Gentblogt

Boomtown rockt de hemelsluizen open

zondag 23 juli 2006 18u46 | Egel, Ilse, D. (tekst), D. (beeld) | 3 reacties
Trefwoorden: Boomtown, festival, Oude Beestenmarkt.

Zaterdag boomtown en voor de eerste dag keer een invasie van niet Belgische groepen. We waren benieuwd wat dat zou geven, gezien het hoge niveau dat A brand, An Pierlé, Das Pop en co de afgelopen dagen haalden.
Voor de gelegenheid krijgt u vandaag drie reporters: Egel heeft het over The Thermals, D. over Todd en ilse neemt Girls Against Boys voor haar rekening. En avant!

Het decor kon zaterdagavond niet beter zijn voor TODD. De dreigende grijze wolken boven Gent pasten uitstekend bij de stampende en niets of niemand ontzienende rock van deze getormenteerde zielen. Overigens, de oerkreten die bij momenten door de bebaarde zanger werden voortgebracht zou menig oud (en jong) beest danig jaloers gemaakt hebben.

In ware rockstijl werd tijdens het optreden nog wat aan herdecoratie gedaan. In een vlaag van publieksparticipatie mochten enkele gekwelde toeschouwers eveneens de nodige “zangpartijen” aan het optreden toevoegen. Na een goede uur van deze lawaaibrij was het dan ook niet verwonderlijk dat er boven Gent een onweer uitbrak.

The thermals zijn een soort Portland (Oregon, USA) supergroep die in 2002 ontstond uit de samenwerking tussen lokale bekendheden Hutch Harris (zang en gitaar), bassiste Kathy Foster en drummer Jordan Hudson. Hun eerste twee platen bevatten elk een dozijn enthousiaste lofi punk songs en zijn goed voor een halfuur razende rock per stuk, ergens tussen guided by voices en the ramones in.

Ondanks de soms overvloedige regen was boomtown toch redelijk gevuld, meer met echte rockers deze keer die de horden fladderende tienermeisjes van de voorbije dagen moesten doen vergeten. Voor sommigen een opluchting, voor anderen een teleurstelling waarschijnlijk.

The thermals die wij op het podium zien komen zien eruit zoals hun platen klinken, een paar enthousiaste jonge lieden. De eerste nummers zijn een beetje opwarmers maar al snel wisselen de liedjes elkaar in razende vaart af, alleen onderbroken door een korte “thanx”.

Zanger Hutch Harris roept en neuzelt tegelijk, bassiste Kathy Foster zorgt voor de nodige variatie en opwinding. Nieuw in de groep is de drumster Caitlin Love, die gewapend met een indrukwekkende bles, de drums te lijf gaat, soms zo enthousiast dat de stukken er letterlijk af vliegen. Ze lijkt heel uit de verte wel een beetje op Piet Goddaer.

De songs zijn een best of van de eerste en tweede cd aangevuld met een paar nieuwe van de in september te verschijnen nieuwe the body, the blood, the machine, allen op het gekende sub pop label.

De thermals zetten de traditie van de Amerikaanse gitaar groepjes waardig verder, zonder zich ooit af te vragen of en hoe origineel ze wel zouden moeten zijn. Ze maken plezier op het podium en hopen dat het publiek zich evenzeer amuseert. Dat hebben wij zeker gedaan, het was een goed optreden, dat gerust naast de Belgische collega’s mocht staan. Eén kritische noot: een uur the thermals is lang, zeker voor de niet fan. Op de nieuwe plaat zal moeten blijken of the thermals verder gaan met hun vertrouwde concept van 1,2,3 en rocken maar of ze de tijd hebben genomen om echte liedjes te schrijven. Wij zijn benieuwd.

Laatste groep op deze zaterdagavond is Girls Against Boys. Ik ben niet echt een kenner, maar ik vertoef gelukkig in uitstekend gezelschap voor de situatie: de heren rondom mij zijn speciaal voor deze groep naar de Oude Beestenmarkt afgezakt en geven me met graagte antwoord op al mijn vragen. Ik leer dat Girls Against Boys allerminst groentjes in het vak zijn en dat hun debuutalbum al dateert van eind de jaren tachtig. De New Yorkse Band heeft twee bassisten, blijkbaar en maakt veel lawaai. Ze stonden ooit op Rock Herk en op Pukkelpop en in De Vooruit. Regelmatig te zien in België dus.

Het zal ons benieuwen.
Het eerste wat me opvalt als deze jongens het podium bestijgen is dat ze er eigenlijk nogal braaf uitzien. Van zodra de muziek begint blijkt echter gauw dat schijn al eens mag bedriegen: hun muziek is opzwepend, bij wijlen slepend en altijd luid. Noise Rock gelijk ze zeggen. Of zoals mijn gezelschap het typeert: “vettige bas” en “zeer rock ‘n roll”.
De set van ruim een uur is aangenaam en onderhoudend. Er worden heel wat hoofden knikkend bewogen en er wordt gefloten en enthousiast geklapt na afloop van ieder nummer. Toch miste het concert net dat extraatje dat ervoor zou zorgen dat ik naar de platenboer zou hollen voor een CD van die mannen.
Goed, zonder meer. Maar daar blijft het ook bij.

© 2006 GENTBLOGT VZW