Gentblogt

La Tourneuse de Pages

donderdag 31 augustus 2006 15u54 | Jeronimo | 4 reacties
Trefwoorden: bespreking, Studio Skoop.

Gisteren viel ik met een bont allegaartje één van mijn favoriete filmzalen binnen voor de franse thriller van Denis Dercourt met de uiterst engelachtige Waalse revelatie Déborah François.
Overal wordt de film goed onthaald en als een uitstekende thriller beschreven.
Ondanks het feit dat de film niet kan tippen aan de suspense van Hitchcock en dat er naar mijn mening niet echt veel suspens te voelen valt, blijf je aandachtig kijken, het typische trage franse tempo ten spijt en de soberheid die de alledaagsheid van de personages uitstekend schetst.

We volgen de 10-jarige Mélanie, een slagersdochters met talent in de vingers, naar een auditie voor een prestigeus conservatorium. De hooghartige beroemde pianiste Ariane zit de jury voor. Door een klein incident raakt Mélanie totaal uit haar concentratie en mag ze haar opleiding vergeten. Al aan de reactie op de ontgoocheling merken we dat ze er niet vlug over zal geraken.

Jaren later is Mélanie een uiterst frêle knappe jonge blondine met een lieflijk onschuldig engelengezicht. Een muurbloempje eerste klas dat een stage gaat volgen in een groot advocatenkantoor. Algauw wordt duidelijk dat de advocaat de man is van de pianiste en ze weet zich in te werken in het gezin als kinderoppas voor de zoon Tristan. De grote villa met de koele ongezellige afstandelijke sfeer die er huist is de perfecte locatie voor het komende drama.

Mélanie wint het vertrouwen van Ariane die van een hooghartige pianiste van weleer, weggezakt is tot een onzekere vrouw met plankenkoorts die de zwakke schakel vormt in het kamerorkest waarbij ze speelt. Mélanie wordt als bij toeval de blaadjesdraaister van Ariane, die zich enorm gesteund voelt en beter gaat presteren.

De hele film heeft een hele lange aanloop nodig, maar die aanloop maakt even zeer deel uit van het verhaal. Alles in de film verloopt chronologisch. Aan de ene kant is dat eindelijk weer eens normaal dan al die hedendaagse films war je de puzzel zelf moet samenstellen, aan de andere kant kan dit ook een zwakte zijn omdat je als kijker het “waarom” al weet.
Niettemin blijf je ietwat ongeduldig wachten op wat komen gaat. De wraak van de gevallen engel.

Verwacht niets spectaculairs, maar verwacht iets wat pijn doet, wat menselijk is en wat Mélanie niet tot een abstracte geschifte persoon maakt, maar gewoon een mens die een klein beetje gefrustreerd geraakt is dat ze zo ver wil gaan om Ariane haar mislopen carrière als pianiste betaald te zetten.

Waar heel veel franse films in het verleden verloren liepen in “van mijn erf”-episodes zonder inhoud of met dwaze kolder (gerard depardieu bv) en zonder doel, is dit toch wel een film die de aandacht vasthoudt, het geeuwen lag louter aan de vermoeidheid en de dorst.

Studioscoop Sint-Anna
Denis Dercourt. Met: Catherine Frot, Déborah Francois, Pascal Greggory. 85 min

© 2006 GENTBLOGT VZW