RSSImpressies van blok en examens
Student in Gent. Impressies van blok en examens. Daar gaat deze reeks over. Dienaangaande twee getuigenissen van dezelfde persoon in verschillende hoedanigheden.
Dinsdag 13 juni 2006, 14u, auditorium NB II, Universiteitstraat Gent, examen voor 1ste bach criminologie. Een verstikkende hitte hangt dreigend zwaar als een dubbeldik gevoerd donsdeken boven de stad. Aan de poorten van de auditoria troepen in drommen de arme slachtbankrijpe studenten samen in ambivalente anticipatie voor wat onvermijdelijk komen zal.
De deuren openen zich. De verstommende massa zet zich in beweging en verdeelt zich via ongeschreven conventies van het examengebeuren keurig op de daartoe aangegeven plaatsen. Angstzweet vermengt zich met transpiratie, inspiratie met excitatie en de hete lijven drijven het kwik tot wanhopige hoogten.
Instructies worden de zaal ingeslingerd. Het startsein. Gekriebel en gekrabbel. Geen gebabbel, dat mag niet! Enkel doofstomme monologen van zich pijnigende geesten. Het voorgeschreven scenario ontrolt zich onstuitbaar en onhoudbaar als een schier eindeloze langgerekte doodsscène. De enige toeschouwers zijn deel van het decor: assistenten, die professorale voetvegen, die o zo gewillige meeheulende beulen in dit tot tranen toe bewegende drama.
Schier onverstoorbaar onverschillig en ongevoelig kijken deze veredelde ‘koewagters’ van op hun verhoog vooraan verheven neder op het slachtveld, waar de eerste slachtoffers er reeds de brui aan geven. Geestelijk uitgemergeld door de intellectuele beproeving slepen zij zich plakkerig naar voren, waar hen een laatste tergende opdracht wacht: hun examenpapieren op het juiste stapeltje deponeren én het plaatsen van hun handtekening, als bewijs dat zij op dit inferno aanwezig waren! Slechts één pennentrek verwijderd van de vrijheid. Onvermijdelijk. De tijd… die ploegt immer voort.
vrijdag 16 juni 2006, 13u30, aud. 4, Ledeganck, examen voor de 2de licentie criminologie, forensische psychiatrie.
Verdomd lot. Waarom speelt gij zo? Bredero. Waarom verkeert gij zo? Als een gevallen engel ben ik van mijn wachttoren gestommeld en bevind ik mij nu tussen het slachtvee, klaar om voor de zoveelste keer door de intellectuele mangel gehaald te worden. Het raakt mij niet. Gelaten onderga ik, de zot, mijn lot.
Het examen. Gekleurde papieren. Kennis. Ik sleep mij van vraag tot vraag. Mijmeringen. Hoe is het ooit zo ver kunnen komen? De strijdmakkers van weleer hebben hun strijd al lang gestreden. Niet ik, de zot, die niet van ophouden weet. Brunosaurus. Och ja… The end is near…
© 2006 GENTBLOGT VZW
jaja de studenten hedentendage hebben het toch zwaar te verduren hé ;-)
ik duim voor jullie zelfs met mijnen kleinen teen!