RSSAllerzielenkroniekje, van krabben en chrysanten
De eerste koude treedt in. We kunnen al bijna wolkjes blazen. Het is Allerheiligen.
De hoogdagen van November voeren ons door Gentse donkere straatjes, arm in arm en in een lichte mist. Een Barnum-reclame-schaaldier staart ons monsterlijk vanuit de etalage van Georges grijnzend aan. Een vleugje onderwater-Halloween.
Groepjes mensen drommen samen voor het raam, beginnen zowaar met elkaar te praten.
De twinkelrinkelgloeiwijnsfeer hangt al wat in de lucht zou ik zweren.
Er moet maar iemand op het Kerstknopje duwen en alle lichtjes schieten aan.
Donkere dagen. Heel hard en liefdevol leven. Denken aan de doden. De doden zijn weg. Leven in ons hart. Zitten op de takken in de bomen. Ze zijn de lieve monsters onder het luie bed van ons soms o zo menselijke ongezond geweten. Grootvader berispt liefdevol vanuit de hemel. We zijn door hen op de sporen gezet.
Die jaarlijkse meditatie voert me echter naar geen enkel grafsteen meer. Die tijd van vals sentiment is voorbij. Geen chrysanten meer. Liever deze woorden, als een ode. Een persoonlijk prefab shintoisme. Our Ancestors are all around us, and inside us, in our contact with our community, with the people we love. Bibber. Het is een gekke tijd van het jaar. Papieren woorden verknippen tot bloemen op een virtueel graf, als een ‘aide memoire’, om niet te vergeten, om een eigen leven in de diepte van een mulle bodem uit te graven, te woelen, in de muil van het leven kijken. Omgaan met Vader Dood die wacht om ons te herenigen met ons voorgeslacht. Bloesems van liefde zullen ons bedekken. Draag mijn kist met stille tred naar het altaar. Dat ik rust.
© 2006 GENTBLOGT VZW
Die megakrab in de Donkersteeg vind ik trouwens ongelofelijk zielig. Dat beest kan totaal niet bewegen in zijn veel te klein aquarium.
die wijn heeft anders genoeg ruimte!