RSSThe Fountain
The Fountain werd geregisseerd door Darren Aronofsky, ondermeer bekend van de in 2001 voor een Oscar genomineerdere film “Requiem for a Dream” (2001). Voor de hoofdrol tekenen Hugh Jackman (Tom) en Rachel Weisz (Izzi).
De film vertelt drie parallelle verhalen doorheen verleden, heden en toekomst. Centraal staat de levensboom uit het boek Genesis, symbool voor de menselijke onsterfelijkheid, die de mensheid werd ontzegd nadat Adam en Eva verbannen werden uit de tuin van Eden.
De eerste incarnatie van de zoektocht naar het eeuwige leven situeert zich rond 1500. De Spaanse koningin Isabella stuurt een conquistador op missie naar de jungle van Latijns-Amerika. In het heden maken we kennis met onderzoeker Tom Creo die fanatiek zoekt naar een manier om hersentumoren te genezen bij dieren. Zijn enige betrachting is om zo snel mogelijk een oplossing vinden om zo zijn eigen vrouw Izzi te genezen van een een kwaadaardige hersentumor. Het derde verhaal speelt zich af ergens in de toekomst. Dezelfde Tom uit het heden zweeft nu mediterend tussen de sterren terwijl hij gekweld wordt door de gedachte aan de herinning van zijn geliefde. Hij bevindt zich in de buurt van een boom waar stilaan alle leven uit verdwijnt en die onmiddellijk gelinkt is aan de wegglijdende Izzi uit het heden.
De film begint aan de voet van een tempel in het oerwoud waar drie conquistadores in de val gelokt worden. De overgang naar het heden en vervolgens naar de toekomst zorgt aanvankelijk voor enige verwarring, maar eens je echt in het verhaal zit vergeet je bijna dat je eigenlijk voortdurend duizend jaar door de tijd reist. Het midden van de film concentreert zich op de relatie tussen Tom en zijn zieke vrouw. De emoties worden op een poëtisch mooie manier verteld. De link naar het verleden en de toekomst worden hier nu ook filmisch duidelijk gelegd.
Het einde stelde mij eerder teleur. Waar het verhaal uit het heden en de toekomst mooi samen blijven vallen, maakt de regisseur een grote ongeloofwaardige bocht met de conquistadores. De intensiteit en de sfeer die reeds opgebouwd werden gaan daardoor een beetje verloren. Toch is dit een mooie film over liefde, emoties en het gevecht van de mens in zijn streven naar onsterfelijkheid. Het resultaat ligt ergens in het midden van een sprookje, een gedicht en een science fictionverhaal.
The Fountain, door Darren Aronofsky, nog te zien morgen (13/10) om 20u30 in de Capitole, en op maandag (16/10) om 17u00 in Kinepolis. Er zijn nog plaatsen beschikbaar.
© 2006 GENTBLOGT VZW
Pretentieuze en saaie kutfilm, ja.
Zoals de regisseur vooraf zei: “it’s a trip.” Hij kon The Fountain niet beter samenvatten. Mensen die deze film niks vinden, zijn gewoon niet bereid (of bang?) om zich volledig over te geven aan deze visuele krachttoer mét zinvolle inhoud. Voorwaar, magnifiek!
Vanaf nu moeten we eigenlijk spreken over de heilige drievuldigheid van Darren Aronofsky: Pi, Requiem for a dream en nu the fountain. 3 langspeelfilms, 3 meesterwerken. En the Fountain is gewoon het ultieme liefdesverhaal. De grootste misvatting over darren aronofsky is dat hij eigenlijk alleen maar films maakt die eyecandy zijn, maar al zijn films gaan over mensen, meer bepaald echte mensen. Daarom hebben zijn films ook zo’n impact op veel mensen omdat ze echt zijn ongeacht het feit dat ze zo gestyliseerd zijn. Dat is trouwens ook een misvatting bij veel zogenaamde highbrow arthouse regisseurs namelijk dat een film die over echte gevoelens en echte mensen gaat dat die ook zoals het echte leven dus documentairestijl gefilmd moet worden, which is absolute bullcrap.
Ik kan niet wachten op zijn volgende film.
Ongelooflijk mooi en adembenemend. Een film waar je stil van wordt.
De eerste reactie hier lijkt me de meest toepasselijke. Toch verbaast het me hoeveel mensen het een goede film vinden.
Het heeft wat weg van Houellebecqs “la possibilité d’une ile”. Alleen is Houellebecq veel fijnzinniger en subtieler.
De film is soms langdradig en slecht gecut.
Rachel Weisz kon me niet altijd overtuigen, maar de andere acteerprestaties waren heel goed.
De levensbeschouwelijke potpourri is pretentieus en veel te licht. Als het de bedoeling was om het publiek te doen nadenken over leven en dood, over de mens als god, … dan slaagde Arronofsky daar niet echt in. Je krijgt die vragen niet echt gepresenteerd doordat hij zelf een soort visie geeft.
Om eerlijk te zijn heb ik geen greintje spiritualiteit in me en dat zal me ongetwijfeld parten gespeeld hebben.
Zo goed als ik zijn eerste twee films vond, zo slecht vond ik deze. Al blijft zijn tallent zichtbaar. Ik blijf dan ook uitkijken naar zijn volgende twee films (voor 2007 en 2008 aangekondigd).
De film is schitterend. Ik heb nog nooit zo’n mooie film gezien. Hij is adembenemend. Mooi gefilmd en de acteurs spelen zo mooi dat je je helemaal inleefd. Zo goed, dat ik moest huilen. De muziek is ook prachtig!