RSSFocus Knack festival preview dag
Zaterdag was ik samen met twee andere cinefielen te gast op de Knack-FOCUS-filmfestival-preview. Of hoe je het beestje ook wil noemen. Vijf films kregen we gepresenteerd van Patrick Duynslaeger.
BLISS beet de spits af rond 10u ’s ochtends. Bliss schetst het dagdagelijkse leven van een taxichauffeur in een mistige Chinese stad. Zijn vader is een gepensioneerde politieman die hertrouwd is met een vrouw wiens zoon niet op het rechte pad kan blijven. Drie levens die met mekaar verbonden zijn en door mekaar worden gevolgd.
De taxichauffeur wil zorgen voor zijn zieke vrouw, de vader wil een graf vinden voor zijn overleden eerste vrouw en de criminele zoon dreigt te vervallen in zijn oude gewoontes ondanks een vriendinnetje dat hem op het rechte pad tracht te houden. De beelden scheppen een beetje een naturalistische, moedeloze en weinig hoopvolle sfeer. De dialogen tekenen het alledaagse van de personages. Hun geheimen, hun trauma’s en misschien zelfs de uitzichtloosheid van hun situatie. Gewone mensen op zoek naar een zin van hun leven.
Een film die het ontdekken waard is voor de liefhebbers van de opkomende Aziatische cinema die geen kung-fu –spektakels verbeelden, maar teruggrijpen naar de stijl van de eerste films van bv Zhang Yimou (oa lifetimes).
Sheng Zhimin (China/Hong Kong), 96′, op 17 en 20 oktober in Kinepolis.
The Queen van Stephen Frears was tegen alle verwachtingen in een onderhoudende hoogstaande politieke docu-film over de reactie van “The Queen†na de dood van Diana.
Het is grappig te zien welke acteurs ze gecast hebben om Tony Blair, zijn vrouw, Prince Charles, de queen herself (een schitterende Helen Mirren) en haar echtgenoot te vertolken.
Blair is pas verkozen als eerste minister of hij moet meteen al in de bres springen voor de Queen. Diana is net overleden na een car crash en hij moet het onderste uit te kan halen om de Queen te overhalen ietwat menselijkheid te tonen ten opzichte van het volk.
De diplomatie ten top met de raadgevers van de Queen, de kijk die we krijgen in het intieme leven van de koninklijke familie en de vrij humoristische accenten maken van deze film geen droge reconstructie van de feiten, maar een degelijke onderhoudende boeiend politiek docudrama met knipogen. De eeuwenoude ivoren toren van het Britse koningshuis, die typisch Engelse flegmatiek tegenover de emoties van de massa: een heel interessant gegeven dat uitstekend wordt verbeeld.
Stephen Frears (VK/Frankrijk/Italië), 99′, 12 en 13 oktober Kinepolis (1 voorstelling al uitverkocht!)
Rond 13u15 was het tijd voor de lunch. Rechtopstaand in een grote mooi uitgedoste VIP-tent serveerde Coeur D’Artichaut een uitgekiende mooi gepresenteerde lunch. Zoals altijd met lunches blijf je wat op je honger zitten. Maar het wegkapen van broodjes op andere tafels zorgde voor een gedeeltelijke oplossing. Misschien zoals Patrick Duynslaeger er zichzelf over bekloeg: de volgende keer ook een dessert voorzien.
Na de middag zetten we ons vrij voldaan en tevreden vol verwachting op onze zorgvuldig bewaarde plaatsen in zaal 2 van de kinepolis voor het Singaporese4:30: een poëtische film over de eenzaamheid van een jongetje, voor vele interpretaties vatbaar.
We volgende elf-jarige Xioa Wu. Hij leeft in een appartement met een vreemde roommate. Een dertigjarige Koreaan die we enkel in stilte zien roken of zijn roes uitslapen. Het jongetje probeert door te dringen tot de leefwereld van de Koreaan. Hij houdt daarvoor een bizar dagboek bij. Telkens om 4:30 ’s nachts staat hij op om dingen te ontdekken over zijn huisgenoot. Er wordt nauwelijks gepraat, er is nauwelijks een muziekscore, tenzij dat ene troosteloze melancholische liedje dat in de cd-speler van de Koreaan steekt.
Tussen de troosteloze enorme desolaatheid van het jongetje, is er niettemin plaats voor een lach.
Het wat, hoe en waarom wordt aan de kijker overgelaten. Droomt de jongen? Verbeeldt hij zich een kamergenoot of zijn het vage herinneringen aan een overleden iemand? Waar is zijn moeder? Wie houdt van wereldcinema zal aan dit tragische verhaal ironisch genoeg filmplezier beleven.
Royston Tan (Singapore), 93′, 11,13 en 17 oktober in studioscoop.
De vierde film die we voorgeschoteld kregen, Brick is Amerikaanse tienerdetective. Volgens Duynslaeger vind je in deze film die zich afspeelt aan een Amerikaanse highschool veel film noir-elementen. Het is een degelijke detective over een jongen die na een verontrustend verward telefoontje van zijn ex-vriendin naar haar op zoek gaat. Wanner hij haar vermoord terugvindt, voelt hij iedereen die iets met de moord kan te maken hebben aan de tand. Alle waarschuwingen ten spijt graaft hij steeds dieper in een donker web van intriges en geheimen waarbij hij zelf niet meer zeker is van zijn leven. De film zou iets geloofwaardiger zijn mocht hij zich afspelen aan een universiteit. Het feit dat de personages 17 zijn en zich met dergelijke zaken bezighouden, lijkt me wat te ver gezocht.
Toch doet dit geen afbreuk aan de spannende plotontwikkeling die draadje voor draadje ontsponnen wordt en je aandacht constant vasthoudt. Iets minder is de uitleg op het einde van de film. Enkel bij Hercules Poirot vind ik dergelijke ontknoping geslaagd, maar laat dat het filmplezier niet bederven. Boeiende who dunnit.
Rian Johnson (USA), 109′, 14 en 16 oktober in kinepolis (Xplorezone)
Niet om bepaalde prominente filmkenners naar de mond te praten maar The Black Dahlia van Brian De Palma was een uiterst geslaagde afsluiter van een al even geslaagde cinefiele dag. The Black Dahlia is een knappe remake van de jaren 40-films waarin de grootmeester ons een les in regie en filmkunst geeft.
De impressionante schitterende enscenering, die typische dialogen en “coole” scenes uit de oude films, de betoverende fotografie (vooral Scarlett Johansson in close-up doet mijn huid tintelen), de sfeerschepping, de complexiteit van personages en de ingewikkelde plot vol intriges.
Veel hoef ik over het verhaal niet kwijt. Twee agenten uitstekend vertolkt door Aaron Eckhart (Lee Blanchart) en Josh Hartnett (Bucky Bleichert) onderzoeken brutale moorden. Er bestaat een ietwat vreemde driehoeksrelatie tussen de twee vrienden en Lee’s vriendin Kay (Johansson). Wanneer Lee en Bucky elk hun eigen weg gaan in de verschillende moordonderzoeken, ontdekt Bucky langzaamaan dat zijn goedlachse ogenschijnlijk correcte partner enkele duistere geheimen heeft. De femme fatales die Bucky op zijn weg ontmoet (oa Hillary Swank eindelijk eens in vrij vrouwelijke sensuele rol), intrigeren hem zodanig dat hij ook zichzelf dreigt te verliezen. De zwart-wit-sequensen met de uitermate speelse lolita-achtige vermoorde actrice zijn een knap staaltje acteren en zwart-wit-cinematografie als uit de oude doos. Je begrijpt waarom Bucky gefascineerd geraakt door het meisje en je voelt de fataliteit die afdruipt van haar look-alike Madeleine Linscott (Swank). Ook de bokswedstrijd in het begin van de film, is kippevel-realistisch in beeld gebracht.
Telkens opnieuw neemt de film een andere wending. Zonder vervelen maar veeleer fascineren, neemt De Palma ons mee naar de eindstreep, waar die ook moge liggen. Een must-see!
Brian De Palma (USA/Bulgarije), 120′, 16,18 en 19 oktober in Kinepolis, 19/10 al uitverkocht!)
Het 33e Internationaal Filmfestival van Vlaanderen – Gent vindt plaats van 11 tot 21 oktober in de Gentse filmzalen.
© 2006 GENTBLOGT VZW
daar heb ik weinig tot niks aan toe te voegen, alleen spijtig dat de 30 cent anekdote er niet in verwerkt is :-)
Om alle eendere reacties voor te zijn:
“Wat heeft dat nu met Gent te maken?”
en ook:
“Gentblogt is overgenomen door Knack, zo’n schaamteloze reclame, verkocht! Bedriegtenboel, boehoe!”
Zo, dat hebben we alweer gehad. Carry on, niets te zien.