondertussen alweer volop begonnen met sociale plannen te maken… Er is werkelijk niets anders dat mij meer moed geeft dan dat. Maar alvorens ik weer sociaal kan gaan doen en eventueel tot over mijn oren verliefd kan worden op een zomerse pretty (en prettige) stranger, moet ik dringend nog wat blokken en zo. Volgende week woensdag heb ik mijn eerste examen zelfs al achter de rug. Uiteraard bezorg ik jullie daar een volledig verslag van.
© 2006 GENTBLOGT VZW
“De zachte kant van de businesswereld: HR”
You wish :D
De Chocofoon: lijkt me een zalige uitvinding. Net nu ik daar wel eens gebruik zou van willen maken… ;)
In elk geval: succes met de examens!
Lang leve de chocofoon! ;-)
Mooi idee voor volwassenen:p
Jongeren zoals ik kunnen al bij de jongerentelefoon:p
Als ik jou was zou ik de chocofoon niet alleen bij telefoon houden maar ook bij email;).
Greetzzz
Troost je, ik ben al enkele jaren afgestudeerd en aan het werk, en volgens mij kent mijn pa nog steeds het verschil niet… ;-)
Toen ik (slik, 14 jaar geleden al) aan mijn studies kunstwetenschappen begon vroeg niet alleen iedereen ‘wat je daar mee kon doen’, maar was er ook een tante die vroeg of we op de univ in Gent een ‘grote speelplaats’ hadden :)