RSSExcentrieke figuren
Dit keer heb ik meer geluk met de hittegolf. Ik ben immers niet zo’n warmte-beest. Vorige keer viel die hittegolf net tijdens de aanloop naar een redelijk zwaar examen. Ik had het toen zo erg dat ik mijn bed gewoon niet uitraakte. Naar buiten gaan om een broodje, zat er toen ook helemaal niet in. Een hele dag met koppijn rondlopen en pas ‘s nachts even buiten kunnen gaan wandelen, het was geen pretje. Mijn examen was er ook naar…
Dit keer heb ik echter wat tijd voor mijn volgende examen. Ik heb dan ook een weekje vakantie genomen, net op het goede moment, zo blijkt. Van blokken zou er toch niet al te veel in huis gekomen zijn. Vannacht ben ik gestart met dat laatste vakje, maar het was echt veel te warm op kot. Het resultaat: slechts 15 pagina’s. Soit, beter dat dan niets hé. De rest komt nog wel in orde, er zijn zachtere temperaturen voorspeld.
Zoals Stijn een paar berichtjes gewijd heeft aan het belichten van enkele studenteniconen, wil ik hier ook een paar duistere figuren belichten die wel gekend zijn in de studentenpopulatie. Niet doordat ze zich voor de studenten inzetten, wel door hun excentriciteit. Enkele ervan zijn misschien ook door niet-studenten gekend, omdat ze zich ook op ander publieke plaatsen met veel volk begeven. In de universiteit duiken ze echter steevast op.
De eerste is maanman Mark Peeters. Deze illustere persoon, steeds vergezeld van het bordje “Ruimtevaart is fake”, bezoekt nogal graag de faculteit Ingenieurswetenschappen in de hoop aldaar kritische studenten aan te treffen die de (naar zijn mening) door hun strot geramde ruimtevaartsprookjes wel eens ontkracht willen zien. Ik herinner me nog, als eerste kannertje, dat die persoon daar in de hal opdook en natuurlijk door de aanwezige studenten meteen naar de dichtst bijzijnde prof gestuurd werd in de hoop getuige te kunnen zijn van een geanimeerde discussie. Bij de proffen stond hij echter wel gekend, de meeste gingen er dan ook niet op in, behalve een keer de prof Klassieke Mechanica. Voor de burgies was het natuurlijk ook altijd tof zelf op zoek te gaan naar de fout in de redenering van de maanman.
Een ander grappig persoon, is het oude vrouwtje, met haar oude cassetterecordertje aan de hand waaruit klassieke muziek galmde. Hiermee trok ze de aandacht van de omstaanders, om vervolgens een preek te geven over de betekenis van ware liefde en het feit dat vrouwen meer lange rokken zouden moeten dragen. Toen ze dat tijdens een of andere pauze kwam verkondigen, werd ze uiteraard ddoor de studenten doorgestuurd naar het grote auditorium waar nog redelijk wat volk aanwezig was en de prof net zijn bord aan het schoonvegen was. Met grote stap trok ze naar voor, de muziek goed luid, recht het podium op, naar de prof gebaren makend dat hij zich best uit de voeten maakt. Er kwamen twee stoere mannen van de faculteit aan te pas om de dame van het podium en uit de zaal te verwijderen. Regelmatig dook ze nog eens op ter hoogte van de studentenresto, in haar auto, met de cassetterecorder door het open schuifdak. De laatste tijd heb ik haar niet meer weten opduiken. Weet iemand of ze nog actief is momenteel?
De laatste in deze reeks, is Wim Petrus. Deze oudere man met een lange paardenstaart tot op z’n kont, met een stamnummer daterend van begin de jaren 80, was ingeschreven in de eerste kandidatuur burgerlijk ingenieur. Enkele jaren later was dat nog steeds het geval. Hij claimde de uitvinder te zijn van het concept “laptop”, maar vergat er jammergenoeg een patent op te nemen, net als bij zovele andere zaken die eigenlijk op zijn naam moesten staan. Zijn hoge intelligentie wou hij steevast bewijzen door bij elke vraag van de prof uitermate enthousiast de hand op te steken, vaak zelfs als enige, om zich daarna compleet belachelijk te maken met een totaal verkeerd antwoord. Hij was niet te beschaamd om, wanneer hem het woord gegeven werd, naar voor te lopen om zijn uitlegje aan het bord of met de pc en videoprojectie te doen.
Dergelijke figuren behoren al snel tot de stadslegendes en toveren, in het begin dan toch, steeds een glimlach op je gezicht, een kleine afwisseling. Na een tijdje begint het natuurlijk wel een beetje tegen te steken, maar kom. Ze zijn dikwijls ook een welgekomen onderwerp om even de spot mee te drijven in studentenshows en geven er dan ook altijd dat tikkeltje extra aan.
© 2006 GENTBLOGT VZW
Tegenwoordig geeft er een Wim Petrus les aan de Hogeschool Gent aan de Industrieel ingenieurs elektronica. Gezien de verhalen die over hem de ronde doen en z’n lange paardenstaart, zou het best wel eens om dezelfde kunnen gaan…
Ik had ook al zoiets opgevangen en het gaat idd om dezelfde persoon, maar ik dacht ook opgevangen te hebben dat die persoon daar ondertussen al weer verdwenen is.
Dat mens met haar ware liefde (en de poppen die ze altijd meezeulde) liep al rond toen ik eind jaren ’80, begin jaren ’90 op de plateau mijn broek versleet.
De andere twee heb ik nooit meegemaakt. Wel een andere excentriekeling die een tijdje geleden overleden is: dat Don Quichote achtige typetje dat altijd met zijn hele hebben en houden verzameld in een paar plastic zakken de stad afdweilde (op het eind van zijn leven zat hij vaak in de cafetaria van station Dampoort).
Maar diene brave jongen dwijlt al jaren heel Gent af, volgens mij leeft hij nog altijd.
Liedesgodinnen! En meisjes moeten rokken aandoen. Er werd destijds gefluisterd dat het de vrouw was van een prof die aan kanker of zo was overleden. Ik heb echter nooit kunnen achterhalen of daar iets van aan was.
1. Is da die zwerver met de kapotte winterjas en haar dat op dreads begint te lijken? Iedere keer dat ik hem zie, heeft hij een paar plastiekzakken meer!
Kent iemand het verhaal van die man?
2. @Bruno: nu ben ik nie meer mee! De vrouw met de radio met klassieke muziek is de OVERLEDEN vrouw van een prof? Of zijn mijn bovenleidingen gesprongen door de warmte?
Haar man zou inderdaad prof geweest zijn aan onze universiteit. De dame in kwestie is er rots vast van overtuigd dat de universiteit haar man heeft vermoord. (hoe, dat weet ik niet)
‘t Is de prof die overleden is natuurlijk. Tijd voor een verfrissing Hanne ;)
Mijn geheugen laat me steeds vaker in de steek, maar ik meen me te herinneren dat haar echtgenoot ene Michel Van Ongevalle was. (?)
En ze liep inderdaad rond met een cassetteradio met klassieke muziek, en ze reed rond met een auto auto vol poppen en en “jullie zijn zóóó mooi hé, mocht ik in jullie binnenste kunnen kijken dan zou ik een schilderij maken hoe jullie eruit zien vanbinnen!” en ook wel “meisje, jullie moeten prinsessen zijn, en eten mag niet op plastieken tafels gezet worden of op papieren tafellakens: katoen moet dat zijn!”
O! O! En wie kan Zotte Frans vergeten? Met een lange grijze baard, en ‘s avonds en ‘s nachts fulmineren tegen iedereen en alles! Ik ben er ook nog menigmaal door tegengehouden: “HUICHERLAAR!!! Gij JEZUIET in WIT gekleed, gij VERRAADT uw eigen gedachten! HUICHELAAR!!!!!”
Het laatste dat ik ervan gehoord heb, denk ik, is dat hij pas twee weken na zijn dood is gevonden. :(
Die man die op het eind vaak te vinden was in het Station Dampoort, is ondertussen overleden. Enfin, dat herinner ik me toch, dat stond een tijd geleden in de krant, maar ik weet niet meer in welke, en evenmin wanneer. Die man was erg mager, zeer bleek, had continu plastieken zakskes mee, zeer verward uiterlijk met een naar ik vermoed jaren niet meer gewassen haar en rommelige baard… God (als ie bestaat) hebbe zijn ziel.
Ja… je kan er wel eens mee lachen, maar er zitten toch tragische verhalen tussen, é…
Ik heb het eens opgezocht in het archief op de site van De Morgen. In een artikel van 2/2/2006 (“Gent Dampoort neemt afscheid van een authentiek mens” door Marijke Libert) stond te lezen dat de man met de plastic zakken Herman Chaves Daguilar heette. Chaves Daguilar betekent volgens diens broer ‘graaf van de adelaar’. Ik ga hier niet het volledige artikel pasten, maar die man zijn levensverhaal leest als een novelle.
dat is hem inderdaad, ik herinner me nu ook zijn naam.
Die mevrouw met haar radiootje heb ik eens zien staan roepen tegen een gebouw waar aan werd gewerkt (in de Sint-Pietersnieuwstraat). Ze tierde dat de bouwmaffia haar man had vermoord.
Die maan-man loopt ook veel rond op de Gentse Feesten.
Ik dacht eerst dat de zwerver waarover jullie het hadden die jongere man was. Hij loopt ook altijd rond met plastic zakken, en hij heeft een wat androgyn gezicht. Ik zie hem soms ook rondzwerven in Brussel-Zuid.
Pakkende figuren allemaal inderdaad.
De dame met het cassetterecordertje… is/was inderdaad mevrouw Van Ongevalle, vrouw van een overleden prof. Ze woonde (woont?) ergens aan de kust, op de dijk.
Ja, wie is die man met die plastiek zakken, die verscheurde anorak en die dreads, dat zou ik ook wel eens willen weten. Nu hangt hij steeds rond in de buurt van de Nederkouter. Negen kansen op tien dat je hem daar treft.
plastiek zak man is gewoon een psychiatrisch geval dat zich zowel in Brussel als in Gent begeeft, telkens in de buurt van stations. Toen ik in Brussel woonde (99-03) heb ik hem heel vaak gezien ergens tussen de noord-zuid verbinding. Groot was mijn verbasing toen ik hem, na een jaar in Gent te wonen, ook regelmatig tegenkom langs tramlijn 1. Maak u geen zorgen, hij vindt steevast de weg naar opvangcentra indien het te koud of te nat is. t is geen dommerik hoor, maar probeer er niet tegen te praten of hem eten te geven. Zijn reactie is altijd negatief, hij voelt zich onmiddellijk bedreigd of gaat lopen. Triestig geval.
Jaaaaaah, wim petrus, die heeft ons nog staan vertellen dat ie de uitvinder van het banksys systeem is. Voor al uw banksys-problemen, één persoon!
Maanman heeft het practicumlokaal van de S2 ook binnen zijn actieradius liggen. Naar ‘t schijnt zeer vervelend als je practicum aan het krijgen/geven bent :-)
Die man was ook vaak in Eeklo te vinden. Hij was een zwerver. Velen vonden hem sympathiek. Hij werd ook wel eens ‘katwezel’ genoemd. Hij is even te zien op een youtube-film van de zanger Vanoverdijzers, in zijn nostalgisch liedje over Eeklo.