RSSOne day off…
Om half acht het bed in na een worsteling met limbodanseressen en touwtrekkers, niet werkende geldautomaten, tekortschietende bakkers, maar vooral veel Irish Coffees. Zwetend wakker worden, mijn verhemelte tegen de onderkant van hoofdkussen geplakt, me omdraaien en de glasophaaldienst verwensen. Een halve banaan door mijn keelgat wurmen en doorspoelen met restjes net niet verzuurde melk (de warmte lijkt zich zelfs in mijn frigo te hebben genesteld). Inderdaad, de ideale ochtend om een nieuwe dag Gentse Feesten aan te vatten.
En wat voor één. We starten in de Trommelstraat, waar we van de dispatching dienst een warm welkom krijgen: gratis drankje, toegangspin voor de verschillende voorstellingen en een overzichtskalender. Tijd dus voor een eerste portie puppetbusker, in de vorm van ‘La Foret dans la valise.’ . Inderdaad, franstalig, en dat was ook te zien aan het publiek. De aanwezige jonge ouders probeerden hun kinderen geboeid te houden voor de voorstelling, terwijl deze eerder oog hadden voor het betere klimwerk in, op en onder de aanwezige podia. Nochtans bleef de verstelster uit hart en nieren achtereenvolgens draken, bomen, vogels en prinsessen beroeren. Dit verhaal had duidelijk een kinderpubliek voor ogen, waardoor het voor de luisterende aanwezigen misschien iets te braaf en moraliserend was. Het Franstalige aspect had misschien kunnen overwonnen worden door de kinderen indien er meer actie en beweging zat in het verhaal, maar aangezien het juist een verhaal ‘dans la valise’ is, was dit dus niet het geval. Maar alle respect voor de vertelster, die bleef doorgaan en ook omgevingsfactoren (de overvliegende helicopter op het moment dat de draak droomt te kunnen vliegen!) gebruikte. Indien zij betere omgevingsfactoren heeft, zal haar verhaal hoogst waarschijnlijk op meer enthousiasme onthaalt worden.
Aan enthousiasme geen gebrek op onze volgende afspraak. De Hoep Hoep Hoela Show, ofte een waanzinnige jaren vijftig show in het Huis van Alijn. Verhaal van de dag: 1952. Enkele decennia voor mijn tijd, ergens in de leegte tussen mijn beider ouders geboortejaar. Maar meer nog dan dat, en ziehier de educatieve functie van de Gentse Feesten: het jaar van Fausto Coppi, Miel Dekeyser in Amerika en mijn eigenste moment de gloire: ik weet niet hoe het komt, maar ik wist wel dat Marilyn Monroe de cover van de allereerste Playboy prijkte. De locatie is geniaal (de binnentuin van het huis van Alijn), de presentator licht hyperactief en de randanimatie hilarisch voor mensen die een bizar kitsch gehalte hebben. Twee in foute bloemenjurken gehulde dames tonen voor hoe de was in die tijd gedaan werd, de uit de wastijl gehaalde Bh’s en ondergoed worden voor de neus van enkele oudere heren in de boomtakken gehangen, OXO soep wordt ter plekke gemaakt en uitgedeeld aan het publiek, borden met boterhammen met Huufflacke, … De blikken in de ogen van de aanwezige mensen (met een gemiddelde leeftijd die nu enkele decennia boven de mijne ligt) werd door dit over en heen weer gehots al danig op de proef gesteld, maar het moment suprème moest nog komen. Enkele hoepels werden uitgedeeld aan mensen uit het publiek die zich nog eens volledig mochten laten zoals vroeger. Hoelahoep: spanning. Hoelahoep: emotie! De kers op de taart? Lieven Debrouwer, deze keer zonder Confituur of Massis, wel met een ode aan Will Ferdy. Uit volle borst ‘Ik zien ou geiren’ horen meebrullen door mensen die verdacht veel op je grootmoeder lijken, nooit gedacht dat dat een soort kippevelmoment zou kunnen zijn.
Op dat moment weet je dan ook dat het dringend tijd is om andere oorden op te zoeken. Onbewust of niet (compensatie voor het jong geweld van de avond ervoor?), plots stonden we op de Kouter, temidden van de andere helft van de waardig ouder wordende medemens. Meer nog dan dat, hadden ze zich gehuld in prachtige dansgewaden voor een ‘Bal 1900’. Een koor op de kiosk, zeteltjes met aperitief, en vooral veel dansende carnavaleske mensen. Jammer dat de zon net aan het ondergaan was, maar dat gaf ons dan weer een prachtige reden om ons even te gaan neervleien voor een tasje koffie.
Onderweg een kakafonie van indrukken, jong beginnend jongleertalent tot artisanaal poppenspel, weggedrongen tussen honderden benenparen, zwetend en zwoegend voor wat wisselgeld van meestal, bij het horen van de slotakkoorden van de begeleidende muziek, wegvluchtende mensen.
Op naar Polé Polé, voor het optreden van Think Of One. Het kan gelegen hebben aan de afstand tot het podium, de van veel te weinig drank voorziene cocktailglaasjes, de warmte, the mood, de drukte die zich in de loden zwaarte van de zon niet in een dansende beweging kon omzetten, … anyway, waar ToO me in het verleden wel steeds van in het begin meesleepte, lukte dit nu dus niet. Waren het geen Gentse Feesten geweest, we waren zeker blijven staan, maar nu was er nog zoveel om te ontdekken, dus wijlen weg, richting eindafspraak van de avond.
Voor we daar echter aankwamen kwamen we nog aangenaam vast te zitten in Hot Club de Gand (waarom schrijf ik dit nu, een oase van rust op de groentemarkt, die nog geen 1% van de feestbezoekers weet te vinden, en dat ik zo wens te houden?), namen we ons voor om morgen een eigen T-shirt live te laten zeefdrukken door de mensen van Zetka in de hoogpoort en raakten we in een hilarische lachbui bij de hoog-kampvuur-gehalte optreden onder de trappen van in het huwelijk tredende paartjes aan het stadhuis. We blaasden zelfs even onze borstkas op om voorbij de uit de Frontline verloren gelopen metalfans in het Keetje naar het toilet te gaan, wat zeg ik, naast hen op de straatstenen een pint te drinken!
Maar dat was niet waar we naartoe gingen. Neen. Beats and grooves, maar met mate. Jawel, Herbert op 10 days off. Geweldig! Fenomenaal! Formidastologisch! Intens! Grappig! Wilt u meer? Supersonisch! Kei-vanalles! Neig! Blootsvoets! Liefde!
De rest hoeft u niet meer te lezen, maar geeft gewoon een beetje achtergrond informatie bij deze woorden. Je set starten met je twee meest bekende nummers, om vervolgens nog op een hoger niveau te gaan spelen. Dit slechts gehuld in een oranje badjas. Een colablikje verpletteren voor de micro en daar vervolgens een nummer uit persen. Twee ongelooflijke zangers (eveneens gehuld in matchende gestipte nachtkledij), een breedgeglimlachte mean moddafucka van een gitarist in Sonic Youth T-shirt en een toetsenist die zo mijn vader kon zijn (we spreken hier over uiterlijke kenmerken). Dansende menigte van de eerste tot de laatste tonen. Nu ja, gewoon geweldig! Fenomenaal! Formidastologisch! Intens! Grappig! Supersonisch! Kei-vanalles! Neig! Blootsvoets! Liefde!
© 2006 GENTBLOGT VZW
Herbert was inderdaad de max! Mocht voor mijn part gerust nog een uurtje langer doorgaan… Passeert de grote meneer binnenkort nogmaals in onze contreien?