Gentblogt

“Een totale Entführung”, ook ik raakte beroerd en ontvoerd

zondag 1 oktober 2006 10u23 | Peter Decroubele | 1 reactie
Trefwoorden: Els-Dottermans, NTG, opera, theater.

Vorige week bekeken in het fantasstiche stadstheater NTG: “Een totale Entführung”, de opera die Ramsey Nasr bewerkte voor Muziektheater Transparant, samen met componist Wim Henderickx. De cast alleen al lokte me naar de theaterzaal. Want drie generaties topacteurs staan op de planken: Jan Decleir (speelde bij manier van spreken in duizenden films en stukken en is een levende legende), Els Dottermans (al meer dan tien jaar lang aan de top in het Vlaamse theater, barst van de kunde en is trouwens al jarenlang een erotische fantasie van me, een “krote”, een cultureel orgasme) en Tom Dewispelaere (de VTM-directeur uit ‘de Parelvissers’, een van de grootste komische talenten die ik de voorbij jaren zag).

Het hele gebeuren is gebaseerd op de opera “Entführung aus dem Serail” van Wolfgang Amadeus Mozart. Het speelt zich af an het hof van een Turkse pasja. De Spaanse edelman Belmonte (Jan Decleir) wil zijn geliefde Konstanze (Els Dottermans) bevrijden uit de harem van de pasja. Het is het begin van een reeks ongelukkige misverstanden. De opera barst van de clichés over moslims en westerlingen. En doet lachen. Het verhaal is simpel romantisch, eerder banaal zelfs, maar de vertolkingen, de regie en het concept zijn dat niet.

Opvallend is dat elke acteur een soort “sidekick” krijgt, iemand die de gezongen stukken voor zijn of haar rekening neemt. Dottermans en Decleir zingen dus zelf niet of amper. Daardoor is hun verschijning dan ook niet enorm zwaar wegend, maar Decleir moet maar een pink bewegen op het podium en zijn uitstraling golft al door de zaal. Idem voor Dottermans, die in dit stuk wel net iets te veel typische truukjes uit de kast haalt, dingen die ik haar al eerder zag doen.

De ware vedetten zijn Stefaan De Gand (gevormd in de Brugse academie), die een Arabier speelt, een gatlikker van de pasja. Hij zingt bijna de hele tijd en doet dat met een basstem die galmt als een klok. Hij is komisch, als ie spreekt plat West-Vlaams (“let ip, ie hoat er zinne piet insteekn”, “toch vrjid ambetant dat die Arabieren zwoa moeilijk te verstoan zin”, “bleuf van mie hie vule jeanette”) en draagt voor een deel het stuk. Net zoals iedereen volledig in het wit getooid, is Tom Dewispelaere, de man ook die tot de vaste kern van Olympique Dramatique behoort. Spreekt Kempisch, draaft halfgek over het podium, duelleert met De Gand want zijn persoonlijkheid is even beïnvloedbaar. Van “mottige moslim” tot “da is ier nie normoal”.

De andere zangers en zangeressen zijn duidelijk gevormd en bezorgen de buis van Eustachius de genoegdoening van de opera-vibrato, van de tonale herhaling, van de cascade van klanken. Gesteund door een wervelend orkest. Jammer dat er aar een 15-tal orkestleden zijn, maar dat zal wel met budgetten te maken hebben.

De “Entführung” uitkijken, vergt twee uur en twintig minuten van je tijd, maar verbazingwekkend genoeg glijdt dat voorbij. De echte operaliefhebber zal het wel niets vinden, de pure theatermens zal het wellicht wat flauwe Spielerei vinden, maar ik was geamuseerd. En mag theater daar niet om draaien? De tekst volgens is trouwens ook niet moeilijk want zoals in de grote opera’s wordt op een scherm boven het podium de tekst geprojecteerd. Een bijwijlen spitse woordenvloed van Nasr, tegenwoordig Leonardo da Vinci als ex-stadsdichter, acteur, regisseur en schrijver. Jammer dat het scherm op de première even haperde. Met typische termen als “logout”, “entering data”, “system running”, “sytem ready” en diets meer als gevolg. En hilariteit, die wel niet bedoeld was.

Dit is een mooie dubbele stijloefening, een plezier voor oog en oor met een minimalistische scenografie, het brengt het publiek in contact met de toch wel grote Mozart en het is een grappige beleving van een modern sprookje.

En Dottermans, tja. Achteraf kon ik enkele minuten een paar vierkante meter met haar delen in de hernieuwde foyer van het NTG (die lounge bar is gelukkig verdwenen). Mannekes, ik voelde weer testosteronstoten waarvan ik dacht dat het niet meer kon. O ja, ze nam ook het woord “geil” in de mond, maar sta me toe dat ik de context én het gesprek én de aanleiding voor mij hou. Ik mag ook iets hebben, ik mag ook eens ontvoerd worden. Toch?

Een totale Entführung, gezien in het NTG. Foto’s: Herman Sorgeloos. Foto Els Dottermans: Kris Dewitte (bron)

© 2006 GENTBLOGT VZW