RSSMetal: a headbanger’s journey
Ik hou van muziek. Van heel veel genres en heel veel stijlen: op gebied van muziek ben ik een zowat-alleseter.
En misschien zou u het mij heden ten dage —als u me vrolijk over straat ziet huppelen, getooid in vrolijke kleuren en met netjes gewassen haren— niet aangeven, maar schijn kan wel degelijk bedriegen: ik vind heavy metal wijze muziek.
Het is niet dat ik nog steeds “Slayer” en “Iron Maiden” op mijn pennezak klieder en hele Sepultura-teksten kan meebrullen zoals in de goede oude tijd, maar ik kan wel nog steeds genieten van een portie luid geschreeuw en loeiende gitaren door de boxen van onze stereo. Want: daar waar ik vroeger steevast een “zet dat laweit uit, gvd” naar mijn hoofd kreeg geslingerd in het ouderlijke huis, hok ik nu in zonde samen met een meneer die het genre ook best kan smaken. De zoete smaak van de volwassenheid!
Metal is voor mij vandaag voornamelijk nostalgie. Iron Maiden, Deep Purple, Kiss, Black Sabbath, Sepultura, maar ook Rage Agaist the Machine, Metallica en Life of Agony hebben mijn jeugdjaren gekleurd. Gitzwart gekleurd, met duivelshorentjes.
Lappen tekst kende ik uit het blote hoofd en hele gitaarrifs kan ik nog steeds meezingen. Ik heb me dan ook vandaag, in de pers-preview van Metal: a headbanger’s Journey zeer vaak moeten inhouden om mijn luchtgitaar niet om te gorden en enthousiast mee te doen. Ik zat echter naast collega Bruno en heb me bijgevolg beperkt tot enig beschaafd hoofdgeknik op passende momenten.
In deze 90 minuten durende documentaire zien we de 30-jarige antropoloog Sam Dunn, een verstandige jongeman die naast antropoloog ook een rasechte metalhead is. “Metal: A Headbanger’s Journey†volgt Sam in zijn zoektocht naar de bron, de kracht en de donkere kant van heavy metal. Het genre is immers voortdurend slachtoffer van stereotypen en wordt telkens opnieuw veroordeeld aan de ene kant, terwijl aan de andere kant miljoenen fans gepassioneerd en voor eeuwig “into Metal” zijn. Verder onderzoekt Dunn de obsessie van metal om niet-evidente dingen deze levens op provocatieve wijze aan te snijden: seksualiteit, religie, geweld en dood.
Best wel interessante thema’s dus, zeker voor de liefhebbers van subculturen en de dynamiek die daarmee samenhangt. Dunn slaagde erin een hoop grote namen voor de camera te halen (Alice Cooper, bijvoorbeeld) en dat maakt zijn documentaire een boeiend en mooi getekende film, die bij momenten grappig is, af en toe stereotypen doorprikt en vervolgens opnieuw andere clichés bevestigt.
Deze fijne mix wordt gelardeerd met concertfragmenten en afgewerkt met een soundtrack om duimen in vingers bij af te likken. Iedereen die ooit op Graspop met zijn hoofd heeft staan zwaaien: gaat dat zien!
© 2006 GENTBLOGT VZW
Ben benieuwd naar de reactie van uw gebuur collega Bruno want dit lijkt me toch niet helemaal zijn cup of tea (maar ik kan mij vergissen natuurlijk) Als documentaire lijkt mij dit thema alsnog wel te pruimen zeker als het geheel goed gemaakt is zoals uit deze bespreking toch mag blijken.
alice cooper begot… nu ja ik ben toch benieuwd, ‘tpast niet in min agenda maar mss moet ik toch maar gaan kijken…
ik heb pas sind skort de neiging onderdrukt om overal mijn favoriete bands en flarden gore teksten op te kladden…
hoe? op uwen weblog doet ge dat toch nog altijd?
:)
nja, mee-evolueren noemen ze dat hé I :p
ik ging nog zeggen da tik u een stukje toffer vind nu ik weet dat jij nog Iron Maiden hebt meegebruld :p
ik denk dat ik één van de weinige a-typische anticlichématige metalheads ben…
ben ook benieuwd wat ze te zeggen hebben over de Noorse scene…diene van Burzum zit nog altijd vast terwijl die kerels van Emperor zich hebben “herpakt” en de kloot van Mayhem ja dien is dus doodgeschoten
en “Dead” heeft denk ik zelfmoord gepleegd, dat is wat je noemt je eigen naam alle eer aan doen.
wordt er iets gezegd over de moord op Dimebag van Damageplan en (ex-Pantera) door een losgeslagen “fan”?
soit ik peins dat ik ga zien…
“Ik zat echter naast collega Bruno en heb me bijgevolg beperkt tot enig beschaafd hoofdgeknik op passende momenten.”
Enig beschaafd hoofdgeknik? Dan moeten ze toch dringend de zetels in de Decascoop steviger vastvijzen, want mijn hoofd knikte op ‘passende momenten’ mee zonder dat ik er zelf iets voor moest doen. *grijns*
Ik vond al die zware metal gasten (op die van Mayhem na) verrassend intelligent voor de dag komen. Hoe Alice Cooper verwees naar Spinal Tap, de rechtbankspeech van Twisted Sister, en dan Dio… werkelijk goddelijk, of moet ik zeggen Duivels ;-)
Voor de rest ook al ‘El Laberinto del Fauno’ gezien, waarschijnlijk de beste film van de dag. Harde werkelijkheid genre ‘The Wind that Shakes the Barley’ (maar dan in het Spanje van net na de burgeroorlog) verweven met een sprookje voor volwassenen (een prinsesje dat moet slagen in drie proeven om terug te kunnen naar haar vader). Een ongewone, maar geslaagde combinatie.
The Queen was vooral interessant omdat het fictie is gebaseerd op heel veel feiten die aan opfrissing toe waren. (Waar was ik alweer toen Diana omkwam?)
Een beetje teleurstellend was Children of Men, de nieuwe van Alfonso Cuaron, maar dat zou kunnen liggen aan het feit dat zowel mijn vrouw en ik SF fans zijn en de lat heel hoog leggen. Bij SF is vooral de ‘suspension of disbelief’ van belang, en dat wilde bij ons zo niet lukken.
Perfume ook al gezien, maar daarover zullen jullie wel voldoende berichten.
@lowagie: als je het hebt over isahn en Faust van Emperor: veel van de hoogstaande (black) metalbands bezitten idd enige intelligentie. Dat is ook een cliché dat het enkel onderontwikkeld gespuis is dat staat te kotsen in de micro ;-)
die Marylin Manson (of hoe schirjf je dat)-look alike van Mayhem dat idd een arrogante zak. fukk ik moet gewoon rap weten of ik kaarten gewonnen heb voor dezen avond :s
Ben in mijn jonge jaren ook nog serieus verslingerd geweest aan het genre, en zou de film ook wel willen zien, puur uit nostalgie, en nieuwsgierigheid ook wel ;-) Klinkt alleszins wel leuk.
Ik heb tot nog toe enkel de trailer van de docufilm gezien. Wat Alice Cooper in “Metal: A Headbanger’s journey” komt doen, snap ik totaal niet. Die vent speelt totaal geen Heavy Metal. Voor mij is dat gewoon rock. Hopelijk zit die documentaire niet vol met van die zogezegde Metalartiesten. Als er een harde gitaar in de muziek voorkomt is het voor sommigen al direct Metal. Maar goed, ik sta op en ga slapen met Metal en het is dus bijna mijn morele plicht om deze film te gaan bekijken.
and we’ve got a winner. Ik had me van tevoren afgevraagd hoelang het zou duren voor iemand zou beginnen discussieren over de *echte* en de valse metal.
hokjes zijn zo 2005, Peter.
Je hebt gelijk Ilse. Waar maak ik me eigenlijk druk om?
ik heb niet eens kaarten, vrijdag kan ik niet en vanavond wa shet uitverkocht maar nu zitten die kerels in de laatste show.
ze toonden die blonde stoot van Arch Enemy ;-) en die oetlul van Gorgoroth hahaha!
allez toch enkel goeie bands dus ook na alice cooper en sissy Dio…;-)
death to false metal (zongen de grootste posers ooit)
:D
Mensen die ietwat van black metal afweten, weten dat intelligentie nu ook nét datgene, of toch één van de betere blackmetal musicians’ troeven, zijn, waarmee ze zich willen distantiëren van de rest… ;-)
Een docu dat ik zeker ga moeten meepikken ^^