Gentblogt

Gent in een notendop

maandag 28 augustus 2006 8u59 | Shanna Verté | 6 reacties
Trefwoorden: cirkulerend.

Cirkulerend in Gent, studenten verhalen over hun stad (18)

Als student Vertaler – Tolk spoor ik elke dag naar Gent. Gent is een bruisende cultuurstad die schreeuwt om ontdekt te worden. Het is de stad van Keizer Karel, waar twee stromen elkaar de hand reiken. De stad waar televisieseries voor je ogen tot leven komen. Maar bovenal is Gent de stad van mijn studentenleven. Ik ben er niet geboren – die eer had ik niet – maar ik zou er zo mijn hart kunnen verliezen. Al twee jaar ben ik onderweg. Telkens weer pendel ik van Brugge naar Gent. Ook vandaag sta ik op een stampvol perron. Ik baan me een weg door de menigte en verover een plaatsje aan het raam. Voor ik het weet, spreekt de stem van de treinbegeleider: “Dames en heren we komen aan in Gent Sint-Pieters, station Gent Sint-Pieters.” In een mum van tijd brengt tram 22 me naar de hogeschool. Daar staat me een minder leuke verrassing te wachten. De lessen zijn geschrapt. Leuk hoor! Ben ik mooi voor niks naar Gent gereisd. Of toch niet?! Misschien is het wel de ideale gelegenheid om zelf eens de toerist uit te hangen en Gent te verkennen. Opnieuw spring ik de tram op.

Net voorbij de Bijlokekaai vallen we stil, een verkeerd geparkeerde auto blokkeert de weg. Het verkeer zit muurvast. Dat verbaast me helemaal niet. Het verkeer in de binnenstad verloopt altijd tumultueus. Gelukkig hoefde ik mijn rijexamen hier niet af te leggen! Misschien had ik toch maar beter voor het stapvoets verkeer gekozen, maar zonder tram ben ik verloren en bestaat de kans dat ik hopeloos verdwaal in de gezellig kronkelende straatjes. Ik sjees door de Veldstraat. Etalagepoppen trachten me te verleiden, maar deze keer lukt het me aan hun blikken te weerstaan! Ik wandel verder, links de hoek van de Hoogpoort om, en weer rechts het Werregarenstraatje in. Dit is dé plek in Gent waar graffitispuiters hun ding kunnen doen zonder gevaar voor boetes en gevangenisstraf. Wat verderop flaneert een man vergezeld van zijn Dalmatiër. Het duo laat een dampend verse hondendrol achter en loopt zonder omkijken verder. Dit is mij echter niet ontgaan en ik wijs de man er vriendelijk op dat dit soort kunstwerkjes hier niet thuishoort. In het midden van de Vrijdagmarkt waakt de held van Gent: Jacob van Artevelde. Het standbeeld wijst me de weg naar een volgende attractie: de Dulle Griet. Eeuwen geleden leende de stad Oudenaarde de Gentenaars een kanon uit, om zich te verdedigen tegen de Spanjaarden. Het loodzware ding slaagde er echter nooit in ook maar één kanonskogel te lanceren. De Gentenaars hebben de Dulle Griet gewoon laten staan en het kanon is nu vooral geliefd bij toeristen die er graag met de hele familie bovenop gaan zitten. Lachen en…klik! Ik slenter door de smalle straatjes. Elke gevel straalt een stukje geschiedenis uit. Bijna nooit zag ik ergens zo’n diversiteit aan bouwstijlen, zoveel architecturale pareltjes bij elkaar.

De avond valt en in de roze lucht komen wel duizend zwevende lichtjes tevoorschijn. Ghent by night… Je moet het eens gezien hebben. Ook de nachtraven worden er verwend en fuifgangers kunnen terecht in de Overpoort. Ook ik heb die buurt al verscheidene keren onveilig gemaakt. Na een nachtje stappen zijn de talloze kinderkopjes niet bevorderlijk voor zere voeten. Dan maar verder door de straten op je kousen. Niemand die hiervan opkijkt, want de meeste studenten zijn te beneveld om er ook maar iets van te merken.

Op het einde van de Kraanlei kom ik bij de Gentse topper: het Gravensteen. Een bezoek aan deze forse twaalfde-eeuwse kolos slingert je terug in de tijd. De verzamelde Vlaamse jeugd is hier al op schooluitstap geweest. Ik herinner het mij nog alsof het gisteren was: over het krakende parket van de grote zaal, langs de indrukwekkende wapenkamers en via de kille trappenhallen naar het winderige dak met de kantelen. Vooral de akelige vergeetput en de geraffineerde martelcollectie hebben al talloze zieltjes getraumatiseerd. Een gewone stadwandeling is algauw uitgedraaid op een avontuurlijke reis door de tijd. Ik loop verder, het Sint-Veerleplein over, en sla langs het water af naar rechts. Op de Graslei ga ik een tearoom binnen. De haard brandt er gezellig om de koude van een winterse namiddag buiten te houden. Buiten valt geen mens te bespeuren. Tijdens de Gentse feesten ziet het er hier wel anders uit! Dan is het een en al feestelijke drukte. Elk jaar tovert Polé Polé deze plek, nu zo stil en verlaten, om tot een tropisch paradijs. Vorig jaar was dit fiesta tropical een enorm succes. De sfeer zweefde over het water. Alle tafeltjes waren leeg en verlaten, iedereen danste. De nacht gleed voorbij en ook ik liet me meevoeren door de zuiderse klanken en aarzelde niet om te proeven van de overheerlijke sangria’s. Als je van Polé Polé hebt geproefd, laat de smaak je nooit meer los!

In Gent blijf je nooit lang op je honger zitten. Er is voor elk wat wils: de Gentse feesten, het internationaal filmfestival, de talloze winkels, de vele historische monumenten en je kunt er ook je smaakpapillen verwennen… Kortom, een stad met een roemrijk verleden en een levendig heden. De Korenmarkt is de plaats bij uitstek om temidden van de drukke stad even halt te houden en te genieten van het eeuwige geroezemoes. Het is de plek waar Gentenaars, studenten en toeristen elkaar vinden. Je vindt er een geslaagde mix van lekkere restaurantjes, gezellige terrasjes in de zomer, een vleugje geschiedenis en gemoedelijkheid. Op de Korenmarkt neem ik tram 1, die me naar het Sint- Pietersstation zal begeleiden. Daar plof ik neer op een bankje. Een eenzame duif komt me nog even gezelschap houden tot de grote klok op het Koningin Maria Hendrikaplein half acht slaat. Op spoor 12 staat de trein al op mij te wachten. Ik neem afscheid van Gent, maar niet voor lang…

©irkulerend in Gent, Studenten verhalen over hun stad, Hogeschool Gent
2005, p. 54-56. Intro & eerste aflevering

© 2006 GENTBLOGT VZW