RSSTaxidermia
De Hongaar György Palfi heeft blijkbaar een reputatie als het aankomt op bizarre films die getuigen van slechte smaak in de goede zin. Ik ben niet met zijn werk vertrouwd, maar toen ik de trailer zag van Taxidermia tijdens het wachten op la Tourneuse de Pages en de volgende dag op meurtrières (die helaas niet in de Vlaamse zalen komt) was mijn interesse meteen gewekt.
Ook de reviews die de film omschreven als een “wansmakelijke bizarre komedie†en “choquerend†deden wat olie op het vuur. Rare films die het aberrante van een geest trachten voor te stellen zijn altijd welkom in het soms gekuiste moraliserende te afgeborstelde filmwereldje van vandaag.
Verwacht geen leeghoofdige perversiteiten zonder inhoud of context. Het is wel degelijk een film, een verhaal, een mini-epos van drie generaties. Verwacht u ook niet aan dieperliggende graafwerken in de psyche, zoektochten naar oorzaken van emoties of intermenselijke relaties.
Wat u kunt verwachten in een aaneenschakeling van scenes in de leven van een geperverteerde gefrustreerde soldaat met een vuurspuwende penis, zijn zoon die kampioen is in het walgelijke wedstrijdeten en diens rare kwiet van een zoon die een taxidermist is en de meest bizarre dingen opzet.
De soldaat is een zielig figuur die wegkwijnt in een schuurtje naast het huis waar zijn overste gelegerd is. De oorlog doet er niet toe, wel de eenzaamheid van de net niet idiote soldaat die een fetish heeft voor een kaars (metafoor voor de warmte en prikkeling van een zwoel vrouwenlichaam?) en zich niet kan inhouden wanneer hij een vrouw ziet (gekleed dan wel badend), inderdaad. In plaats van blote tetten ziet een mens een keer een blote penis. Al vind ik tetten toch een stuk smakelijker op naar te kijken. Hoewel, de tetten die Palfi laat zien zijn soms niet echt ‘smakelijk’ te noemen.
De soldaat is dan toch blijkbaar vader geworden. We zien Lake Balaton als dik vet zwijn schrokken dat het geen naam heeft tegen de klok in een hypercommunistische absurd aandoende arena en vreten maar. Mensen met een volle maag of die een schranspartij voorzien hadden na de film zullen denk ik geen eetlust meer gehad hebben. Ook de kotspartijen tussen twee rondes in worden spetterend in beeld gebracht. Toch doet het normaal aan. Want alles in normaal vanuit het perspectief van de hoofdrolspelers. Maar opeens kreeg ik toch een afkeer van ‘presskop’, een lekkernij nochtans.
De grootste freak wordt eveneens op dubieuze manier verwekt en is taxidermist.
Zijn ziekelijke bleke uiterlijk met rood omrande ogen en plukkig strodak geven hem het typische Oostblok-uiterlijk (van stereotiep gesproken). In tegenstelling tot zijn opgezwollen vader is hij graatmager en verheft het opzetten van alle levende of dode wezens tot een absurde kunst. Hij heeft echter een ultieme droom.
De regie vind ik echt wel goed, net zoals de sfeerschepping. Grauw, korrelig, ietwat gecontrasteerde kleuren. Geen schokkerige flitsende camerastandpunten, maar traag en bijna statisch gefilmd, wat bij momenten schitterende fotografie oplevert: poëtisch dan wel naturalistisch dan wel abstract absurdistisch.
Alles komt vrij natuurlijk over. Op geen moment voel je sympathie met de protagonisten, maar dat is ook niet nodig om weer met open ogen te kijken naar de zoveelste masturbatiepartij of vetvreetzakkerij. Heel grappige accenten af en toe, eenmaal je de smaak te pakken hebt.
Kortom wansmakelijke bizarre komedie.
Aanrader voor mensen die eens iets meer underground (om de term ‘cult’ niet te misbruiken) willen zien.
Van: György Pálfi. Met: Csaba Czene, Istvan Gyuricza. 91 min.
In studioscoop Sint-Anna.
htmlsite van taxidermia
© 2006 GENTBLOGT VZW
I couldn’t agree more! Ik zal me niet stoerder voordoen dan ik ben: tijdens de vadsige eetwedstrijden heb ik de blik toch meermaals moeten afwenden, maar toch vond ik dit een boeiende absurde film die zeer ‘mooi’ in beeld werd gebracht!