Gentblogt

Kroniekje met oktoberzon en lange schaduwen

vrijdag 13 oktober 2006 21u06 | PW | 2 reacties
Trefwoorden: kroniek.

Een fotograaf houdt van indrukken en impulsen. De meeste mensen eigenlijk wel, nietwaar.

Laat ik het dus duidelijker stellen, een fotograaf teert op visuele input. Er is me niets zo lief, dan op de dagen waarop ik geen werkmens ben, bij het ontwaken rustig tot het leven te komen, de dag stilletjes te laten gloren, het kopje koffie voorbij… of de thee is dat dan tegenwoordig, want ik verdraag gelijk geen koffie meer, enfin, goed, op zulke dagen dus de stad in te flaneren, het bewegen te observeren: dansers die hun act oefenen aan de waterkant, ‘dag Inge!’, wat verder een zwarte man die een schoon blond meisken kust, een klasje kleuters, een perfect rond kontje omklemt een lederen fietszadel, rimpelingen op het stille water.

Ik laad mijn trolley vol op de markt, een trend die het setten waard is, ik kijk uit een ooghoek naar een oude dame, ze duwt eenzelfde gelijksoortige boodschappentoeverlaat voort, al heeft de hare een ander kleur en andere karootjes, ze was er mij zeker mee voor…

Zeewolf, coquilles St.Jacques, prei en biologische tomaatjes, ik ga mensen blij maken vanavond, maneuvreer mijn volgeladen trolley, mijn door menigeen verguisde ouwewijventransport, tussen het vele volk, daar samengetroept op de Vrijdagsmarkt. Verguisd, jawel, maar toch heeft ‘het blauw geruite ding’ al gruwelijk goed dienst gedaan, en dientengevolge heb ik nog altijd geen auto nodig!

De groene gedachte als het ware. Niet dat ik zoo Groen! ben, nee, eerder vooral romantisch van aard. Ik vind bijvoorbeeld de socialisten vooral ook sympathiek omdat ze zo’n schoon Rood uitgekozen hebben als vlaggenkleur. Zelfs in Rood is er nog veel verschil van kleur. Rood, kleur van het bloed dat stroomt door werkmansaders. Niet blauw van adel, maar rood van arbeid die adelt. Maar goed, we hadden het hier over flaneren en observeren, misschien bevind ik mij reeds in een halve staat van mentaal brugpensioen. Ik heb nochthans nog heel wat jaren voor mijn boeg. Meen ik te mogen menen, op zo’n mooie herfstdag . Als Pietje de Dood het met mij eens is, tenminste, want in het einde zijn we allemaal gelijk,en als we dood zijn groeit er gras op onzen buik.

De Trolley volgeladen dus, vanavond eten we ons buikskens vol met vis. Vrijdag visdag. Geeuw. Zon. Mensen.

Terwijl ik zo wat zat te suffen op wat men wel eens de Stream of Consciousness pleegt te noemen, oftewel de mallemolen van gedachten die altijd wel weer ergens heen leiden, daar waar je in het begin van je gedachtengang nog niet wist dat het daar was dat je moet zijn, met je gedachten dus. En plots ging er me een licht op. Deze zondag vielen wat vrienden en ikzelf en mijn lief, in mijn living voor de TV mekaar allemaal bijna in de armen, als hadden de Rode Duivels gewonnen, maar het waren die andere rode.. En in het stadhuis op televisie vielen ze elkaar écht in de armen, volwassen mannen, politieke gewichten, als in een knuffelworkshop, ‘let out your inner teddy-bear…’, en er wàs suspens én katharsis, en ontlading, en de schoonheid van een gemeenschapsgevoel.

Als U mij vraagt “voelt u zich Belg of Vlaming?”, dan zal ik u zeggen, “ik zou het echt niet weten”, dat vraagstuk valt me te zwaar, maar, alleszins… toch meer en meer, Genteneir!
En bij deze zou ik ook graag nog eens uitdrukkelijk de mensen van het Vlaams Belang willen danken voor hun 25 jaar inzet, omdat ze ons, louter door hun bestaan alleen al, geleerd hebben wat de waarde van ware democratie is, en hoe kwetsbaar die democratie is, en wat Politiek Bewustzijn is, en dat we meter per meter zullen moeten vechten voor ons Gelijk!

Gegroet, en een schoon weekend aan u allen daarbuiten in deze heerlijke stad!

© 2006 GENTBLOGT VZW