Gentblogt

Leonard Cohen – I’m your man

zaterdag 14 oktober 2006 19u11 | Peter Depoorter | 1 reactie
Trefwoorden: documentaire, Filmfestival.

Jaja, het Filmfestival is weer in Gent deze dagen, en dat hebben jullie al wel gemerkt … De éne na de andere filmrecensie komt op GentBlogt, en nee, ook ik ontsnap niet aan al dat filmgeweld.

Dit jaar staan er op het Filmfestival heel wat muziekdocumentaires, een must voor elke muziekliefhebber! Neil Young, The Police, The Pixies, … Die laatste heb ik gemist, maar Leonard Cohen moest en zou ik zien!

Now I’ve heard there was a secret chord
That David played, and it pleased the Lord
But you don’t really care for music, do you?

Leonard Cohen. Voor de één een god, voor de ander een onbekende.

Eigenlijk heb ik Cohen leren kennen via REM, in 1991 stonden die in de Afrekening van Studio Brussel met First we take Manhattan. Inderdaad een cover van op een tribute-cd voor een zekere Leonard Cohen; I’m your fan. Na het kopen van die CD is Cohen niet lang meer een onbekende voor mij gebleven, en ben ik mij meer voor het werk van ‘de meester’ gaan interesseren.

De meester, jawel, zo kan je het wel stellen. Mensen als Bono, John Cale, Sting, Nick Cave, Elton John, REM en hey, zelfs de Pixies gingen bij Cohen de mosterd halen. Met groot respect spreken ze in de documentaire dan ook over de man.

The Edge vergelijkt hem zelfs met een moderne Mozes die van de berg kwam met de tafels met daarop de tien geboden …

You say I took the name in vain
I don’t even know the name
But if I did, well really, what’s it to you?

Een man wiens muziek in meer dan één film dankbaar wordt gebruikt.

Een man wiens teksten overal geroemd worden.

Genoeg om hem te eren dacht men in Canada, zijn thuisbasis, en ze organiseerden dan ook terecht een tributeconcert. Grote namen, prachtige stemmen, maar zo goed als niemand slaagt erin om zijn ziel in een nummer te stoppen zoals Cohen dat kan. Precies alsof niemand aanvoelt wat er achter de teksten schuilt, wat de gevoelens zijn die bij het nummer horen …

En van die sluier van gevoelens probeert de film af en toe een tip op te lichten. Hier en daar geeft Cohen wat vrij van de achtergrond van bepaalde nummers. Maar net niet genoeg om het mythische te doorbreken. (Maar nu weten we toch dat de vrouw uit Chelsea Hotel Janis Joplin is …)

I did my best, it wasn’t much
I couldn’t feel, so I tried to touch
I’ve told the truth, I didn’t come to fool you

Ook laten ze diverse beroemdheden aan het woord over de songs en over de man, het geheel doorspekt met de live-covers van het concert. Uiteindelijk horen we ook Cohen zelf een nummer brengen, en daarna zelfs ééntje samen met U2; de Tower Of Song met een extra dimensie!

Deze nummers waren duidelijk de hoogtepunten uit de film, al mocht de versie van Suzanne van Nick Cave, samen met de achtergrondzangeressen van Cohen, er ook wel zijn.

Maar al bij al vond ik het een behoorlijk triestige documentaire, precies alsof de man al gestorven was … Wat mij betreft mogen ze hun huiswerk opnieuw maken, een nieuwe film met de titel; “Hij leeft!”.

And even though
It all went wrong
I’ll stand before the Lord of Song
With nothing on my tongue but Hallelujah

Leonard Cohen – Hallelujah

Leonard Cohen – I’m your man, van Lian Lunson, nog te zien op 14/10 om 20u en op 20/10 om 14u30, telkens in Kinepolis. Er zijn nog plaatsen beschikbaar. Wordt later dit jaar nog in de Belgische zalen verwacht.

© 2006 GENTBLOGT VZW